Πώς να γίνετε ηρωίδα κλισέ ιστορίας

Κεφάλαιο 2

Σεπτέμβριος 2016
Βήμα 1ο: η προσέγγιση

Αυτό το ανεκδοτάκι που βάζουν τη βιολογία κατεύθυνσης πρώτη ώρα πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή. Έχουμε που έχουμε το δράμα με αυτές τις ανορθόδοξες ώρες, τι το θέλαμε και αυτό;

Ο Ευτέρπης πήρε έναν μαύρο μαρκαδόρο για τον πίνακα και άρχισε να γράφει στη λευκή του επιφάνεια. Το τι, ιδέα δεν έχω, αυτά η Νεφέλη τα ξέρει.
Εκείνη παρακολουθούσε με προσήλωση την παράδοση ή τουλάχιστον προσπαθούσε, καθώς μουρμουρητά ακουγόταν σε όλη την αίθουσα.

"Να σκάσουνε δεν μπορούνε λίγο; Θέλω να προσέξω!" μονολόγησε εκνευρισμένη και έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα στο τελευταίο θρανίο της μεσαίας σειράς. Αλλά εκείνοι απτόητοι! Συνέχιζαν να μιλάνε και να χαχανίζουν σαν κοριτσόπουλα!
Ω ναι! Για το Φίλιππο και τον Γιώργο λέω, τα δύο κολλητάρια, το δίδυμο της συμφοράς!

"Ξέρετε, μπορώ να σας ακούσω!" σχολίασε ο βιολόγος, ακόμα γυρισμένος στον πίνακα.

Τα αγόρια το βούλωσαν ίσα με δύο δευτερόλεπτα πριν πιάσουν ξανά την πάρλα. Ο Ευτέρπης κοκκάλωσε επιτόπου, έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και κάρφωσε με το επικριτικό του βλέμμα τους φασαριόζους.

"Σταματήστε να μιλάτε!" δήλωσε με αυστηρότητα και τα παιδιά το βούλωσαν για δεύτερη φορά. "Αν με ξανακάνετε να διακόψω το μάθημα για σας άλλη μία φορά, θα υπάρξουν άσχημες κυρώσεις!"

Γύρισε ξανά στον πίνακα και έλεγξε τι είχε γράψει πριν τη διακοπή. Άφησε να του ξεφύγει ένας αναστεναγμός, πήρε το σχολικό βιβλίο στο ελεύθερό του χέρι και συνέχισε να γράφει, αλλά αυτή τη φορά με έναν μπλε μαρκαδόρο.
Εγώ, από την άλλη, σήκωσα το στυλό και άρχισα να μουτζουρώνω την άκρη της σελίδας. Τράβηξα μερικές γραμμές, έκανα δύο ανθρωπάκια και ένα σπιτάκι, μιας και μέχρι εκεί έφτανα οι γνώσεις μου πάνω στη ζωγραφική. Κοινώς: ήμουν τελείως άχρηστη σε κάθε είδους ζωγραφική και σχέδιο. Έπιανα μολύβι και δεν ήμουν ικανή να τραβήξω ούτε μία ίσια γραμμή χωρίς βοήθεια.
Το αυτί μου έπιανε τα μουρμουρητά να δυναμώνουν από το πίσω μέρος της αίθουσας, ώσπου έγιναν κανονικές φωνές.

"ΑΡΚΕΤΑ!" ούρλιαξε ο Ευτέρπης εξοργισμένος, με αποτέλεσμα να τρομάξουμε όλο το τμήμα ομαδικώς. Είχε γίνει κατακόκκινος από το θυμό, διότι άπαξ και κάποιος τον διέκοπτε την ώρα της παράδοσης, δεν τη γλίτωνε σχεδόν ποτέ και συνήθως την πλήρωναν και άλλοι. "Αρκετά σας ανέχτηκα!"