Mensenmens

2. Miranda

Het is een zonnige vrijdag in april en ik zit met Lisa en Sarah aan een picknicktafel in de zon. 'Ahhhh,' zegt Lisa, 'Simon heeft zo'n mooi lichaam. Kijk alleen al naar zijn sixpack, pure perfectie.' Ze kijkt gebiologeerd naar de voetballende jongens, terwijl ze tegelijkertijd haar nagels aan het vijlen is. Sarah staart naar de ingang van de school.
'Niek is ook al zo'n lekkertje,' gaat Lisa door, 'Vind je ook niet Saar?'
'Mmm.' zegt Sarah afwezig.
Lisa rolt met haar ogen en focust weer op haar nagels. 'Morgenavond zijn mijn ouders niet thuis, dus ik denk dat ik een feest geef. Jullie komen wel toch?' Sarah en ik knikken.
'Oh, en Mier, jij kent iedereen. Zorg even dat Laurens uit de vijfde ook komt. Via Damian ofzo.' Ik knik. 'Oke.'

De bel gaat. 'Tussenuur!' gilt Sarah. Ze strijkt haar rokje glad en leunt naar achter. Ik kijk naar de mensen die het gebouw inlopen. Op een muurtje ligt een leren jas te liggen. 'Dream on', is er in witte letters op de achterkant op geverfd.
'Is die niet van dat ene meisje met dat groene haar?' zeg ik tegen Lisa en Sarah als ik er met mijn hoofd naar knik.
'Ja, volgens mij wel,' zegt Lisa, 'Ze heet Nora ofzo, toch? Zij is echt raar, Stacey zei dat ze hardop tegen zichzelf praat. En ze kijkt altijd zo arrogant naar iedereen. Volgens mij vind ze zichzelf heel wat.'
Sarah knikt. 'Ik heb natuurkunde met haar. Ik heb haar nog nooit zonder die lelijke jas gezien.'
'Oh, dan kan jij hem maandag wel teruggeven, toch?' zeg ik tegen Sarah.
'Ohh, nee.' zegt Lisa, 'Dat gaat ze mooi niet doen. Straks denkt dat rare kind nog dat we haar mogen! Nee, Mier, jij snapt er helemaal niks van. We moeten zo ver mogelijk bij dat groenharige mormel vandaan blijven.'
Ik haal mijn schouders op.
'Ik geef je haar nummer wel.' zegt Sarah zacht.

'Ben er!' Roep ik als ik de grote voordeur van ons huis opendoe. Als het goed is, is mijn broer Anton al thuis.
Ik graai in mijn rugtas en pak mijn telefoon.

'Dit is de voicemail van het nummer: Nul. Zes. Acht. Vijf-' Pff. Ik hang op en stuur een appje.
'Ik heb je jas. Bel me ff. Grt, Miranda.'

Anton loopt naar beneden.
'Hallo, Mier. Wie belde je? Je nieuwe scharrel?' Hij lacht zijn arrogante lachje.

'Doe niet zo dom. Ik heb een vriendje.' Ik rol met mijn ogen. Anton weet heel goed dat er niemand tussen mij en Damien in komt.

'Oh en van wie is die grote leren jas dan?' grijnst Anton, 'Heb je soms een grote gespierde motorrijder aan de haak geslagen?'

Ik negeer Anton en loop naar de keuken om een glas water te pakken.

'Geen gespierde motorrijder?' zegt Anton. 'Oh, hij is zeker helemaal niet gespierd. Hij is dik. Moddervet zeker.' Anton lacht hardop, 'Ik zie het al helemaal voor me. Het domme blondje en de dikke motorrijder.'

Ik geef hem een trap. 'Hou je bek.' Ik wou dat mijn broer gewoon één keer normaal kon doen.

'Oke.' Anton trekt de kraag van zijn polo recht. 'Trouwens, vanavond ben je alleen want ik heb een zwemwedstrijd en mam komt kijken. En papa zei dat hij een zakendiner had ofzo. Dus je moet ook even zelf eten maken.'

'Oke.' zeg ik.

Als Anton weer boven is bel ik Damian.

'Jaaaaaa?' is het eerste wat hij zegt als hij opneemt.
'Kom je vanavond bij mij eten?' vraag ik.
'Mmmm, ik heb eigenlijk al een andere afspraak.'
'Met wie?'
Er valt een iets te lange stilte. Ik weet precies wat dit betekent.

'Gewoon. Vrienden.' zegt Damien. ik zucht en knik. Hij denkt dat ik het niet door heb, maar ik merk echt wel dat hij soms met andere meisjes afspreekt.
'Niet met een meisje toch?' vraag ik.
'Nee, natuurlijk niet,' zegt Damian geïrriteerd, 'Doe nou niet zo jaloers telkens.'

Ik frons. 'Jaloers? Het is logisch dat ik jaloers ben als jij de helft van de tijd aan andere meisjes zit. Ik ben je vriendin, eet je nog?'
'Ja, ja, ja. Ik weet het allemaal. Ik kan heb gewoon wat meer behoefte aan contact. Jij kan nooit afspreken. Je hebt het altijd te druk met school.'
'Jij kan nooit afspreken omdat je het te druk hebt met andere meisjes!' roep ik.

'Oei, ruzie met je dikke motorrijder?' hoor ik Anton van boven roepen.

Ik sluit mijn ogen.
'Luister,' zeg ik rustig door te telefoon, 'Ik heb hier geen zin in. Je komt maar niet dan.'
'Oke. Fuck off.'
'Ik ga wel in mijn eentje pizza eten.'
'Zijn je ouders er niet?' zegt Damien, zijn stem klinkt anders.
Ik hang op.

Om half zeven staat toch Damian voor de deur. Met twee pizza's.

'Sorry van net,' zegt hij als hij naar binnen stapt. 'Je hebt gelijk. Maar je moet echt niet zo wantrouwend zijn. Ik had echt met vrienden afgesproken en dat zeg ik nu dus af voor jou. Dat je het maar weet.'

Ik lach en geef hem een kus.

'Je had wel wat eerder kunnen zeggen dat je alleen thuis was,' zegt Damien grijnzend, 'Dan was ik gelijk gekomen.' Hij legt zijn handen op mijn heupen en drukt me tegen zich aan.

'Damian.'
'Wat?'
'Laten we gewoon eten, oke.'
Damian laat zijn mondhoeken zakken. 'Oke.'

In stilte eten we aan tafel onze pizza's op. Ze zijn koud. Ik kauw langzaam op een stukje pizza en Damian pakt mijn hand. Ik lach naar hem.
'Ik hou wel van je,' zegt hij.
'Ik ook van jou.'
'Hoe laat komen je ouders thuis?' vraagt Damian.
'Half twaalf?' Ik haal mijn schouders op.
'Kom,' zegt Damian als hij opstaat en scheef lacht, 'We gaan naar je kamer.'

Hij loopt naar boven en ik ga in kleermakerszit op mijn bed zitten. Damian grijnst en drukt zijn lippen op de mijne. Ik leg mijn handen op zijn schouders. Ik voel Damians ruwe handen omhooggaan onder mijn blouse. Ik glimlach. Dan gaan zijn handen omlaag, naar de rits van mijn rokje en ik draai weg.

'Damian, nee.' Ik trek mijn blouse goed.
'Wat?' zegt hij met een scheef lachje.
'Je weet dat ik het niet wil.'
Damian haalt zijn schouders op. 'Sorry.'
'Sorry.' zeg ik ook en ik pak zijn hand vast.
Damian laat zich naar achter vallen op mijn bed en ik ga naast hem liggen.
'Sorry.' zeg ik nog eens.
'Nee,' zegt hij. 'Het geeft niet. Niet echt dan.'
Hij draait zich op zijn zij.

'Van wie is die jas?' zegt hij opeens.
'Huh?'
'Van wie is die jas?' zegt Damian nog een keer, nu scherper.
Ik draai me om en kijk naar het motorjack wat over mijn bureaustoel hangt.
'Oh van een meisje van school.' zeg ik, 'Ze was hem vergeten.'
'Weet je het zeker?' zegt Damian. Hij gaat rechtop zitten.
'Ja?'
'Miranda, kijk me aan.' zegt Damian. Ik ga zitten en kijk met een speelse lach in zijn ogen.
'Je gaat me niet vertellen dat die jas van een meisje is.' zegt Damian.
'Wel, dus.' zeg ik lachend, 'Of ze smaak heeft, dat is de vraag.'
Damian lacht niet. Hij kijkt me strak aan.

'Elke keer als ik met vrienden afspreek denk jij dat ik bij een ander meisje ben en je zeurt constant en nu ben ik er een keer en het blijkt dat jij gewoon met een of ander motorjoch hebt geneukt.'

Ik frons. 'Nee, het is echt waar.'

'Bullshit.' zegt Damian boos, 'En ik man níks van jou. Níks. Je wordt al lijp als ik je rokje omlaag trek. Dan snap je toch wel dat ik met andere meiden ga. Ik heb het gewoon nodig, oké.'

'Je geeft net toe dat je dus inderdaad vreemd gaat.' zeg ik kil.

'Ja, maar nou moet je niet gaan zeiken. Jij doet het dus ook.'

'Niet waar!' gil ik. 'Waarom geloof je me niet?'

'Waarom geloof jij mij nooit?'

'Omdat het dus blijkbaar klopte wat ik dacht.' zeg ik. Nu heb ik wel een punt.

'Bull. Shit.' zegt Damian nog een keer, voordat hij de trap af stormt, zijn jas van de kapstok grist en naar buiten loopt.
'Damien, wacht,' probeer ik nog, maar hij heeft de deur al dichtgegooit. Ik zucht.