Küçümsenmeye alışıktı, ancak gururu okyanusları utandıracak derecede büyüktü.
Kekeme bir kızın kendisini değerli hissettiren kişi sayesinde düzelmesi
Eziklikten usta suikastçiliğe büyük değişim
Final bölümüne özel koymuş olduğum videoyu izlemenizi öneririm. Suikast Sınıfı'nın sonunu tekrar hatırlayıp biraz hüzünlenip ama diğer yandan da kendimizi güçlü hissetmemizi,adeta o anı yaşamamız için bıraktım buraya. İyi seyirler ve iyi okumalar
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
* * *
Sayısız dokunaçlı yaratık aniden Koro-sensei'nin üzerine atladı. Koro-sensei Azrail'in gücü karşısında epey zayıf kalıyordu. Elinden geldiğince mücadele ediyordu.
Çarpışma dakikalarca sürdü. Koro-sensei'nin gözümüzün önünde tükenişini ve mağlubiyetini izliyorduk. Buna birinin çözüm bulması gerekti.
Koro-sensei aldığı darbeler sonrasında yitik düştü ve bir köşeye sindi. Yanımda duran Kayano Azrail'in yanına gitmeye yeltendi. Ancak ben onu omzundan tutarak durdurdum.
''Dur Kayano''
''Mako lütfen engel olma onu korumayı şu an kendime vazife edindim''
''Biliyorum. Ama sen bu işi bana bırak''
Hayatımı öğretmenim için riske atıyordum. Belki ölecektim ama beni hiçbir şey korkutmazdı.
Azrail'in karşısına korkusuzca dikildim. İlk tepki Nagisa'dan çıktı
''Mako en yapıyorsun! Çabuk uzaklaş oradan''
''İşime karışma Nagisa! Koro-sensei! Sana zaman kazandıracağım hemen buradan uzaklaş ve bir yerde iyileş. Çabuk!''
''Mako! Onunla başa çıkamazsın!''
Nagisa beni kaybetmekten korkuyordu. Çünkü neredeyse ölümle burun buruna gelmiştim ve ölüp de onu bu acıyla baş başa bırakmak istemiyordum. Ama Koro-sensei için yapmalıydım. Belki bir can verirsek,diğeri yaşayabilirdi.
Bencil birisi kesinlikle değilim. Nagisa'yı her şeyden çok sevdiğimi kendisi de biliyor. Yalnızca mecburum. O kadar...
Azrail'le canla başla dövüşmeye başladım. Gücümün zirvesinde hissediyordum. Tıpkı bir kahraman gibi.
Ta ki göğsümün içinden kazıktan daha kalın ve sert bir şey geçene kadar
Nagisa'dan
Onu bir kez daha kaybettim. Hemde sonsuza kadar. Gözlerimden süzülen yaşlar yanaklarımdan aşağı doğru kendini serbest bıraktı.
Kalbim parçalanmıştı. Ona söylemiştim.
Buna izin vermemeliydim
Onu kaybettim!
Onu kaybettim!
''Seni adi..!'' diye haykırdım
Tam saldıracakken Koro-sensei'nin sapasağlam ayağa kalktığını gördüm. Omzumdan tutup beni geri çekmişti.
