" İsmail Abi! "
" Hooop! " dedi, pullu ceketli adam.
Sonra bağırarak konuşmaya başladılar. Bu saçmalığa daha fazla anlam yüklemeye çalışmaktan vazgeçip sokak adamının peşinden gittim. Tabii ki izini kaybetmiştim ama yine de arayacaktım. Buldum da. Sahile yakın bir mahallenin terk edilmiş, harabe bakkalının önünde oturuyordu. Sağ ayağı, sol bacağının üstündeydi. Elinde gazete vardı ve kalemle bir şeyler işaretliyordu. O orada öylece otururken pullu ceketli adam yanımdan geçip bakkala doğru yöneldi. Tekrar bakkala baktığımda neredeyse bayılacaktım.
Ne! Harabe bakkal yeniydi. Döneri bile vardı. Önünde birkaç adam oturuyordu. Bıyıklı birisi, onlara çay uzatırken pullu ceketli, gazete standından bir gazete alıp iskembeye sokak adamı gibi oturdu. Kalemiyle gazetede bir şeyler çizerken bir taraftan da yanında ki insanlarla sohbet ediyordu.
Olaylara mantıklı bir açıklama getiremiyordum. Sanki aynı insanın iki farklı hayatına tanık oluyor gibiydim. Eğer varsa, paralel evren zırvalığının içine sıkışmış olmalıydım ya da ufaktan deliriyordum. Koşarak bakkalın önünden geçtiğimde kimse dönüp bakmadı bana. Ne güzel görünmezdim de.
Sokak adamını yakalayıp takibe devam ettim. Bu sefer bir mezarlığın önünde durdu. Baktı kapısından öylece ama içeriye girmedi. Giremedi. Onu oraya getiren şeyin büyük acı verdiğini neredeyse hissedebiliyordum. Elleri titrerken kapının tokmağına gitti. Bir süre durup geri çekti. Başı önde tekrar yolunda yürümeye başladı. Her ne kadar çok yorulsam da devam ettim.
Geri kalan zaman da pek bir şey yapmadı. Birkaç çocukla parkta oyun oynadı. Pamuk şeker yedi. Sigara içti. Avare avare dolandı. Akşam olduğunda tekrar evi olan banka döndü. Oturup bir süre bekledi. Karşı kaldırıma geçip tam karşına dikildim. Elimi havaya kaldırıp bağırdım.
" İsmail! "
Ses gelmedi bir süre. Başı yerdeydi.
" İsmail! "
Biraz kıpırdadı ama başını kaldırmıyordu.
" İsmail Abi! "
" Hooop! " dedi, başını hızla kaldırıp. Cızırtılı sesi kulağıma dolarken gülümsedim. Önümüzden bir araba geçerken beni gördü. Yüzünden neler döndüğünü anlamadığı belliydi.
" O mezarlığa neden girmedin? " diye, bağırdım.
" Çünkü. " dedi, sustu. Kalkıp giderken tekrar bağırdım.
" Çünkü tüm arkadaşların orada zannediyorsun. "
Durdu, sırtı bana dönüktü.
" Hayır, " dedim. " Onlar hâlâ o bakkalın önündeler. "
Olayları kendime bile açıklayamamışken tanımadığım bir adama neler anlatıyordum?
Yavaşça dönüp bana doğru yaklaşmaya başladı. İşkence gibi gelen bir sürede tam karşımda durdu.
" Kimsin sen? "
Kısık sesi son derece rahatsız ediciydi. Sahilde bağıra bağıra konuşan neşeli adamla bağdaştırılamazdı ama oydu eminim. Her ne kadar saçları uzun, sakallı olsa da bir insanı tanımak için gözleri fazlasıyla tanık gösterilir nitelikteydi.
" Bak beni tanımıyorsun ama gördüm seni. Üzerinde pullu bir ceketi olan adam tıpkı sendi ve bugün sen ne yaptıysan aynısını yaptı. "
" Ben pullu ceket hiç giymedim. "
Takıldığı detaya gözlerimi devirdim. Ona, bakkalda ve sahilde gördüğüm adamları tarif ettim.
" Evet, hepsi benim arkadaşlarım. " dedi, titrek bir sesle. " Öldü onlar."
" Başka bir zaman da hâlâ oradalar. " dedim.
Gözünden yaşlarken akarken gülmeye başladı. " Delirdim. " dedi.
" Belki de en akıllıca olanı bu. "
" Peki mutlular mı? "
" Öyle görünüyorlardı. "
Gülümsedi belli belirsiz.
" Sana kahve ısmarlamak istiyorum. "
" Sallama çay yapar mısın? "
" Beni bıyıklı adam olarak görmüyorsun değil mi? "
" Bilmem, bir hayalsin nasıl olsa her an istediğim gibi görebilirim. "
" Pekâlâ. " dedim koluna girerek. Onu evime doğru yönlendirdim.
" Eğer hayalsek ya da öyle bir şeyler. " dedim, gülümseyerek. " Ben seni balık olarak görüyorum. "
" Kuru yük gemisi arayan bir balık. "
" Çayın nasıl olsun? "
" Açık, tek şeker. "
🌟
S O N
13.10.2018
☆ Kafka / Milena'ya mektuplar
Bu hikaye, ' Leyla ile Mecnun ' dizisinde yer alan İsmail Abi karakterinden esinlenilmiştir.
Paralel evren zırvalığına inanın.
Belki başka bir zamanda başka bir evrende mutluyuzdur.
Küllük - Sokak Adamı
Start from the beginning
