Κεφάλαιο 12

102 22 26
                                    




           

«Όταν δείτε την λάμψη ακολουθήστε την» ακούστηκε μόνο η φωνή της μάγισσας καθαρή σαν κρύσταλλο και έπειτα έσβησε. Το δάσος τυλίχτηκε και πάλι στους γνώριμους ήχους του. Τα πουλιά άρχισαν και πάλι να κελαηδούν. Τα έντομα άρχισαν και πάλι να βγάζουν τους μονότονους ήχους τους. Τα πάντα βρήκαν και πάλι τον κανονικό τους ρυθμό.

«Το άκουσες αυτό Άγκνες;» ρώτησε η Αντέλλα σαστισμένη ακόμη από αυτό που μόλις συνέβη. «Το είδες και εσύ όλο αυτό που έγινε μόλις τώρα ή μήπως το φαντάστηκα;»

«Καθόλου δεν το φαντάστηκες Αντέλλα. Το είδα και εγώ. Σε όλο του το μεγαλείο!» απάντησε η Άγκνες το ίδιο έκπληκτη.

«Μας αποκάλεσε με τα ονόματα μας» είπε η Αντέλλα. Η φωνή της έβγαινε τρεμουλιαστή. Σχεδόν ψιθυριστή. Δεν το χωρούσε το μυαλό της. «Πως γίνεται να ξέρει τα ονόματα μας;» περισσότερο συλλογισμός ήταν παρά ερώτηση.

«Μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Να είναι αληθινή μάγισσα!» της απάντησε η Άγκνες τονίζοντας το 'αληθινή' και την κοίταξε σταθερά στα μάτια.

Η Αντέλλα ξεροκατάπιε. Από τη μια ένιωσε το τσίμπημα του φόβου, αλλά από την άλλη, μια άγρια χαρά την πλημμύρισε στο ενδεχόμενο να βρει αυτό που ζητούσε!

Τα μάτια της αντανάκλασαν ένα άγριο αστραποβόλημά. Και η σιγουριά φώλιασε τώρα στην καρδιά της.

«Πάμε λοιπόν» ανακοίνωσε η Αντέλλα και με αποφασιστικότητα κέντρισε το άλογο της να προχωρήσει και πάλι προς τα δυτικά. 

Τα άλογα διάβηκαν το ρυάκι τσαλαβουτώντας στα ρηχά νερά και προχώρησαν.

Λίγη ώρα αργότερα μια λάμψη άρχισε να αχνοφαίνεται στο βάθος.

Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν. «Αυτή πρέπει να είναι η λάμψη που ανέφερε η μάγισσα» είπε η Αντέλλα.

Όσο πλησίαζαν, τόσο η λάμψη μεγάλωνε και γινόταν εντονότερη. Το παράδοξο ήταν πως δεν τις τύφλωνε. Μπορούσαν να την κοιτάνε χωρίς να νιώθουν καμία ενόχληση στα μάτια. Τα μάτια τους έμειναν κολλημένα εκεί. Στη λάμψη. Σιγά-σιγά άρχισε να παίρνει τη μορφή θόλου. Όταν έφτασαν κοντά του οι κοπέλες κοντοστάθηκαν. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τίποτα δε φαινόταν μέσα στο θόλο αυτό.

«Αφήστε τα άλογα και ελάτε μέσα» άκουσαν να τους λέει πάλι η ίδια φωνή.

Έκαναν όπως τους είπε. Έπειτα προχώρησαν μέσα και την είδαν μπροστά τους. Τυλιγμένη μέσα σε φως. Όχι όμως στο φως του ήλιου. Στο φως της νύχτας.

Το μαγικό φίλτρο του έρωταWhere stories live. Discover now