Unwanted Mates

5

Damon

Ik kan niet geloven dat Matt tegen mijn bevel in ging en naar Serena haar huis is gegaan met Kyle. Dit moet dus mijn toekomstige bèta voorstellen. "Damon, ga terug slapen" fluistert het meisje naast me. Wat was haar naam ook alweer? Jessica? Ellen? Marie? Ik heb echt geen idee. Waarschijnlijk Jessica. "Jessica luis-" ze schiet recht. "mijn naam is Ellen, klootzak" foute keuze blijkbaar. Ze slaat op mijn wang en slaat de dekens van haar af. Ze trekt haar broek en T-shirt aan en stormt de kamer woest uit.

Met ontbloot bovenlijf loop ik naar de keuken. Mijn ouders staan al op me te wachten. Mijn moeder haar koperkleurig haar hangt verward om haar gezicht en heer lichtroze lippen zijn nog wat opgezwollen.  Haar donkerbruine ogen, die me aan chocolade laten denken, staan slaperig. Mijn vader daarentegen heeft donkerbruin haar dat bijna zwart lijkt, een scherpe kaaklijn en lichtblauwe ogen. Ze gebaren dat ik aan tafel moet gaan zitten.

Eerst pak ik een flesje water. Daarna ga ik op een stoel zitten. Mijn ouders blijven recht staan. Mijn moeder spreekt eerst.

"luister Damon. We zien je echt heel graag en ooit zul je een geweldige alpha zijn maar-" "maar ik moet mijn mate vinden en stoppen met elke week een nieuw meisje in mijn bed hebben" maak ik haar zin oog rollend af. "maar, ik heb mijn mate nog niet gevonden"

ik wil rechtstaan en weglopen maar dan gaat de deur open en Matt en Kyle komen dramatisch binnen "shit" mompel ik zodat niemand me hoort. Totaal vergetend dat ik in een ruimte zit vol met weerwolven die supergehoor hebben. "Damon, niet liegen" zegt Matt grijnzend. Verrader. "hij heeft zijn mate vandaag gevonden. Ze willen gewoon alle twee geen mate. De reden van Damon is duidelijk. Maar, ik wil weten waarom het meisje geen mate wilt" oh nee. Hij gaat iets stom zeggen. "ik wil terug naar school gaan" daar is het. "ik ook" zegt Kyle direct erna.

Iedereen kijkt hun met open mond aan. "uhm oké. Dat kan geregeld worden" zegt mijn vader verrast. "waar waren jullie net?" vraagt mijn moeder aan de twee onnozelaars. "bij haar huis" ik leg mijn hoofd in mijn handen. Ik overweeg echt om een nieuwe bèta te zoeken.

"het verbaasd me echt dat ze de keel van haar stiefmoeder nog niet heeft opengereten." zegt Kyle plots bedenkelijk. "ze leek er wel toe in staat op het einde" lacht Matt. "ik kan nog steeds niet geloven dat haar stiefmoeder zo over Serena haar moeder praatte en dat haar vader er niets tegen zei" "ja, dat was wel raar" waar hebben ze het over? Mijn ouders lijken net hetzelfde te denken. "wat zei haar stiefmoeder?" vragen ze perfect samen. Net als Serena en ik deze ochtend deden. Wat dus niet onze bedoeling was.

Matt legt alles in geuren en kleuren uit. We vroegen gewoon wat ze zei. Niet een heel relaas over die avond. Na 15 lange minuten is hij klaar met iets te zeggen dat bij een normaal persoon amper 2 minuten duurt. Iedereen is stil.

"ik wil haar ontmoeten" zegt mijn moeder opeens. Ik kijk haar geschrokken aan "maa-" "Damon hou je mond. Ik ben nog steeds kwaad op je omdat je niets tegen ons wou zeggen over je mate" zegt mijn moeder ongeduldig. Ik hou direct mijn mond. Ze steunt op het marmeren aanrecht zoals ze altijd doet als ze hard nadenkt. De enige die haar dan kan storen zonder verscheurd te worden is mijn vader.

"we kunnen moeilijk gaan aankloppen. Ze heeft al heel duidelijk laten merken dat ze geen mate wilt. Maar waarom niet?" mompelt ze in haar eigen. "misschien is het niet het mate gedeelte maar het pack gedeelte" ze draait haar eigen om naar ons. "waar woont ze precies en hoe lang al?" "gewoon, aan de andere kant van het bos. Haar vader zei dat hij daar al zijn hele leven heeft gewoond." antwoord Matt verward.

Moeder knipt in haar vingers, net als altijd als ze iets door heeft. "De wolfsbane pack" Vader zijn ogen worden groot. "wat is de wolfsbane pack?" vraag ik verward. Mijn ouders kijken elkaar even twijfelend aan. "Dat was de naam van de meedogenloze pack die dat gebied controleerde. Ze gebruikten monnikskap, wolfsbane in het Engels, om te zorgen dat wonden permanente littekens achterlaten en extra veel pijn doen. Ze waren niet altijd zo. Vroeger waren ze onze grootste bondgenoten en gebruikten ze alleen monnikskap als er geen ander oplossing was. Ze werden pas meedogenloos zo'n 8 of 7 jaar geleden. Een paar jaar geleden brak er een burgeroorlog uit in de pack. Niemand weet waarom. 4 jaar geleden was de pack volledig van de kaart nadat de alpha stierf. Sommigen van hun wonen nog steeds op dat gebied maar het is nu grotendeels bevolkt door mensen. Als u mate daar al vanaf haar geboorte woont dan is er geen twijfel mogelijk dat ze bij de wolfsbane pack hoorde." legt mijn moeder uit.

"oké dus mijn mate hoorde bij een psychopathisch pack. Dus, voor mijn eigen veiligheid moet ik uit haar buurt blijven. Wel, dat probleem is opgelost." ik wil ervandoor gaan maar mijn vader houdt me tegen. "zit" beveelt hij met zijn alpha stem. Ik ga direct terug op de lichtbruine houten stoel zitten. "we laten gewoon Matt en Kyle naar school gaan. Haar in dezelfde klas als Serena proberen te krijgen en zorgen dat ze hun vertrouwd. Als haar vorige pack een van de redenen is waarom ze geen mate wilt dan moeten we haar overtuigen dat deze pack helemaal anders is dan haar vorige pack. Zonder oorlog, bloedverspilling of martelingen. Begrepen?" Iedereen knikt. "Wel, Matt, Kyle naar bed. Morgen gaan jullie naar school" "wat?! Hoe gaan we in één nacht op die school raken?" Vraagt Matt. Mijn moeder kijkt hem aan en haar blik zegt genoeg. "Domme vraag. Sorry, Luna" mijn moeder heeft overal connecties. "Allé, naar bed" ze jaagt ons naar boven met een bezem. Ik meen het. Ze bleef ons prikken tot we opgaven en naar boven gingen.

Dit gaat niet goedkomen...