Riddle's little princess

A new family

Desdemona POV
Ik ben Robin Potter en ben negen jaar oud. Ik heb een tweelingbroertje die Harry heet en een neefje die Dudley heet. Ik woon bij mijn oom en tante, hun namen zijn Vernon en Petunia.

De Dursleys zijn domme mensen die veel te veel van hun eten houden. Harry zit altijd in de problemen bij hun en is meer hun slaaf dan hun neefje. Dudley is hun lievelingetje, hij krijgt altijd wat hij wilt en kan nooit iets fout doen. Bij mij is het een heel ander verhaal. Ze doen alles wat ik wil en vermijden me zo veel als ze kunnen. Dit komt omdat ze al zo lang als ik kan herinneren bang voor me zijn.

Al sinds ik klein was gebeuren er rare dingen om me heen. Lichten beginnen te knipperen, dingen beginnen te zweven en mensen die me boos maken, breken opeens een bot. Toen ik klein was, wist ik niet eens wat ik deed. Nu heb ik er steeds meer controle over, wat heel erg handig kan zijn. Als ik bijvoorbeeld te lui ben om op te staan, kan ik spullen gewoon naar me toe laten zweven, of als Dudley me boos maakt gooi ik hem zonder hem aan te raken of ook maar te zien van de trap af.

Dudley en ik hebben elkaar nooit gemogen, maar Harry is denk ik wel oké. We hebben altijd wel meningsverschillen, maar zijn gelijkertijd heel erg close. Ik denk dat dat gewoon de normale broers/zussen verhouding is.

Maar eigenlijk maakt dat allemaal niet uit. Over twee dagen ben ik toch weg. Gisteren was ik namelijk alleen thuis, toen er een man aanbelde. Hij zat maar te zeuren en toen ik de deur dicht wou doen, zette hij z'n voet ertussen, waarna ik zijn been brak zonder hem aan te raken. Toen begon hij te schreeuwen enzo, en ik kwam er achter dat de Dursleys en Harry weer terug waren en alles vanuit de auto hadden gezien. Vernon stormde de auto uit en ondersteunde de man met het nu gebroken been. Eerst keek hij me nijdig aan en daarna begon hij te schreeuwen "Wat is er mis met jou, hoe durf je dit bij die arme man te doen!". Om eerlijk te zijn was ik een beetje overrompelt. Normaal durft hij me niet eens aan te kijken en nu staat hij naar me te schreeuwen alsof ik Harry ben. "Jij gaat dit huis uit, we brengen je naar een weeshuis freak." Ik kijk hem met een koude blik aan. "Je doet maar." Zeg ik en loop naar mijn kamer.

2 dagen later
Vandaag is de grote dag. Ik kan eindelijk dit rothuis uit. Ik heb geen flauw idee waar ik terecht ga komen en ben dus ook best zenuwachtig.

Ik knip het licht aan en stap uit mijn warme bed. Ik zie de koffer staan die ik gisteravond al in heb gepakt en kijk mijn nu bijna lege kamer rond. Ik doe gauw de kleren aan die ik gisteren heb klaar gelegd. Het is een lichtblauwe, licht gescheurde spijkerbroek die tot net onder mijn buiknavel komt en net boven mijn enkels eindigt. Daarboven heb ik een wit t-shirt zonder print en een zwart, leren vest. Ik trek mijn witte sneakers eronder aan en loop de badkamer in. Eerst doe ik mijn haar in een knot, poets mijn tanden en ik was mijn gezicht. Daarna doe ik mijn eyeliner, mascara en lipgloss en ga ik naar de wc. Vervolgens ga ik weer voor de spiegel staan en haal het elastiekje uit mijn haar. Ik pak mijn donkerbruine haren bij elkaar en doe een hoge staart in, waardoor mijn haar tot op het bovenste deel van m'n rug komt. Ik loop naar beneden waar ik ze dat Harry al pannenkoeken aan het maken is. Ik mompel een goedemorgen en pers wat sinaasappelsap. Dan breng ik mijn glas naar de tafel en begin met drinken. Als ik dat op heb komen Vernon en Petunia ook naar beneden lopen, en Vernon verteld me om hem te volgen. Daarom blijf ik zitten en staar hem doods aan. Hij zucht en zegt:" Robin, wil je alsjeblieft mee naar de auto? ." Ik sta op en loop zonder wat tegen iemand te zeggen naar de auto. Ik had gisteren al afscheid genomen van Harry en de rest van dit huis kan de pot op. Zodra de auto start en Harry mijn koffers in de auto heeft gezet, rijden we weg. Het duurt hierna niet lang totdat ik in slaap val.