Hard To Say Goodbye | 태국

V

Άλλη μια καθημερινή μέρα. Δεν έχει συμβεί κάτι το ενδιαφέρον. Μέσα στο δωμάτιο σου είμαστε όλοι μαζεμένοι. Εγώ, οι γονείς μου και οι γονείς σου. Η μαμά σου είναι δίπλα σου και σε κοίτα. Tο ίδιο και εγώ και σου πιάνω το χέρι ενώ σου το χαϊδεύω.

"Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες και τίποτα ακόμη." είπε η μαμά σου απεγνωσμένα.

"Μην ανησυχείς Minyu. Θα ξυπνήσει." την ησύχασε ο μπαμπάς σου. "Δεν πάμε σπίτι μας να ξεκουραστείς λιγο;"

"Και ο Jungkook;"

"Αν συμβεί κάτι θα μας ενημερώσουν οι γιατροι."

"Καλά."

Αφού σε φίλησε και βεβαιώθηκε πως είσαι καλα, έφυγαν. Μετά από μερικά λεπτά έφυγαν και οι δικοί μου γιατί είχαν κάτι δουλειές οπως μου είπαν.

Έτσι, έμεινα μόνο εγώ μαζί σου. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν σε όλο το δωματιο ήταν αυτος των μηχανημάτων.

Η ώρα περνούσε τόσο γρήγορα. Δεν σταμάτησα όμως να κρατάω το χέρι σου. Δεν σταμάτησα ούτε για ένα λεπτό να σε κρατώ. Από την κούραση όμως και την απολυτη ησυχια άρχισα να νυστάζω.

Ξάπλωσα για μερικά λεπτά. Μετά από κάποια ώρα ένιωσα ένα σφίξιμο στο χέρι μου. Επειδή με ενοχλούσε άνοιξα τα μάτια μου για να δω τι είναι ακριβώς. Κοίταξα προς το χέρι μου και είδα εσένα να μου σφίγγεις το χέρι μου ενώ είχες ακόμη τα μάτια κλειστά.

"Jungkook! Jungkook είσαι ξυπνιος;" σε ρώτησα έτοιμος να κλάψω.

Δεν μπορούσες όμως να μιλήσεις λόγω της κούρασης και για απάντηση πήρα το δυνατό σου σφίξιμο στα χέρια μας.

Δάκρυα χαράς άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους επειδη επιτελους, μετά από δύο μήνες ξύπνησες. Ξύπνησες και είσαι πάλι μαζί μας. Μαζί μου.

"Π-Περιμενε! Π-Π-Πάω να φωνάξω έναν γιατρό." κουνησες το κεφάλι σου καταφατικά.

Έτρεχα σαν τον τρελό μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου για να βρω έναν γιατρό.

"Γρήγορα! Ε-Ενας γιατρός! Ο Jungkook ξύπνησε επιτέλους!"

Τα δάκρυα μου δεν έλεγαν να σταματήσουν. Επιτέλους ξύπνησες και είσαι καλά. Θα πάμε στο σπίτι μας.