Pain

1

Met tranen in mijn ogen storm ik haar kamer binnen. Alles om me heen sloop ik, ze heeft het verdient. Hoe kan mijn bloedeigen zus mijn geluk zo verpesten? Die ene persoon die je beste vriendin, en steun hoort te zijn heeft jou hele leven verpest.

"JIJ, WAAROM? WAAROM ZOU JE ME DIT AANDOEN CHAÏMA?"
Schreeuw ik met rode ogen.
Het enige wat ze doet is lachen, en lachen en lachen... ze kijkt me diep in m'n ogen aan.
"Dom, wat een dom zusje heb ik. Ik voel me beschaamd om jou familie te zijn".
Zegt ze met een grote glimlach die in mijn ogen bijna haar ooghoeken aanraken.

"Kon je het echt niet zien? Dat Achraf jou gebruikte en mij behandelde als een prinses?" Zegt ze kalm en kil.

Mijn hart bonst in mijn keel, ik ga flauwvallen. Ik ga door met alles te slopen en Chaïma zit daar gewoon te staan. Zonder enige emotie, of toch wel. Ze lijkt blij. Ze heeft eindelijk haar zusje kapot gemaakt.

"WAAROM? WAAROM HAAT JE MIJ! WAAROM HEB JE MIJ DIT AANGEDAAN? WAAROM HAAT JE MIJ?" Ik ga naar haar toe en ij schud haar schouders door elkaar. Ik kan haar wel vermoorden.

"Waarom? Omdat ik jou haat Asmah, ik haat jou zo fucking hard" nu heeft ze een tikkeltje woede in haarzelf. Ik zie dat ze haar vuisten een beetje bij elkaar raapt. Maar dat al snel verandert naar trots en kil.

"Ben je sirieus zo dom om je maagdelijkheid aan Achraf te geven? Geef je zoveel om een fuckboy? Om de verloofde van jou zus?"

Ik kan niet stoppen met huilen. Mijn tranen zijn oneindig en mijn wereld stort in. Alles is er van me afgenomen.

"Zou je.. het niet erg vinden als mama en papa erachter zouden komen?"
Ze begint rustig rond te stappen in haar eigen, verwoeste kamer.

"Achraf haat je, hij haat elke bot in je lichaam. Net zoals mij. Je houd van iemand die je leven heeft verpest, ben je zo dom?"