Herkese merhabalar! Kısa bir süre sonra final bölümünü yazmış bulunmaktayım. Şuanda bu kitabı okuyan pek fazla kişi yok ama eğer gelecek zamanda okuduysanız şimdiden destekleriniz için teşekkür ederim...
Yazarın Ağzından :
Karların cama rüzgârla birlikte vurmasıyla uyanmıştı Victor. Her sabah yaptığı gibi sağ tarafına elini sürmüştü. " Soğuk "diye geçirdi içinden. Aynı zamanda sol elindeki Victor & Yuuri yazan yüzüğünü öpmüştü.
- : Günaydın Yuuri.
Demişti son 5 yıldır yaptığı gibi. Evet tam 5 yıl geçmişti Yuuri'nin ölmesi üzerine. Çok zordu ama dayanıyordu bir şekilde Victor. Ardından sol tarafında duran resime bakarak her sabah yaptığı konuşmasını söyledi :
- : Biliyor musun Yuuri? Yuta olmasaydı bende senin yanına gelecektim. Böylece gittiğin yerde yanlızlık çekmeyecektin. Ama bana uğruna canını vererek dünyaya getirdiğin bebeğimizi yanlız bırakamadım. Bunu ona yapamazdım. Neyse birazdan daha rahat bir şekilde konuşuruz.
Demişti. Bir 5 ya da 10 saniye sonra Yuta koşarak içeri girmişti. Babasına sıkıca sarılmış ve yanağına bir öpücük kondurmuştu. Victor da onun yanağını öpmüştü ve her sabah yaptığı gibi oğlunu gıdıklamaya başlamıştı. Oğlu gülüyor güldükçe de daha çok Yuuri'yi andırıyordu.
Gıdıklama faslı bitince önce eller- yüzler yıkanmış , dişler fırçalanmıştı. Sonra da Yuta'nın en sevdiği kahvaltı olan Yuuri'nin özel pancake' ini yemiş ve üstünü giyip kreş servisine binmişti. Binmeden önce şunu demişti küçük Yuta :
Yuta : Baba bugün olmaz belki ama yarın Yuuri babama gidebilir miyiz? Hem yarın benim doğum günüm. Lütfen. En son geçen ay gitmiştim.
Boğazında bir düğüm oluşmuştu Victor'un. Aslında doğum günü bugündü. Yani Yuuri'nin öldüğü gün. Ama Yuta'nın ileride zorluk çekmemesi için kimlik kartına doğum gününü yarın yazılmıştı. Zorlukla gülümsedi Victor ve alnına bir öpücük kondurarak şunları dedi.
Victor : Tamam. Gideriz..
Yuta'nın gözleri parlamıştı bunun üzerine. Sevinçle kreş servisine binerken teşekkür etmeyi de unutmadı. Victor da gülümsemeye başlamıştı bu ışıl ışıl bakan gözler karşısında. Yuuri'nin gözleri gibiydi.
Kreş servisi uzaklaşınca Victor'un gülümsemesi yerini dolan gözlere bırakmıştı. Yavaşça eve doğru girdi. Önce dün aldığı çiçek buketini eline aldı. Ardından da arabanın anahtarlarını almıştı. Arabaya bindi. Bir kaç saniye sonra da Yurio ve Otabek binmişti. Victor tam bir şey diyecekken Yurio konuştu
Yurio : Merak etme Rita şuanda kreşte. Otabek sabah erkenden gidip bıraktı.
Dedi. Bunun üzerine Victor arabayı çalıştırdı ve sessiz bir yolculuk başladı yavaş yavaş hızlanmaya başlayan karla birlikte. Mezarlığa gelince arabayı dururdu ve çiçek buketini de alıp yürümeye başladı. Ardından da Yurio ve Otabek geliyordu...
Çok kar vardı. Bu kadar kardan ötürü zor yürüyordu gümüş saçlı adam. Ama azimliydi. Durmayacaktı bu kadar kar yüzünden. Yürümek zorundaydı. Elindeki buketi daha sıkı tuttu. Aniden çıkan bir rüzgar az kalsın uçuruyordu buketi. Zorlukla bir kaç adım daha attı ve
durdu. Elindeki beyaz papatyaların olduğu buketi şimdilik yere bıraktı ve karla kaplı mezarı temizlemeye koyuldu...
Cebinden çıkardığı mendil ile önce mezarda yazan adı temizledi gümüş saçlı adam. Yavaş ve nazikçe temizledikten sonra mezarda yazan isim ortaya çıktı. KATSUKİ YUURİ!! Gümüş saçlı adam sol eliyle mezarda ki isime dokunuyordu. Gözlerinden akan yaşlara umursamadan dokunuyordu sevdiceğinin ismine. Konuşmaya başladı gümüş saçlı adam..
Victor : 5 yıl...Bugün tam 5 yıl oldu Yuuri. Senin bizim aramızdan ayrılmanın ardından tam bu kadar zaman geçti işte! Neden?! Neden beni ve oğlumuzu yalnız bıraktın Yuuri! Ben-....Ben seni çok özledim...Seni seviyorum Yuuri!! Lütfen aramıza geri dön! Lütfen!!!
Gümüş saçlı adam yere çöktü. Bir eli hala mezarda ki ismin üzerinde, diğeri ise ağzını kapatıp sesini duyurmak istemediğini gösteriyordu. Aniden çıkan bir rüzgar yerdeki buketi uçururken o daha çok ağlamaya başlamıştı. Arkalarında duran Yuri ve Otabeak ise çoktan onun yanına gitmeye başlamıştı bile....
~The End~
Evet bu kitabın sonuna hoş geldiniz. Aslında beni tanıyan herkes mutsuz sonla kitap bitirmediğimi bilir. Ama kendimi zorladım ve yaptım sonunda. Hüzünlü ve acıklı bir hikaye oldu ama bence güzel bir kurgu oldu. Okuduğunuz için çok teşekkür ederim.
Diğer kitaplarıma da bir göz atmayı unutmayın.
Vote ve yorum yapmayı unutmayınız.
Her şey dahil : 617 kelime...
YOU ARE READING
BİR ZAMANLAR MUTLUYDUK!
Fanfiction" Çok kar vardı. Bu kadar kardan ötürü zor yürüyordu gümüş saçlı adam. Ama azimliydi. Durmayacaktı bu kadar kar yüzünden. Yürümek zorundaydı. Elindeki buketi daha sıkı tuttu. Aniden çıkan bir rüzgar az kalsın uçuruyordu buketi. Zorlukla bir kaç adım...
