Πώς να γίνετε ηρωίδα κλισέ ιστορίας

Κεφάλαιο 1

Σεπτέμβριος 2016
Βήμα 1ο: Η προσέγγιση

Τα μάτια μου έκλειναν από μόνα τους και με το ζόρι κράτησα το στόμα μου σφραγισμένο για να μη μου ξεφύγει το χασμουρητό.
Δεύτερη ώρα στο σχολείο με βιολογία κατεύθυνσης κι εγώ ακόμα να ξυπνήσω. Δεν είναι ότι κοιμάμαι αργά, απλώς αν δεν πάει δέκα το πρωί, υπολειτουργώ. Και τώρα είναι δέκα παρά τέταρτο, δηλαδή σε πέντε λεπτά χτυπάει το κουδούνι για το πρώτο διάλειμμα της ημέρας, οπότε υπολειτουργώ.
Ώρες ώρες σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να πίνω καφέ...αλλά μετά θυμάμαι ότι δε μου αρέσει η γεύση. Εκτός κι αν είναι πολύ πολύ γλυκός και με γάλα. Μόνο τότε πίνεται και πάλι σε ακραίες περιπτώσεις.

"Ζησοπούλου!" φώναξε ο βιολόγος και σχεδόν πετάχτηκα από τη θέση μου.

Ναι, αυτή είμαι εγώ, Δήμητρα Ζησοπούλου, ετών δεκαεπτά, μαθήτρια θετικής κατεύθυνσης στην τρίτη λυκείου.

"Παρακαλώ, κύριε;"

"Διάβασέ μας από εκεί που σταμάτησε η Νεφέλη" είπε ο Ευτέρπης κι εγώ έμεινα να τον κοιτάω σαν χάνος. Το βιβλίο του μαθήματος ήταν ανοιγμένο μπροστά μου σε τυχαία σελίδα.

Σιγή.

"Εμ, δεν ξέρω που είμαστε, κύριε" παραδέχτηκα και ένιωσα τα μάγουλά μου να φλέγονται από την ντροπή που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Ναι, δε μου αρέσει η βιολογία, τι να κάνουμε! Εγώ μαθηματικά θα δώσω τον Ιούνιο στις πανελλαδικές!
Ναι, αλλά στις ενδοσχολικές θα τα δώσεις όλα τα μαθήματα...! Είπε μία φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά την αγνόησα.

Ο βιολόγος έκανε να απαντήσει, αλλά τον πρόλαβε το κουδούνι που σηματοδότησε τη λήξη της σχολικής ώρας. Τα παιδιά σηκώθηκαν μεμιάς από τις καρέκλες, προκαλώντας έναν μικρό χαμό, ενώ ο καθηγητής έκανε φιλότιμες προσπάθειες να ακουστεί πάνω από τις φωνές μας. Αμφιβάλλω αν του έδωσε κανείς σημασία, εκτός από τη Νεφέλη και κανά δυο ακόμα που είχαν ως αυτοσκοπό της ζωής τους να σπουδάσουν βιολογία.
Πήρα το αλουμινόχαρτο που περιείχε το κολατσιό μου από το κόκκινο σακίδιό μου και κατευθύνθηκα έξω από την αίθουσα.

Κατέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον ημιώροφο μεταξύ του τρίτου και του δευτέρου ορόφου, όπου και με περίμενε η Νίκη.
Χαιρετηθήκαμε με ένα νεύμα, μιας και ήμασταν μπουκωμένες με το φαγητό μας, εγώ με το κέικ σοκολάτας κι εκείνη με ένα κρουασάν και με ένα σάλτο βρέθηκα να κάθομαι πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού που υπήρχε εκεί. Πιο συγκεκριμένα, πάνω στο τραπέζι υπήρχαν χαρτόκουτα με λογιών λογιών βιβλία· η δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου. Ναι, δεν ήταν μεγάλη, καθώς και το σχολείο μας δεν αποτελούνταν από πολλά άτομα. Στο σύνολο ήμασταν εκατόν πενήντα έξι μαθητές, πενήντα δύο σε κάθε τάξη του λυκείου και καταλαμβάναμε το δεύτερο και τρίτο όροφο από ένα κτίριο σαν πολυκατοικία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στο ισόγειο και στον πρώτο στεγάζεται το γυμνάσιο, το οποίο αποτελείται από άλλα τόσα άτομα, ενώ η αυλή και των δύο σχολείων είναι τόσο μεγάλη όσο ένα γήπεδο μπάσκετ.