Hoge hakken, Stinkende sokken

Hoofdstuk III

Iedere zondag kregen mijn schoolgenoten bezoek van vrienden of ouders. Sommigen mochten zelfs het internaat af om hun familie of vrienden te bezoeken. Sinds ik hier op school zat, was er nog niemand voor mij langsgekomen. Ik wist dat het niet kon, maar toch zat het me dwars. Holmes had daarom beloofd te komen, zodat ik ook eens bezoek kreeg en niet zo opviel tussen mijn klasgenoten. Bovendien kon hij me dan beter in de gaten houden, want iedere dag melden dat ik nog leefde, vond hij ineens niet meer voldoende.

'Verwacht jij niemand die je komt bezoeken?' vroeg ik.

'Nee.' Kyle stak zijn neus weer in een of ander blaadje dat over auto's ging.

'En jij, verwacht jij iemand?' Ik richtte me tot zijn broer, die aan het tekenen was.

'Als hij nee zegt, geldt dat ook voor mij,' zei hij zonder op te kijken.

Ik knikte. Toen beide jongens weer in hun stilte vervielen en niet naar mijn bezoek vroegen, besloot ik het zelf te zeggen. 'Ik krijg wel bezoek.'

'Dat heb je twee minuten geleden al gezegd,' zei Yoran.

'En tien minuten geleden ook,' voegde Kyle eraan toe.

'En daarvoor ook al heel wat keren,' zei Yoran weer.

Ik grijnsde. 'Ik denk dat ik iets te enthousiast ben.'

'Waarom wacht je dan niet buiten?' stelde Kyle voor.

'Goed idee, komen jullie mee?'

'Waarom? Het is niet onze vader die komt.' Yoran draaide zich eindelijk naar me toe.

'Ik mag hopen van niet, maar het is toch leuk als ik kan laten zien met wie ik een kamer deel?'

'Dan hoef ik dus niet mee.' Kyle hield het tijdschrift weer voor zijn gezicht.

'Je bent hier bijna vaker dan ik. Kom, buitenlucht zal jullie goed doen.' Ik gaf een zachte schop tegen Kyles voet en trok aan Yorans felgele T-shirt.

De twee jongens stonden op en keken elkaar aan.

'Laat je die Wortel dingen doen die je niet wil?' vroeg Kyle aan Yoran, terwijl ik ze de kamer uit sleepte.

'Naar wat ik zie, volg jij hem even goed.'

'Nee, ik volg jou.'

'En ik jou.'

'En ik sleep jullie mee, hou op met zeuren en doe eens wat socialer,' mopperde ik.

'Ja baas,' reageerden ze spottend in koor.

Het was al koud voor begin oktober. De wind waaide door mijn spijkerbroek en trui heen. Yoran en Kyle droegen allebei een T-shirt en hielden zich warm door hun handen in hun broekzakken te steken.

We hoefden gelukkig niet lang te wachten voor Holmes arriveerde. Zijn oude auto maakte veel lawaai toen hij kwam aanrijden. De motor klonk alsof hij ieder moment kon uitvallen, wat totaal niet stoer was. Dat compenseerde hij weer door een zonnebril te dragen en zijn leren jas open te laten hangen, zodat we zicht hadden op zijn spierwitte T-shirt. Bij het uitstappen zette hij zijn bril af. Als zijn haren niet zo kort waren en de wind ermee had kunnen wapperen, had ik als een meisje kunnen juichen. Nog nooit had hij er zo stoer uitgezien.

'Wat doe je?' Hij schrok duidelijk toen ik hem omhelsde.

'Ik ben blij je te zien, pap,' zei ik bewust luid, zodat de tweeling het konden horen.

'Ik heb jou ook gemist, kindje.' Met een wrange glimlach aaide hij over mijn hoofd.

'Pap, dit zijn mijn kamergenoten.'

'Yoran en Kyle,' zei Holmes en hij knikte een voor een naar de jongens. 'Ik heb over jullie gehoord.'

'Het is andersom, ik ben Yoran en dat is Kyle.'

'Mijn excuses.'

'Geeft niet,' zei Yoran met een beleefde glimlach, 'dat gebeurt altijd.'

Ik bracht Holmes naar mijn kamer. Daar aangekomen vroeg hij aan de jongens ons een moment alleen te laten. Ik hoorde Kyle mopperen dat hij werkelijk voor niets mee was gekomen, maar ik was tevreden. Ze hadden de stoere Holmes ontmoet, dus nu zouden ze mij ook cool vinden.

Een hele lange tijd keken Holmes en ik elkaar aan. Ik bestudeerde zijn gezicht. Alleen het rode puntje van zijn sigaret gaf licht in mijn donkere slaapkamer. Zijn baard was al dagen niet geschoren en door de donkere kringen rond zijn ogen wist ik dat hij weinig nachtrust had gehad.

'Ik ben nog geen vijfendertig, hoe kom je erbij me vader te noemen?'

'Hoe moest ik je dan voorstellen? Ik kan toch niet zeggen dat je een agent bent?'

'Je had me kunnen voorstellen als je broer.'

'Mijn broer is eveneens roodharig en ik wil je niet beledigen, maar je bent veel te oud om mijn broer te zijn. Wat is het probleem? Ze geloofden me, toch?'

'Dat ís juist het probleem.' Holmes nam een trek van zijn sigaret. 'Nu wat anders, we hadden afgesproken dat je geen contact zou opnemen met iemand uit je voorbije leven en de telefoongesprekken die ik heb opgenomen, laten me twijfelen aan je erewoord.'

'Het is mijn beste vriendin.'

'Dat maakt het alleen maar erger. Alle contacten moeten worden verbroken . Als ze het doorvertelt, krijgen we grote problemen.'

'Over problemen gesproken, roken is verboden.'

'Dat doe ik tegen de geur. Wat is dit voor een stank?'

'Ik noem deze parfum "sokken à la Yoran", erg modern met een vleugje mannelijkheid.' Ik hield mijn duim en wijsvinger tegen elkaar als een echte Italiaan.

Holmes fronste, legde zijn ene been over de andere en drukte braaf zijn sigaret uit tegen zijn schoenzool. 'Ik vind het hier anders behoorlijk naar een konijnenhok ruiken. Maar terug naar het onderwerp, vrienden zijn vanaf nu verboden, begrepen? Je gebruikt de telefoon alleen in noodgevallen. Vertel me nu eens, hoe gaat het op school?'

'Ik probeer vrienden te maken,' mokte ik.

Ik moest en zou bevriend worden met Yoran en Kyle. Nooit had ik gedacht dat ik daar zoveel moeite voor zou moeten doen .

Ik kon niet zomaar tussen de jongens komen. Ze waren haast één persoon. Ze gingen zo harmonieus met elkaar om dat het bijna een dans was . De jongens liepen op en neer, gooiden elkaars overhemd of stropdas aan, gaven de kam en tandpasta door en dat alles zonder een woord te zeggen.

'Uit bed, Wortel, zo kom je nog te laat!' Yoran gooide mijn tas op mijn buik.

Ik kreunde en rolde me om. Daardoor kwam ik met een plof op de grond terecht. Ik zwaaide naar mijn hamsters, Bert en Ernie. Ze zwaaiden bijna terug, waarna ik me met moeite opdrukte en een dodelijke blik schonk aan de jongens. 'Dat je het weet, ik was al wakker.'

'Dan had je maar moeten opstaan.' Kyle gaf zijn broer een zetje richting de deur.

Yoran fronste toen hij me voorbij liep. 'Blijf je zo de hele dag zitten?'

Met tegenzin stond ik op. Om tijd te rekken keek ik op mijn mobiel. Ik had twee gemiste oproepen en een sms'je van Kim. Ik besloot niet te antwoorden.Eigenlijk wilde ik wachten tot de tweeling weg was, maar om niet nog eens voor preuts uitgemaakt te worden, pakte ik alvast mijn uniform. Ze hoorden ieder moment weg te gaan, Kyle was immers al klaar en stond bij de deur te wachten.

Het was maar goed dat ik een sok in mijn boxer had. Met een ruk trok ik mijn pyjamabroek naar beneden en schopte die van mijn enkels af. Toen pakte ik mijn broek en trok die aan.

'Tot in de les,' riep Yoran me na toen ik net de knoop stond dicht te maken. De deur viel met een klap dicht.

Ik juichte. Het was me gelukt mijn broek uit te trekken zonder dat ze doorhadden dat ik een meisje was. Sokken waar echt geweldige uitvindingen, wie had er nu een piemel nodig?