Her insan yanar. Bu bedenen de olur, ruhen de.
Aslında önemli olan yanmak değil, hangi tarafta olduğundur.
Yürüdüm. Botlarımın çıkardığı hışırtı sesler eşliğinde, hızlı adımlarla, nereye gideceğimi bilmeden yürüdüm.
Aklımda tek bir düşünce vardı.
İnsanlar, bencildi. En masum olanları bile. Kendi için yapmayacağı şey yoktu, itiraz etse dahi.
İnsan olan ben, insanlardan korkuyordum.
Yaşayan bir ben, ölmekten çok yaşarken, yaşamaktan korkuyorum. Daha fazla acı çekmekten değil, acının artık hissettirmemesinden korkuyordum.
Her şeyden, herkesten korkan ben; kendi salaklığımla, bir yola çıkmıştım.
Çok uzun bir yola.
Nereye gideceğini bilmeden, öylece yürüyordum. İçimdeki o minik kız çocuğunun umuduyla, bir yer bulma umuduyla.
Ve ben Andaç, ismim gibi bir anı olarak insanların hafızasından, hatta koca bir zaman diliminden öylece silinmiştim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÜL
Teen FictionDünya küçüktü. Küçük olmasına rağmen yaşattırdığı büyüktü. Hissettirdikleri, hissettiremedikleri... Hırs, öfke, dostluk, sevgi, kıskançlık, büyük bağlar... Her duygu teker teker döküyordu içindekileri. Her insan yaşıyordu isteyerek veya istemeyerek...
