Vroeger was het drukker

Hoofdstuk 1

Lifter

Haar hand voelde natter en kouder dan volgens mij menselijk gewoon was. De lap vlees voelde verkeerd op mijn hand en wilde ik het liefst zo snel mogelijk afschudden. Dit leek mij echter niet gepast na de eerdere aanraking van vanmiddag  en dus besloot ik het nog te verduren, als een soort goedmaker. De aanraking was niet bedoelt en ik voelde me er dan ook nog steeds ietwat gespannen over. Maar haar inzinking bij het binnenrijden van de stad was dan ook volkomen onverwachts. Daarvoor was ze nog zo kalm, mij verzekerend dat ze de stad nauwkeurig kende en dus de perfecte gids zou zijn. Ze was nieuwsgierig en speels en stelde me verschillende vragen. Ik kan niet zeggen dat ik op allen even enthousiast antwoordde maar haar reacties waren het altijd waard iets beter mijn best te doen. Zo vertelde ik haar over mijn reis en ze vroeg mij naar mijn bestemming en mijn doel. Mijn doel was vergeving die ik hoopte te vinden in het Vaticaan. In de voorruit waren haar groeiende ogen te zien en haar hoofd werd een beetje naar links gekanteld waarop ik begreep dat ze niet thuis was in het Vaticaan en zij snel een ander onderwerp aansloeg. Het thema vergeving vond zij wel aantrekkelijk en dus kreeg ik al snel een stortvloed aan vragen. Het was fijn om eindelijk weer met iemand echt in gesprek te kunnen zijn. Ze vroeg me naar mijn ouders, of zij weten van mijn reis, naar mijn vrienden en uiteindelijk naar mijn gezin. De weg was nog lang en buiten bestond het landschap uit grasvelden en soms wat olijfbomen. Mijn ogen dwaalden over het dashboard maar ook hier vond ik tussen het stof geen afleiding. Het was een duidelijk gevoelig onderwerp en even twijfelde ik of ik het niet gewoon kon negeren. De donker blauwe ogen die om de paar tellen een vluchtige blik op mij wierpen lieten dit echter niet toe en ik besloot mijn verhaal te delen. Ik vertelde het kort en liet te emotionele of te uitweidende details achterwegen. Ik wilde het zo snel mogelijk achter me laten en verder gaan over de cultuur en de makkelijkere onderwerpen zoals voorheen. Toch was ik al snel kwijt in de woordenstroom en was het resultaat van mijn pogingen het in te dammen alleen niet samenhangende woorden. De details gaven het diepgang maar ook lengte. Deze lengte was ergens toch ook wel wenselijk want hoe langer het verhaal hoe langer de aandacht van het persoontje naast mij door mij zou worden gewekt. Ik wilde haar aandacht en had ergens het egoïstische gevoel dat die ook voor mij bestemd was.

Ik voelde echter nooit affectie voor haar. Ik kon haar uitstaan en zoals gezegd haar aandacht erg waarderen maar daar houden mijn positieve woorden ook op. Het was geen marteling met haar om te gaan maar ik was haar meteen toen zij mij de weg wees aan die weg al liever kwijt dan rijk. De afspraak vroeg echter om langer contact en ook beloofde ze mijn gids te zijn en die had ik voor zo’n indrukwekkende en belangrijke stad zeker nodig. Ik ging dus vooral met haar akkoord met voorwaarde dat zij mij in de stad alles wat ook maar iets zou kunnen bezitten van schoonheid zou laten zien. Dit is misschien op de eerste oogopslag een vrij hoge eis. Zelfs de beste reisgids kan niet alles over elk klein steentje in een stad vertellen, ondanks dat deze er woont. Zij zei dit gelijk bij onze kennismaking echter wel te kunnen. Ze stelde dat ze een huis had in de plaats en er veel invloedrijke mensen kende. Ze stelde dat ze elke weg en elk restaurant en spa kende. Dat ze me zo naar elk belangrijk gebouw kon tonen.

Toen wij binnenreden begreep ik dat het allemaal te mooi was om waar te zijn. Bij de eerste blik op de naderende stad was al meteen een grote verandering in haar ogen te bespeuren. Ze waren afwezig en dof, groter en ronder dan ooit tevoren. Haar mondhoeken zakten naar beneden en een daarvan besloot spontaan te gaan trillen. Ik volgde haar blik die niet meer op de auto’s en weg was gericht maar dwaalde over de verschillende kantoorgebouwen en,  toen we meer richting het centrum gingen, over de pleinen en kerken. Haar ogen hadden moeite een vast punt te kiezen en ze ontwikkelde een klopje in haar linker wenkbrauw. Toen liet ze beide handen van het stuur zakken en deed onhandig, met trillende vingers die iets van onzekerheid spraken het raampje open. Dit was mijn cue om het wiel over te nemen en met beide handen hield ik het voertuig nog net op de rijbaan. De Via Ferdinando di Savoia was niet bijzonder breed maar de drukte die mij voorheen al was voorspeld was hier al te voelen. Vele auto’s die allen een weg zoeken naar hun eindbestemming. Ik vond gelukkig een ruimte om de auto neer te zetten maar dit leverde mij wel een aantal ongelukkige en geërgerde blikken op. Ik deed langzaam haar deur open. Ze schudde en haar armen waren ietwat aan het trillen. Ze mompelde wat over de lucht en de weg maar door haar warrige zinnen kon ik verder niets uit haar verhaal opmaken. Op het plein dat mij erg deed denken aan een eerder gezien plaatje waren geen bankjes. Omdat we geen betere oplossing zagen zakten we dus beiden neer op de grond.