De Orde van de Poortwachters {YA Urban Fantasy, Dark Academia}

1.

'Het is te hopen dat alles goedkomt.'

'Zonder meer.' Philips tuurde met een blanco blik door het gangpad. 'Dat het net nu moest gebeuren.'

Nido keek ongeduldig naar Philips. Wanneer mochten ze gaan staan? Ze gaf Goos een stoot met haar elleboog, maar die haalde zijn schouders op.

'Ik doe niet mee. Ik heb al genoeg klappen gehad de afgelopen dagen. Sorry.'

'Als we buiten zijn, verzamelen jullie twee aan twee voor de bus. Je gaat niet rennen, weglopen of de boel lopen verzieken.' Philips wreef met vlakke hand door zijn duifgrijze haren. 'Zonder Juffrouw Wagenmakers is het even aanpassen, ik kan er ook niets aan doen.' Er viel een korte stilte. 'In het Visitor Centre krijgen we een korte presentatie en daarna gaan we met een shuttle naar de stenen.' Zijn raspende stem kraakte door de luidsprekers boven Nido's hoofd.

'Gelukkig niet lopend,' zei Goos.

Nido's gedachten gleden naar de foto's op haar mobiel. Die stomme meiden pakten hem wel vaker af, dus zorgde ze ervoor dat er geen gênante foto's opstonden. De laatste opschoonsessie was... Shit! Ze had de foto van het kinderfeestje van Roos niet gewist, omdat ze deze nog moest doorsturen naar Mevrouw de Jong, aangezien zij dat had gevraagd. Nido's moeder, die iedere week met de Jong sportte, had erop gestaan dat ze haar hielp. Verkleed als het konijn uit Alice in Wonderland had ze de hele middag rondgehuppeld op het feestje van Roos. Op het einde wilde de kleine meid met haar op de foto en ze had met tegenzin ingestemd. Nido keek met een ruk achterom toen een tweede schaterlach door de bus galmde.

'Jongens!' zei Philips smekend.

Dubbel shit. Ze hadden haar konijnenfoto gevonden. Nido drukte zich tegen de rugleuning en maakte zich zo klein mogelijk.

'Ik heb nog wel een wortel voor je, Nido.' Luc schaterde het uit.

'Is het nou afgelopen? Iedereen stil!'

Oh nee! Dit was erg. Iedereen deed mee. Iedereen, behalve Goos. Ze wisselden een blik. Ze las in zijn ogen de herkenning van de pijn die zij ook voelde. Ze hadden dit al zo vaak meegemaakt. Ze moesten het lot ondergaan en hopen dat het na een paar maanden op zou houden. Yara kennende had ze de foto doorgestuurd naar haar eigen mobiel en het zou Nido niets verbazen als hij al op social media stond. De hele school zou haar konijnenblunder zien.

'Luc! Zitten!' De stem van Philips sloeg over, een teken dat hij op het randje van een gigantische uitbarsting balanceerde. 

'Nijntje, maar dan anders. Ze heeft zelfs snorhaartjes getekend.' Er klonk gesmoord gegiechel.

'Ik zou zeggen, oppeuzelen met kerst,' zei Indy. Ze sloeg nog een keer tegen de rugleuning.

Goos keek Nido met een meelijwekkende blik aan.

'Vergeten,' zei Nido schouderophalend.

'Niet zo slim.' Hij wendde hoofdschuddend zijn gezicht af.

Goos haatte het als ze Yara en haar bende een aanleiding gaf. Dat gebeurde helaas al te vaak. Wat Nido ook probeerde, ze kwam altijd in de problemen.

'De stenen mag je niet aanraken. Is dat duidelijk? Je blijft op het pad en bij de groep.' Philips had het geluid nog harder gezet en zijn woorden dreunden door de bus.

'Zitten er ook konijnen?' vroeg Yara met een gesmoorde lach. 'Hebben we een goede reden om haar achter te laten,' fluisterde ze tegen Indy. Ze gaf zo'n flinke klap tegen Nido's rugleuning, dat Nido met haar hoofd tegen de stoel voor haar beukte. Jay en Luc gierden van het lachen.

Philips draaide zich met een zucht om en verliet de bus. 'Ik ben blij dat we hierna naar huis gaan.'

Hoera voor het tolerantiebeleid. Hij kon ieder uur wel sfeer-rondjes houden, maar dat hielp geen snars als hij zijn ogen sloot voor wat er gaande was. Het was vast de gevaarlijk lage nicoti-newaarde in zijn bloed wat hem deed besluiten dit gedrag te negeren. Yara en de rest wisten daar handig gebruik van te maken, vooral tijdens deze reis. Iedereen schoot omhoog zodra Philips uit het zicht was.

Nido draaide zich woedend om. 'Geef mijn mobiel terug.'

'Dat vieze ding hoef ik niet meer.' Yara gooide de mobiel naar achteren. 'Het plakt van de chocolade. Geen wonder dat je zo vet als een varken bent.'

'Vlaamse reus,' zei Indy. Ze stak haar voortanden over haar onderlip.

'Suftrutten,' zei Nido net hard genoeg zodat ze het konden horen. Als waarschuwing kreeg ze een flinke por van Goos. 'Zij begonnen, Goos.' Ze strompelde langs hem heen en probeerde zich door de menigte naar achteren te wringen, waarbij ze menig klasgenoot met haar brede heupen weer terug kegelde in hun stoel. Luid protesterend door haar irritante aanwezigheid kreeg ze flinke klappen en porren van ellebogen, maar het deerde haar niet. Ze moest haar mobiel vinden voordat er iemand op ging staan. Ze moest haar moeder appen dat alles goed was. Die zou misschien in paniek raken, gaan hyperventileren en haar klasgenoten gaan bellen. Nee! Ze wilde niet denken aan de gevolgen. Op haar knieën tastte ze koortsig de grond, maar ze kon hem nergens vinden. Vloekend liet ze haar handen over de stoelen glijden en zocht daarna tussen de zittingen tot ze hem eindelijk vond.

'Nido!'

Met een ruk kwam ze omhoog en stootte haar hoofd tegen het lampje van het paneel boven haar. Een steek schoot door haar hoofd. Ze bleef met haar vlakke hand over de pijnlijke plek wrijven, terwijl ze naar voren liep.

'Waarom moeten we toch altijd op jou wachten?' De geur van asbak en opgedroogde koffie vulde de kleine ruimte tussen haar en Philips. 

Ze mompelde snel een excuus voordat ze langs hem de bus uit glipte.
Ze luisterde niet naar het gegniffel en ontweek de woedende blikken van haar klasgenoten toen ze naast Goos ging staan. Zo ver als ze kon, duwde ze haar mobiel in de linkerzak van haar spijkerbroek. Die zouden ze niet meer kunnen afpakken. Haar broek zat eigenlijk te strak, ze was wat dikker geworden de laatste paar weken. Hierdoor kon alles wat in haar zakken verdween er alleen met de grootste moeite weer uitgehaald worden. Ze zou Goos wel vragen foto's te maken bij de stenen.