ΤΟ ΤΈΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΉ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΎΛΩΣΗΣ {TYS17}

Ένα σιωπηλό και βαθύ «Ευχαριστώ»! 19

Κατά τη διάρκεια της νύχτας, λίγο τον απασχολούσε τον Εωσφόρο η σωματική ακεραιότητα των στρατιωτών που τον είχαν ακολουθήσει σε αυτή την εκστρατεία. Μα τώρα βλέποντάς τους να κρύβονται πανικόβλητα κάτω από τις βαριές κουκούλες τους και να τραβάνε τα μανίκια από τις μπλούζες τους αγχωμένα, ενώ οι ξεχωριστές δυνάμεις τους, έμοιαζε, να εξασθενούν όσο περνούσε η ώρα. Κατάλαβε πως για ορισμένους από αυτούς, ο ήλιος φάνταζε θανάσιμη απειλή. Διέταξε τη διμοιρία να σταματήσει σηκώνοντας το χέρι του, όσο το άγρυπνο βλέμμα του διέτρεχε και αποτιμούσε την κατάσταση των στρατιωτών του.

«Μάλιστα...» είπε συμπεραίνοντας, πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει με τον ήλιο να σηκώνεται όλο και πιο ψηλά.

Αναρωτήθηκε εκείνη τη στιγμή, που να βρισκόταν άραγε η Σαριήλ. Με την ανησυχία να σκιάζει τα μάτια του αγνάντευε τον ουρανό πίσω από το πλήθος που τον είχε ακολουθήσει μέχρι το σημείο που βρισκόταν τώρα.

«Φτιάξτε ένα προστατευτικό σκέπαστρο για τους βρικόλακες» έδωσε την εντολή απευθυνόμενος στους λυκανθρώπους, τα ξωτικά και τους ημίθεους, που δε φαινόταν να επηρεάζονται καθόλου. Μάλιστα κάποιοι επιδείκνυαν την ανθεκτικότητα τους απέναντι στον ήλιο, ανασηκώνοντας τα μανίκια των προστατευτικών στολών τους ή ακόμη και αφαιρώντας το πάνω μέρος της. Κάτι που δεν άρεσε στον Εωσφόρο, σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να υπάρχει ανισότητα μεταξύ των στρατιωτών του. Με το να δώσει την εντολή στους λυκανθρώπους ήταν σαν τιμωρία, για έλλειψη σοβαρότητας και αλαζονικής τους στάσης απέναντι στις περιστάσεις. Ενώ οι υπόλοιποι των υβριδίων υπάκουαν σιωπηλά, δείχνοντας με τον τρόπο ανωτερότητα αλλά και συμπαράσταση.

Όπως ήταν φυσικό οι λύκοι δυσανασχετούσαν και διαμαρτύρονταν, ωστόσο ούτε ο ίδιος ο Εωσφόρος, ούτε και οι υπόλοιποι άγγελοι έδιναν σημασία στα σιγανά, διαμαρτυρόμενα γρυλίσματά τους.

Το αμέσως επόμενο βήμα του αρχηγού τους, ήταν να μαζέψει γύρω του τους ομοίους του, ώστε να στείλει ατομικές περιπολίες σε διαφορετικές κατευθύνσεις, ενώ ο ίδιος είχε σκοπό να επισκεφθεί το μέρος όπου είχε δει την τελευταία φορά τον εχθρό να ανασυγκροτείται. Ακόμη αδυνατούσε να χωνέψει το γεγονός ότι δεν ήταν πια μια άμορφη μάζα η οποία το μόνο που ζητούσε ήταν το χάος. Αυτή τη φορά παρατήρησε να συγκεντρώνονται σε ομάδες και μάλιστα να διεξάγουν κάποιου είδους συζητήσεις, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στα χρονικά. Ήταν πάντοτε μια αγέλη ζόμπι ανίκανη για συλλογική σκέψη ή έκφραση λόγου, οποιασδήποτε λογικής.