ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

Κεφάλαιο 27 i m back bitches

Η πτήση μας διήρκησε γύρω στις εξι ώρες με μια ενδιάμεση στάση και ήταν οι πιο εφιαλτικές ώρες της ζωής μου. Η Ράνια ήταν τρισευτυχισμένη που επιτέλους επέστρεφα μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα όμως εγώ είχα τρελό άγχος που γύριζα ξανά σ αυτή τη χώρα,που με πόνεσε όσο καμία άλλη.

Το ταξίδι μας ξεκινούσε σε δύο μέρες και έτσι εγώ θα απολάμβανα με την Αγάπη τη Θεσσαλονίκη ανενόχλητες ώσπου να σαλπάρουμε. Ο Ματία θα ερχόταν να μας βρεί εκεί κατευθείαν, λόγω της δουλειάς που έπρεπε να γίνει.

Χωριστήκαμε με τη Ράνια,καθώς ήθελε να πεταχτεί μέχρι τον Λαυρέντη που της είχε λείψει μια μισή βδομάδα τώρα,με την υπόσχεση να βρεθούμε ξανά για φαγητό.

Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο η Αγάπη δεν χόρταινε να κοιτάζει από το παράθυρο του δωματίου μας τον Λευκό πύργο που φαινόταν αγέρωχος όπως πάντα με τη γαλανόλευκη να ανεμίζει ψηλά στη κορυφή του.

Η ώρα ήταν δύο παρά τέταρτο και η κοιλιά μου είχε αρχίσει να δίνει σήματα πως έπρεπε να τραφώ.
"Αγάπη τι λες; Πάμε για φαγητό στο εστιατόριο ή θέλεις να φάμε έξω στη πόλη;"

"Εκεί έξω μαμά,είναι πολύ όμορφα!" Μου αποκρίθηκε το μωρό μου και εγώ τη φίλησα απαλά στο κεφάλι ενώ στάθηκα από πίσω της κοιτώντας τη θέα.

"Εντάξει μωρό μου. Πάμε έξω." Της είπα και αφού πήρα τη τσάντα μου της κράτησα το χέρι και βγήκαμε από το δωμάτιο να καλέσουμε το ασανσέρ.
Όσο περιμέναμε η Αγάπη έτρεχε πάνω κάτω από τη χαρά της που δεν ήξερε πώς να τη διαχειριστεί όπως κάθε τρίχρονο.

"Είναι πολύ υπερκινητική βλέπω." Η φωνή ενός άντρα με έκανε να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω μου.

"Ναι,τόσο που πολλές φορές ψάχνω το κουμπάκι που λέει off,αλλά μάταια." Του απάντησα και χαμογέλασα ανάλαφρα.

Η διάθεση μου, παρόλο που φοβόμουν πως θα ένιωθα όταν αντίκριζα τον Άγγελο,είχε ανέβει που είχα επιστρέψει στην Ελλάδα. Είναι δύσκολο να ζεις σε μια άλλη χώρα,απ αυτή που έχεις μεγαλώσει και έχεις πάρει όλα σου τα ερεθίσματα.

Όταν σχεδόν στα είκοσι επτά μου, αναγκάστηκα να φύγω έξω μετά το χωρισμό μου, δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στη νέα μου ζωή,με ένα παιδί, σχεδόν μόνη. Όση βοήθεια και να έχεις,όταν δεν έχεις εκείνον που αγαπάς,είσαι μόνος.

"Άλκης." Μου είπε και μου άπλωσε το χέρι ξαφνιάζοντας με ενώ το ασανσέρ έκανε το χαρακτηριστικό ήχο,πως είχε φτάσει στον όροφο.