İFRİN | Texting ލ(TAMAMLANDI)

•|20|•

≈İFRİN≈

≈Yirminci Bölüm≈

Ezgi kalabalığa yaklaşıp neler olduğunu görmeye çalıştı. Ancak ne kalabalık ne de etten bir duvar misali apartmanın önünü çevrelemiş polisler izin vermiyordu buna.

O kalabalığın arasına göz gezdirirken durmadan telefonuna mesaj geliyordu.

Ezgi telefona bakmaya tenezzül bile etmedi.

Tek düşündüğü annesiydi. Annesi, şu anda evde olan tek kişiydi. Yukarıya çıkmayı düşündü sonra. Kalabalığı aşması mümkün değildi.

Yarım saat, en fazla yarım saat olmuştu evden ayrılalı.

Ezgi kalabalığın arasından kendine bir boşluk bulup apartmanın girişine doğru yürüdü, kapıdaki polisi zar zor ikna etti bu apartmanda oturduğuna. Polis en sonunda ikna olduğunda apartmana girebildi.

Koşarak tırmandı merdivenleri, kendi evlerinin kapısının önüne geldiğinde kırarcasına kapıya vurdu.

Hâlâ mesaj gelmeye devam ediyordu.

En sonunda kapı açıldığında Ezgi karşısında dikilen annesine baktı. Dağınık bir topuzla rastgele toplanmış koyu kumral saçlarından birkaç tutam çatık kaşlarının üzerine düşmüştü.

Annesinin ifadesiz yüzüne dikkat etmeden boynuna sarıldı.

Ayla,"Ezgi,"dediğinde, Ezgi nihayet annesinin üzerindeki garipliği hissetti.

Annesi ona sarılmamıştı bile...

Kollarının arasından duyduğu hıçkırık sesiyle çıkıp annesinin dolu gözlerine baktığında onun ağlamış olduğunu ancak fark etti.

"Ne oldu anne." Dedi tereddütle. Aşağıdaki kalabalıktan yükselen sesler kulaklarını dolduruyordu...Aynı kaza gecesi gibi...

"Neyseki evde değildin." Dedi annesi durgun bir sesle.

İkisi birlikte hem konuşup hem de salona doğru ilerlediğinde, Ezgi salondaki polisleri gördü.

______________

|3|8|18|0|18|

Sonsuzsiyah_