Nog steeds lag Irene in het ziekenhuis. haar bmi was ondertussen 14 en dus dodelijk. de doktoren hadden gezegt dat ze het niet meer zou redden, maar dat maakte haar niks uit. We gingen vandaag naar haar toe. Met tegenzin want het was toch elke dag hetzelfde verhaal; 'gaat het goed?' 'ja' en dan was het afgelopen. en daarvoor moesten we een uur rijden. ik wou niet mee, maar ik moest. Veel liever was ik naar vrienden gegaan, die gingen gezellig met elkaar ergens heen, maar nee, ik moest weer mee naar t ziekenhuis.
Toen we daar aankwamen waren mij oom en tante er ook nog. Hun gingen weg toen wij kwamen, want er mogen niet te veel mensen komen.
Toen wij binnen mochten komen begon het gesprek
hoi irene Hoe gaat het
goed
en toen was het alweer afgelopen. We liepen naar een open ruimite waar een tv hing en waar je spelletjes kon doen.
Na een uur gingen we weer naar huis, irene was erg moe en wou slapen
