[✓] dietician ➸ vmin

14| Bu tavırların hevesimi kırıyor

sizleri çok özledim, lütfen yorumlarda buluşalım :')

Sınırların, alabildiğimiz zirveye dayanmadığı sürece bir anlamı yoktu benim gözümde. Limite dayanmamız gerekiyordu, o noktayı zorlamamız ve belki aşmamız... çizgi geçildiğinde verilen her tepki, alınan her karar gerçek karakteri yansıtıyor gerçek düşünceleri göz önüne seriyordu bence.

Benim limitim öyle çok yükseklerde değildi, çabuk sinirlenir hemen pes ederdim. İkna olmam kolaydı, kafama uyan ve mantığımın kabul ettiği çoğu şeyi kabul edebilirdim ve genel olarak ortalarda yaşamayı seven bir insandım. Taehyung ise karakter olarak benden farklıydı. Çabuk sinirlenmez, fakat sinirlendiğinde hemen sakinleşmezdi. İkna olması için en uç ayrıntılardan, detaylardaki en ince kısımları kontrol etmesi ve mantığında onaylaması gerekirdi. Genel olarak o da ortalarda yaşamayı seven bir insan olsa da zor beğenirdi, zor kabullenirdi ancak kabullendiği zaman kolay kolay bundan vazgeçmedi.

Eşimle ortak noktalarımız da vardı. Mesela bebek ya da çocuk gibi.

Her aile kurmuş bireyler evde minik adımların dolaşmasını ya da o çocuk sesini duymayı isterdi. Düzeltiyorum, neredeyse her aile. Biz Taehyung'la evlenmeyi aklımıza koymadığımız ve sevgili takıldığımız vakitlerde şimdiki olduğumuz halden daha plansız hareket ederdik. Canımız şehir dışına çıkmak istiyorsa işlerimizi halletmemiz bir gecemizi alırdı. Hesap verme devri zaten ağabeyimden dolayı bizim evde varlığını yitirmiş bir olguydu, Taehyung'a da güven tam olduğu için onun ailesinde de sorun olmuyordu. Ya da gecenin bir vaktinde sahile inip elimizdeki şarapla sabahlayabiliyorduk. Bu sorumsuzluklarımız ya da kendi hayatımızı dilediğimiz gibi yaşamamız evlendikten sonra biraz kısıtlanmıştı. Birbirimizi kısıtlamıyorduk elbette ancak artık ciddi sorumluluklarımız vardı ikimizin de. Çalışıyorduk –sevgili dönemindeki gibi sadece okulumla ilgilenmiyordum-, mesleğim gereği çeşitli sorumluluklarım vardı ve ikimiz de olgunlaşıyorduk?

Evet, evet. Taehyung da ben de olgunlaşıyorduk.

"Diyorum ki... acaba ailemize yeni bir üye mi katılsa?"

Bu soruyu sorarken aklından neler geçtiğini tahmin edebiliyordum, ne tür cevap vereceğini de kestirebiliyordum ancak sabırla cevabını beklemiştim eşimin. Geçmişte konuştuğumuz konunun üzerine yenilerini ekleyecek miydi ya da düşüncelerinde sandığımın aksine değişiklikler yaşanmış mıydı öğrenmek istiyordum.

Sorumu duyunca hafifçe yukarı kaydı. Ona rahat davranması için alan sağlarken uzun ve kemikli parmakları yanağımı okşadı tüm yumuşaklığıyla. Boğazını temizlediğinde gözlerimi ondan ayırmadan o güzel yüzünü izledim.

"Güzelim," diyerek başladı konuşmasına. "Bebek mi istiyorsun?" Boş boş ona baktığımı itiraf etmeliydim. Ağzımı açıp bir şeyler söyleyecekken devam eden konuşmasına izin verdim. "Jimin biliyorsun, bu konuyu daha önce de konuşmuştuk ve ikimizin de kararı belliydi. Henüz bir bebek ya da çocuk için uygun zamanımız ya da bilgimiz yok."

Ciddi bir ifadeyle bana baktı. Gözlerindeki kararlılık ve sesindeki ton kalbime dokundu. "Ama, eğer sen kendini hazır hissediyorsan, ben de kendimi buna hazırlamaya çalışacağım."

Şaşkındım, mutluydum da. Gülmüştüm hafifçe. Bu denli naif düşünmesi yüreğimi sızlatmıştı. Benim için, ben istediğim için kendine devrim yapmaya hazırdı ve tekrardan düşündüm; Taehyung olmasaydı kimi bu denli sevebilirdim bilmiyordum. Uzanarak dudaklarından öpücük çaldığımda bir eli saçlarıma çıktı. "Taehyung."

Gülerek avuç içini öptüm. "Aşkım bebek de nereden çıktı?"

"Neyi kastediyordun ki?" demişti şaşkın şaşkın. Büyük gözleri birazcık daha büyümüş, öpmekten usanmadığım dudakları aralanmıştı hafifçe. Kaşları kalkıkken açıklamamı düzgün kelimelerle yapmak istiyordum. "Taehyung, sevgilim," dirseklerimin üzerinde durarak çenemi göğsüne yasladım. Kafasını eğerek bana bakıyordu. "Bebek hakkında düşüncelerim yine dediğim gibi. Bunun için ben de kendimi hazır hissetmiyorum. Hem daha..." Boynunu okşayarak yumuşak tenini parmak uçlarımda hissettim. Fark etmeden üzerine almıştı beni. "Hem daha yaşayacak birçok anımız var."