Gecelerin,sarhoş hissi altında yoluma devam bir bedevi gibiyim,kaygılarla dolu yaşayıp,boşlukta süzülüyorum.Yaptığım hatalar, üzdüğüm insanlar,keşke geri dönüp hepsini düzeltebilseydim.Özgüven açısından kötü zamanlardayım,fakat bunu nedense eskisi kadar hayatıma enjekte etmiyorum ve farkettim de artık hayatım daha sıradan ve daha kötü geliyor bana,onca zaman bir şeyleri yaşamayı o kadar arzulayan ben,artık sadece kelimelerde var edebiliyorum.Karanlık satırların arasına bir ömür sıkıştırmış gibiyim asla değişmeyecek olan ve sessizlik içerisinde,kaybolacak.Bilmiyorum,kim okur artık hevesime kurban birisimiyim acaba bilmiyorum,eski gücümü ve sürekliliğimi bulamıyorum.Ne için yaşıyorum ki,ne için çabalamam gerekiyor bilmiyorum.Hayatıma bir amaç katmadan önce onun nedenini bulmak istiyorum.Bulayım ki boşa sarf etmeyeyim ruhumu,insanlar bu düşüncelere bu kadar erken gelmez fakat ben neden bu kadar erken vardım,neden bu kadar içe dönük ve sönük bir haldeyim.Neden artık bir keyfim yok bu hayatta,neden yüzüme baktığımda reddedilen bir kul gibi görüyorum kendimi,kayboluyorum karanlığın ortasında,iyice dibe çöküyor ve içime sindiriyorum.Ne için yaşıyorum ve neden ölümden bu kadar korkuyorum.Neden bu kadar içime işledin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
comme penser
Non-FictionKendi düşündüklerimi paylaştığımı günlük gibi bir kitap,belki vardı benim gibi düşünen bir kaç bedensiz ruhlar...
