BİRİNCİ KİTABIN DEVAMI NİTELİĞİNDE DEĞİLDİR. KURGU VE KARAKTERLER BAKIMINDAN FARKLIDIR.
***
Bilinmeyen numara: Ne yapabilirsin ki?
Pars: Ne yapacağım söyleyeyim mi?
Pars: Seni seveceğim
Pars: Hem de sana rağmen
Bilinmeyen numara: Yapamazsın
Pars: Gö...
Dersi bitirdikten sonra imza kağıdını dolaştırıp bizi bir de ek olarak 30 dakika sınıfta tutan hoca olmasa bu bölüm çok daha erken gelirdi, üzgünüm :(
Bölümü yazarken bir yerde tıkandım, dedim ki müzik dinleyip karakterlerimi hayal edeyim ilham gelsin. Uzandım, gözlerimi kapattım mis gibi Mısrap düşünüyorum derken aklım birden mantıya kaydı. Sonra mantıyı düşünürken uyuyakaldım lkdshfkdjhgdsfjdhksgjldjsfk
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ufukcoskun: Jilet miyiz gençler?
609 beğeni, 28 yorum
@sudeerkoc: Üfff üff yakıyorsunnn
@sudeerkoc: O yüzden sil :)
@ufukcoskun: @sudeerkoc Bebeğim ben her fotoğrafta yakıyorum :)
***
Mısra
3 ay.
Pars'ın o gün bana sarılıp ağlamasının üzerinden 3 ay geçmişti. Bu 3 ay içinde eskisine dönmüştü, ilk zamanlar oldukça durgundu elbette. Ama Ufuk'u her boş bulduğum an Pars'ın yanında olmaya zorladığım için en azından yalnız kalmamıştı.
Sarılıp ağladığımız o günden sonra bir daha o kadar yakın olamamıştık. Zaten o acı çektiği için onunla yakın olmaktansa hiç olmamayı tercih ederdim. Böyle de mutluydum çünkü o artık gülüyordu, hayatına devam ediyordu. Bu da bana yeterdi.
Ben...
Ben de iyiydim aslında. Pars gibi bir kayıp yaşamamıştım ama onun beni sevmediği gerçeğini yavaş yavaş sindirmeye başlamıştım. Eskisi kadar zor gelmiyordu bazı şeyler, insan her şeye alışıyordu. Pars'ı eskisinden daha az görüyordum, onunla belki konuşamıyordum ama durumumdan şikayetçi değildim. En azından hakkında haber alabiliyordum. Elimdekiyle yetinmeyi öğrenmiştim.
Sahneye çıkmadan evvel hazırlanmam için bana gösterilen odada oturmuş, telefonumu karıştırıyordum. Ufuk ve Sude bir ara yanıma uğramışlardı, balo da birazdan başlayacaktı zaten. Elimdeki telefonu kapatıp bir kenara bıraktım ve açılış dansı için söyleyeceğim şarkıyı sessizce mırıldanmaya başladım.
"Kelebek kadar ömrümüz var.
Sevmek lazım, hemen başlayalım.
Kaybedecek daha neyimiz var?
Aşk için ne gerekiyorsa hepsi bende var."
Devamını bir anlığına unuttuğumda kaşlarımı çattım. Sanki şarkıyı hiç dinlememiş gibi davranıyordum, resmen şarkının çıkış noktasındaki sözleri unutmuştum.
