အတိတ်​တစ်​ခု၏ ​ခြေရာ​ကောက်​​ကြောင်​း

EP-20

ေရခ်ိဴးရန္ အက်ႌၾကယ္သီးျဖဳတ္ေနေသာ ပိုင့္အနားကို Down ေရာက္သြားသည္။ ပုိင့္အက်ႌၾကယ္သီးကို တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။

""မနက္ျဖန္ ဘာအစီအစဥ္႐ွိလဲ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔ တန္းျပန္မယ္လို႔ မေျပာပါဘူးေနာ္""

Downေမးတာကို ပုိင္စီးက ေလွာင္ရယ္သည္။

""မနက္ျဖန္ေန႔တစ္ပုိင္း မင္း စိတ္တိုင္းက် လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ? ေန႔လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိ မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္ကြာ""

""စြန္ ... စြန္လႊတ္ခ်င္တယ္""

""စြန္?""

""အင္း စြန္၊ ပုိင္ စြန္လႊတ္ဖူးလား""

 ျပန္ေျပာငး္သတိရမႈ႕တစ္ခုေၾကာင့္ ပုိင္စီး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ေခတၱခဏၾကာမွ သက္ျပင္းခပ္ေလးေလးခ်ၿပီး

""အင္း လႊတ္ဖူးတယ္၊ ငယ္ငယ္က မိုးကုတ္ေျမမွာ""

ေဘာင္းဘီခါးပတ္ေခါင္းကို ျဖဳတ္လိုက္ေသာ Downလက္ေတြ တုန္ရီစျပဳလာတာကို ပိုင္စီးသတိမထားမိ။

""စြန္ဆိုတာ အေဖာ္နဲ႔ လႊတ္မွ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ၊ မိုးေပၚမွာ ဝဲေနတဲ့ သူ႔စြန္ ကုိယ့္စြန္ အခ်င္းခ်ငး္ ႀကဳိးျဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာပဲေလ၊ ပုိင္နဲ႔အတူ စြန္လႊတ္ေဖာ္႐ွိခဲ့လား""

စကားအဆုံး ခါးပတ္ကို ေဘာင္းဘီခါးကြင္း အသီးသီးမွ ဆြဲျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။

""႐ွိတယ္ ... ခပ္ဝဝ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ လုံးတုတ္ေနေအာင္ ဝ တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္""

အဟင္း ပုိင္ မေမ့ေသးဘူးပဲ ...

Down ၿပဳံးလိုက္မိေပမဲ့ အၿပဳံးေတြက သိပ္မပီျပင္။

""ပင္ လယ္ ေန ပူ ရင္... ျဖစ္ ျခင္း သ ေဘာ ေတြ
ဟိုး ... ေတာင္ ျပာ တန္း ႐ိုး မိုး စက္ မႈန္ ရင္
တို႔ ရဲ႕ စိတ္ ေတြ ေျပး သြား ခဲ့ သည္
မင္း တစ္ ေယာက္""

သီခ်င္းဆက္မဆိုႏိုင္ေအာင္ ပုိင္စီး၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကို Downက ဆြဲငုံ႕ယူကာ တပ္မက္စြာ နမ္းလာသည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကို တစ္လွည့္၊ အေပၚႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္လွည့္ ဆြဲစုပ္ငုံသည္။

လုံေလာက္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ မွတ္မိေပးရင္ လုံေလာက္ၿပီ။

မြတ္သိပ္ေသာ အနမ္းမ်ား၏ ဆြဲေဆာင္မႈ႕ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြ ယုိင္တိုင္တိုင္ ေ႐ြ႕လွ်က္ စားပဲြခုံပုကို ဝင္တိုတ္မိသည္။ စားပဲြခုံေပၚက ဖုန္းက ေအာက္ျပဳတ္က်ၿပီး နံရံက ပလပ္ခုံမွာ သြယ္တန္းထားေသာ အားသြင္းႀကဳိးႏွင့္ ျပတ္ေတာတ္သြားတာကို Down ျမင္လိုက္သည္။