Unwanted Mates

1

De takken breken onder mijn blote voeten. De gebroken punten laten mijn voeten bloeden maar dat maakt niet uit. Ze zijn straks toch geheeld. De maan staat hoog aan de hemel en laat het gras zilver kleuren. Het geruis van de wind kalmeert me. Jullie vragen je nu vast af wie ik ben. Wel, ik ben Serena Loongens. Ik ben 17 jaar en morgen is mijn verjaardag. Morgen word ik 18 en kan ik mijn mate vinden. Eerlijk gezegd wil ik hem of haar (je weet maar nooit) niet vinden. Plus, als ik hem vind dan zou ik in zijn pack moeten en ik en packs gaan niet samen, geloof me. Ik ril al bij de gedachte alleen. Vroeger hoorden we bij een pack. Het liep verschrikkelijk af met een burgeroorlog in de pack en als gevolg een groot litteken op mijn rug en nachtmerries die nog steeds bijna elke nacht komen. Slapen is een marteling voor me geworden. Normaal gezien krijgen weerwolven geen littekens omdat de wonden zo snel mogelijk helen maar de wolf waarvan het klauwspoor op mijn rug staat had zijn klauwen in monnikskap gedoopt. Alleen zo helen de wonden niet. Gelukkig stierf de wolf omdat hij de monnikskap niet voorzichtig genoeg heeft aangebracht en het in een grote wond is gekropen. Althans dat denken zij. Ik weet wel beter. Ik zie nog steeds zijn roodgloeiende ogen voor me. De alpha... Maar genoeg over dat inktzwarte deel van mijn verleden. Een andere reden is het graf van mijn moeder. Ze leerde me haar traditie en 3 jaar na haar dood doe ik het nog steeds elke week op zaterdag om middernacht. Als ik mijn mate vind en in zijn pack moet wonen dan kan ik de traditie niet verderzetten. 

Ik val op mijn knieën voor het graf. Met bevende handen hou ik het mes vlak boven de huid van mijn armen. Ik adem diep in en maak een snee in mijn huid. Ik knijp mijn ogen dicht van de pijn. Met tranen van verdriet begin ik te praten. Mijn moeder zei altijd dat de ziel in de aarde van het graf blijft. Daarom bestaat deze traditie. Elke week ga je naar het graf van een overleden geliefde en praat je tegen het graf. Als ik bij een pack zou moeten, kan ik deze traditie niet doen en deze traditie betekent alles voor me. Op deze momenten voel ik me terug verbonden met mijn moeder. En die snee die ik maakte, wel die is om haar ziel wakker te maken. Nadat ik alles heb verteld wat ik wou sta ik recht. Ik klop de bladeren van mijn knie lange marineblauwe jurk en stap terug naar huis. Het is niet veel maar wel comfortabel. Vroeger rook het altijd naar vanille. Mijn moeder hield van vanille. Nu ruikt het naar goedkope luchtverfrisser die te scherp ruiken. Ik mis mijn moeder. 

Zodra ik binnen stap hoor ik de lach. De vreselijkste, hoogste, lach die lijkt alsof een varken wordt gekeeld en lacht tegelijkertijd. Met andere woorden, de lach van mijn stiefmoeder. De vreselijkste persoon op aarde. Ik schraap al mijn moed bij elkaar en stap de woonkamer binnen. Ik wou dat ik het niet had gedaan. Mijn vader zit in de zetel met mijn stiefmoeder bovenop hem. Zonder T-shirt of broek aan. Alleen lingerie. Haar blond haar zwiept over haar rug heen en weer terwijl ze weet ik veel wat. Bewegingen? Maakt op mijn vader zijn schoot. Haar ongezonde bleke huid tekent scherp af tegenover mijn vader zijn hard gebruind lichaam. Hij werkt in de landbouw en meestal werkt hij zonder T-shirt als het warm is. Ik merk rode vlekken op in de vorm van lippen om mijn vader zijn borstkas. De handen van mijn stiefmoeder gaan door mijn vader zijn lichtbruine haren. Ze kijkt me aan met haar zwartkleurige ogen en grijnst. Serieus. Er is iets mis met haar. Het is net alsof ze gemotiveerd wordt door mijn aanwezigheid en beweegt sneller. Mijn vader zijn gezicht zit in haar boezem. Hij fluistert iets en zij lacht weer. Mijn oren bloeden volgens mij. 

Ik rol mijn ogen en stap naar de aangrenzende keuken. Tijd voor een middernacht snack. Ik pak een zak chips en ga naar boven. Midden op de trap hoor ik gekreun. Toch niet in de zetel he. Ik zucht diep en stomp naar boven. Ik gooi de deur dicht en zet de tv op zijn hardst. 

De volgende ochtend sta ik op. Godverdomme ik ben in slaap gevallen. Ik graaf diep in mijn geheugen. Wat is het laatste dat ik heb gezien? Ik weet nog dat hij doodging maar dan toch veranderde in een weerwolf... Dat was zeker de laatste aflevering van seizoen 2? De deur gaat open en mijn stiefmoeder komt binnen zonder uitleg of toestemming. Wat is er mis met haar? Ze kijkt me vals aan. "Gelukkige verjaardag Serena. Hoe oud ben je? 18? Is het niet tijd dat je uit huis gaat?" Dus daar gaat het om... "Luister, Wanda. Er is niets wat ik liever zou doen dan hier weggaan maar ik kan niet. Zodra de school over is en ik genoeg geld heb, ben ik hier weg. Dus, laat met rust en ga met je plastic vergroting mijn kamer uit voor je smelt" ze kijkt me woedend aan en loopt mijn kamer uit.

Ik hoop dat dit weekend gauw over is.

____________________________________________________________________________

Welkom bij mijn derde verhaal. Waarschijnlijk gaat dit net als de rest een ramp worden maar ja