ÖLÜMSÜZ AŞK (Kim Taehyung)

🍁 Özel bölüm 🍁

Bugün tekrar Aleyna'yı ziyarete gittim ama ifadesizce yüzüme baktı saatlerce. Doktoru ile konuşmak için odasına girip gülümsedim

"Aleyna'nın durumu nasıl doktor Bey." gözlerimin içi yine umutla doktorun gözlerine bakıyordu. Doktor gülümseyince üzerime bir rahatlama çökmüştü

"Hastalığında yüzde beşlik bir iyileşme var ama ilk aşamayı atlattık diğer aşamalar daha kolay geçecektir. Bir kaç ay sonra sizi hatırlamaya başlar merak etmeyin." sevinçle doktora yapıştığımı fark edince hemen ondan ayrıldım ve doktorun önünde eğildim

"Çok teşekkür ederim efendim." odadan çıkıp hemen Jimin'i aradım

"Alo Jimin Aleyna'nın durumu normale dönmeye başlamış." arkadan gelen çocuk seslerinden Jimin'in sesini zorla duymuştum

"Çok sevindim Taehyung. Neredeyse iki yıldır onun için uğraşıyorsun."

"Biliyorum ama onun iyileşeceğini emindim beni bırakmayacağını biliyordum." sevinçle doktora döndüm

"Yarın onu hastanenin bahçesinde dolaşmaya çıkarabilir miyim? Sadece o ve ben, söz veriyorum kötü bir şey olmayacak ona." doktor elindeki kağıtşara bakıp dudaklarını birbirine bastırdı

"Tamam Taehyung ama sadece yarın için bunu alışkanlık haline getirme." kafamla onayladım ve hastaneden çıkıp arabama bindim. Şehrin içinde kendime yeni bir ev almıştım böylelikle Aleyna'nın yanına gitmem daha kolay oluyordu. Eve girip yatağa uzandım hayatımın anlamı bana geri dönmek üzereydi. Gözlerimi kapatıp güzel günlerimizi düşünmeye başladım oğlumuzu düşünce istemsizce ağlamaya başlamıştım. Jungkook'a kızgın değildim ama içimde oluşan öfkeyede engel olamıyordum. Gözlerimi kapatıp uyunaya çalıştım ama bir türlü başaramamıştım. Ailem dağılmıştı. Yoongi yoktu, Jungkook yoktu, Jimin ne kadar yanımda olsada ilgilenmesi gereken bir ailesi vardı. Yanlızdım ve sadece Aleyna'yı istiyordum.

Sabah kalkıp hazırlandım ve Aleyna'nın hastanesine gittim. Doktor onu hazırlamıştı hızlıca onu alıp dışarı çıkardım ve kitap okumaya başladım. En sevdiği kitaplardan biriydi ama aözüm birden kesilmişti

"T..tae." şaşkınlıkla Aleyna'ya bakmaya başladım

"Beni hatırlıyor musun?" kafasını salladı

"Se..sevgili." kollarımı hızlıca ona sardım ve ağlamaya başladım o da benimle birlikte ağlıyordu.

-2 ay sonra-

Bugün Aleyna ile tekrar evimizde yalamaya başlamıştık neredeyse çoğu şeyi hatırlıyordu oğlumuzu hatırladığı zamanlar kötü olmuştu ama alışmıştı ve şimdi mutluydu. Televizyonu kapattım ve omzumda uyuyan bedeni kucağıma alıp odamıza götürdüm ama gözlerini açmıştı

"Taehyung."

"Efendim karıcığım." gülerek bana baktı

"Artık vakti gelmedi mi?" ne demek istediğini biliyordum ve onu utandırmak istiyordum

"Neyin?"

"Ya pisliksin utandırmasan ölürsün." gülerek dudaklarımızı birbirene bastırdım. Onunlayken bütün kötü günleri geride bıraktım ve yeni bir sayfa açtım.

- 1 yıl sonra -

"Bu neden susmuyor?" Neredeyse üç saattir kucağımdaki yaramazı susturöaya çalışıyordum. Yanımda Jimin vardı ve bana hiç yardımcı olmuyordu

"Lan bana yardım etsene üç çocuk büyüten sensin." elindeki dergiden kafasını kaldırıp bana baktı

"Annesini istiyordur ne olabilir."

"Sağol ya! Bilmiyordum." biboronunu ağzına tıkınca biraz susmuştu

"Bu çocuk Aleyna'ya çekmiş hiç susmuyor." Jimin gereksiz yorumu sonucunda kafasına yastık yemişti

"Karım hakkında doğru konuş."

"Göte bak iyiki bir karısı var." tam dinleniyorum derken kucağımdaki Yoongi ağlamaya başlamıştı

"Neden? Neden? Neden?"

"Ben hyungun adını koymayalım mızmız olur demiştim." Jimin bunu yapınca birbirimize bakmış ve acıyla gülümsemiştik

"huzsuzu özledim"

"Bende ama bebeğin aratmayacakmış gibime geliyor." gülümseyerek Yoongi'ye baktım ve dudağıyla burnuyla oynamaya başladım yavaş yavaş gözlerini kapatıyordu. Uyuyunca onu beşiğine koydum biraz sonra kapı çalmıştı açınca Aleyna'ya gülümseyerek sarılmıştım

"Biraz erken geldiniz sanki biraz daha kalsaydınız." Jimin yine boş boş konuşuyordu tabi Yaren kafasına vurunca susmuştu.

"Çok güzel kıyafetler aldım bebeğimize."

"Yoongi çok sever." tam içeri geçecektik ki tekrar kapı çalmıştı diğerleri oturma odasına geçerken ben kapıyı açmıştım. Karşımdaki bedene inanamaz gözlerle bakıyordum

"Jungkook." gözleri kızarmıştı ve ağlayarak bana sarıldı

"Hyung lütfen beni öldür ben artık dayanamıyorum bu berbat acı beni her gün bitiriyor lütfen beni öldür ve buna bir som ver." gözümden yaşlar akmaya başlamıştı bir tarafım itip ağzını burnunu kır diyordu ama bir tarafım da izin vermiyordu. Diğerleri de gelip Jungkook'u görünce şoka girmişlerdi. Jimin ilk yumruk atmaya çalışsa da onu durdurmuştum

"Bırak onun gibi olamayız."

"Sadece gideceğimi söylemek için geldim içiniz rahat olsun Yoongi Hyung'u tek başına bırakmayacağım." gözlerimi gözlerine diktim ama ben konuşamadan Aleyna atlamıştı

"Saçmalama Jungkook s..sen ne kadar kötülük yapmış olsanda bilerek yapmadığını biliyoruz."

"C..cidden bana güveniyor musun?" kafasıyla onayladı ve Jungkook'a sarıldı

"Oğlumun acısı ne kadar kötü olsada seninde ne acılar çektiğini kestirebiliyorum. Her gün hastaneye gelip beni ziyaret ettiğini, durumumu sorduğunu, benimle konuşmaya geldiğini biliyorum." Jungkook'un bunları yaptığını bilmiyordum. Onu içeri aldık ve başından geçenleri anlattı tam yemek yiyecekken Yoongi ağlamaya başlamıştı

"Ben gidip Yoongi'ye bakayım." Aleyna masadan kalkıp kucağında Yoongi ile geri dönmüştü. Jungkook ona bakıp gülümsedi

"Cidden Yoongi'ye benziyor." Yoongi'de Jungkook'a gülümsüyordu

"Lan velede bak bana bir kere gülümsemedi şu tavşana hemen gülümsüyor." Jimin bizi güldürmüştü. Aleyna Yoongi'yi Jungkook'a verdi. Jungkook'ta öyle sakince duruyordu ki

"Seni sevdi."

"Bende onu sevdim." Jimin kıskanıp Yoongiyi kucağına aldı. Yüzlerini aynı hizaya getirip azarlamaya başlamıştı ama Yoongi ona doğru gaz çıkarınca hepimiz gülmeye başlamıştık. Mutlu günlerimiz geri gelmişti hepimizin yüzündeki gülücükler geri gelmişti...

40 yıl sonra özel bölüm yayınlayan yazarınızı sevin o sizi seviyor amaok yoğun olduğu için özel bölüm yazamadı sizi yer o 😘😘😘