Een Onverwachte Wending

3

Positief...

Heel even lijkt het alsof alles in mijn lichaam zich uitschakelt. Ik val op mijn knieën en begin weer te huilen. Aan de ene kant van blijdschap, aan de andere kant van verdriet. Wat moet ik hier nu mee? Wil ik wel een kind van hem? Moet ik het toch maar weg laten halen? Nee. Nee, dat doe je niet. Je hebt altijd gezegd dat je dat nooit zou doen. Je wilt al sinds je elfde een kind. Je hebt aan je moeder beloofd dat je dat nooit zou doen. Je gaat die belofte niet breken. Dat doe je niet. Punt uit.

Ik zal moeten stoppen met mijn studie. Dat ga ik echt niet redden met mijn kindje. Ik moet maar zoeken naar een baan, anders zal ik het ook niet redden. Maar wie neemt er nou een zwangere vrouw aan die enkel een VWO-diploma heeft? En wat wil ik zelf eigenlijk doen? Misschien maar secretaresse van iemand. Dat kan ik wel. En als ik opschiet heb ik een baan voor ik met zwangerschapsverlof moet. Ga maar kijken wie iemand zoekt en waar je aan de eisen voldoet. Gevonden. Top. Nu een afspraak maken. Oké, volgende week heb je een afspraak.

Het gesprek gaat tot nu toe goed. Aan alles is te zien dat hij je mag. Bij elke vraag die je goed beantwoord komt er een grotere lach op zijn gezicht. Natuurlijk komt dan nu de grote vraag. Jep, daar is ie. Gewoon eerlijk zijn nu. Oh nee, zijn gezicht betrekt. Je gaat het nu niet opgeven! Hou je sterk, laat niet zien dat je instort. Wacht op zijn reactie. De stilte duurt wel erg lang. Eindelijk antwoord. Negatief. Die had je zien aankomen, dus je hebt het antwoord al klaar. In je anderhalf jaar als rechtenstudente heb je onder andere geleerd dat je iemand niet mat ontslaan of mag weigeren aan te nemen omdat ze zwanger is. Zijn gezichtsuitdrukking verandert weer. Wat zal hij denken? Weer een stilte. Aangenomen! Tot mijn zwangerschapsverlof word ik ingewerkt en na mijn zwangerschapsverlof mag ik beginnen. Een lach verschijnt op mijn gezicht. We gaan het niet breed krijgen met z'n tweeën, maar we hebben in ieder geval wel iets te besteden.