Η αγάπη είναι ωραία και, ναι, πάντα θα ελπίζει. Μεταξύ μας τώρα, αν πάψει να ελπίζει και η αγάπη τότε θα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα. Για όλους μας
Ισμήνη :
Αποφάσισα να ξαναρχίσω την σχολή μου,αφού τα είχα παρατήσει τον τελευταίο χρόνο λόγω του Ντραγκο.
Ψυχολογια,μια επιστήμη γεμάτη εκπλήξεις και η αγαπημένη μου ενασχόληση.
Αγαπω αυτό το επάγγελμα και πάντα είχα ως στόχο μου να ασχοληθώ με αυτό.Και αυτό σκοπεύω να κάνω.Διοτι αγαπώ αυτό το κομμάτι μου,το κομμάτι αυτό που με κάνει να ξεχνιέμαι,να ερευνώ,να διαβάζω για τις ψυχές των ανθρώπων,να μαθαίνω διαρκώς κάτι καινούργιο,να βοηθάω κόσμο με τις γνώσεις μου.
Θυμαμε την μητέρα μου να λέει πως δεν θα τα καταφέρω να μπω σε κάποιο πανεπιστήμιο αφού δεν είχα την οικονομική δυνατότητα ούτε Ειμουν αρκετά έξυπνη για τα δεδομένα της.Ισως και γιαυτο να με πούλησε.
Διώχνω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου και προχωράω προς την εσωτερική πόρτα της σχολής μου κρατώντας σφιχτά τα βιβλία μου.
Ανάσα.
Μην αγχώνεσαι Ισμήνη .Ολα θα πάνε τέλεια.
Προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου και να σταματήσω την ασταμάτητη ταχυπαλμία μου.
Φτάνω στο εσωτερικό με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου και παρατηρώ όλους τους φοιτητές της ηλικίας μου ίσως και λίγο μεγαλύτερους να με κοιτάνε επίμονα.
Ανάσα.
Συνεχίζω να χαμογελάω και κοιτάζω το προγράμμα στις σημειώσεις του κινητού μου.
Που στο καλό πρέπει να πάω;Ο χώρος είναι τεράστιος και εγώ δεν έχω ιδέα.
Ακούω κάποιον να φωνάζει το "όνομα" μου από μακρυά και γυρνάω απότομα το κεφάλι μου από την αντίθετη κατεύθυνση όπου προέρχεται η φωνή.
"Ελένα"
Χαμογελάω.
"Ματ"
"Τι κάνεις εδώ;"
"Ότι και εσυ υποθέτω."Τον ειρωνεύομαι ελάχιστα για πλάκα.
"Σωστά.γελαει."Ειδικοτητα;"
"Ψυχολογία."
"Ενδιαφέρον"
"Λογικά.Εσυ;"
"Νευρολογία"
"Δεν στο'χα,Ματ νομίζω έχω χαθεί."
"Τι έχεις πρώτα;"
"Γλωσσολογία"
"Έλα μαζί μου"Μου χαμογελάει και γνέφω.
{...}
Ανοίγω το μεγάλο παράθυρο του πλέον σπιτιού μου και βγαίνω στην μεγάλη αυλή μου κρατώντας το τοστ και τον χυμό μου.
Κάθομαι στην τεράστια εορα και απολαμβάνω τον αέρα που χτυπάει το πρόσωπο μου και μπερδεύει τα μαλλιά μου.
Πίνω τον χυμό μου και τρώω το τοστ μου.
Άραγε με ψάχνει ακόμα;
Τι λέω.Σιγουρα με ψάχνει ακόμα.
Οι γονείς μου ενδιαφέρθηκαν έστω και λίγο για το που βρισκομαι;
Σιγά μην ενδιαφέρθηκαν.
Φαιρονται καλά στον αδερφό μου;
Δεν έχω ιδέα.
Είναι ο μόνος που μου λείπει.
Είμαι τουλάχιστον ήσυχη.Ποτε δεν του φέρθηκαν με τον τρόπο που φέρονταν σε μένα.
Throwback:
Η μητέρα μου πάλι ξεκίνησε να μου φωνάζει και εγώ ακίνητη καθόμουν και την άκουγα χωρίς να κάνω το οτιδήποτε.Ο οκτάχρονος αδερφος μου βγήκε από το δωμάτιο του τρίβοντας τα ματάκια του.Τον ξύπνησε ξανά.
Ένα δάκρυ έτρεξε από τα μάτια μου και ο πατέρας μου βλέποντας με με χαστούκισε.Και το χειρότερο είναι. ότι δεν ήταν η πρώτη φορά.
Τα δάκρυα πολλαπλασιάστηκαν αλλά Ειμουν πολύ «μικρή» απέναντι τους για αν τους αντιμετωπίσω.
Ο μικρός αδερφουλης μου τραβούσα τον μπαμπά από την πιτζάμα του λέγοντας του να με αφήσει.
Έτρεξα στο δωμάτιο μου και εκείνος έτρεξε πίσω μου.
Σωριάστηκα για άλλη μια φορά στο πάτωμα και το κλάμα μου έγινε χειρότερο και δυνατό.
Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.
Κάθισε με τα γόνατα του στο πάτωμα και έπεσε πάνω μου αγκαλιάζοντας με σφιχτά.
"Σαγαπαω εγώ αδερφούλα."Μου είπε και η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια.Οπως και κάθε άλλη φορά που το έλεγε.
Ήταν ο μόνος λόγος για να συνεχίσω να ζω.
Παρόν
Μου λειπει.Αλλα δεν είχα άλλη επιλογή ψυχή μου.
Επρεπε και γω να ζήσω.
Να αναπνεύσω.
Συγνωμη.
Να θυμάσαι, πως όταν αυτή η ελπίδα παύει να υπάρχει πρέπει να προχωράς. Και όχι να μένεις στο παρελθόν, γιατί στο τέλος θα χάσεις το μέλλον σου.
Ελπίζω να σας άρεσε κερασάκια!Τα λέμε στο επόμενο!
-μαμα χειλάκι σαν κερασακι.
