Blue Eyes

Rozdział 16

  „Tysiąc sposobów, by powiedzieć żegnaj,
Tysiąc sposobów, by uronić łzę jedną,
Tysiąc sposobów, by nałożyć kapelusz
Nim po raz ostatni wyjdziesz na zewnątrz.
Więc wołam: - żegnaj, żegnaj, żegnaj!
Krzyczę to tak głośno, głośno
Bo następnym razem, gdy odzyskam głos,
Może być już za późno."  

~ Maggie Stiefvater

Dwie i trochę i jedno plusknięcie. Kawa nie wyszła taka, jak sobie wymarzyłem, ale była bardzo zbliżona smakowo do tej od Holly.

Biednej Holly.

Odkąd zobaczyłem te siniaki, nie mogłem się pozbyć tego widoku z głowy. To nie tylko bolało, to bolało podwójnie przez Logana. Gdyby zrobił jej to ktoś, kogo nie znam, byłbym bardziej opanowany, ale cholera, to był mój rodzony brat.

W tym momencie usłyszałem dźwięk dzwonka do drzwi. Bez namysłu otworzyłem, a moim oczom ukazał się mężczyzna wyglądający z urody jakby pochodził z Włoch.

— Stavo cercando la mia donna, mi ha dato quell'indirizzo.* — powiedział na wstępie. Dzięki Bogu, uczyłem się włoskiego i zrozumiałem, co do mnie powiedział.

— Sembra che tu abbia commesso un errore, nessuno di loro vive qui.** — odpowiedziałem zgodnie z prawdą i zatrzasnąłem mu drzwi przed nosem.

— Andre?! — odwróciłem się gwałtownie i zobaczyłem przerażoną Grace.

— O co do cholery jasnej, chodzi z tym Andre? — zapytałem na maksa wkurwiony.

— Ja... — zaczęła, niestety nie dane jej było dokończyć, gdy do drzwi znowu ktoś zapukał.

— Un amico! ***

— A, to ty. — zmarszczyłem czoło, widząc Logana. — Po co tu przylazłeś?

— Mam ofertę dla mojej dziewczyny, więc jeśli pozwolisz, pójdę z nią pogadać. — chciał przejść, ale zagrodziłem mu drogę ręką. — Możesz mnie wpuścić?

— Niekoniecznie. Jaką ofertę? — skinąłem na niego.

— Mogłaby wrócić do szkoły i tak dalej, ale mieszkałaby u mnie. To załatwione, w sensie ochrona. — uśmiechnął się zwycięsko. Prychnąłem tylko.

— Co?

— Stary, żartujesz sobie? Może przedstaw ją mamie. — założyłem ręce na krzyż.

— Nathan... To logiczne, że tego nie zrobię. Nasza rodzina jest przecież wysoko postawiona, ona nie bardzo. To jak król i plebs.

— Jesteś idiotą? — wybuchnąłem mu w twarz śmiechem. — Holly jest niby „niższego sortu" twoim zdaniem?

— Właśnie... — przygryzł nerwowo wargi.

— Logan, czy ty się jej...

— Wstydzisz? — dokończyła brunetka, stając obok mnie. Mina mojego brata był bezcenna.

— Wszystko słyszałam. — powiedziała, udając niewzruszoną. — Logan, moi rodzice zarabiają tyle, że mogłabym mieć wyspę na własność. Naprawdę się mnie wstydzisz?

— To znaczy... — kompromitował się tylko.

— Fajnie wiedzieć. — prychnęła.

— To nie tak...

— A jak? Cały czas mnie okłamywałeś. Gdyby nie twój brat, nigdy bym się pewnie nie dowiedziała, co? — do jej oczu zaczęły napływać łzy.

— Kwiatuszku. — zbliżył się o krok, a wtedy ona cofnęła się, nieświadomie wpadając na mnie. Przytrzymałem ją, żeby nie straciła równowagi. Logan położył dłoń na jej policzku, ale ona natychmiast ją strzepnęła, jakby to było coś toksycznego.