Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Tο Δέκατο Τάγμα/ part 1

«Τελικά, τι είχαμε να χωρίσουμε εμείς οι δύο;» με ρώτησε ψιθυριστά, σφίγγοντάς με, με ανάγκη.

«Τίποτα» απάντησα με δυσκολία, αλλά και ειλικρίνεια «Μερικές χαζές ιδέες, ενός τελειωμένου επαναστάτη όπως εγώ» συνέχισα.

«Επαναστάτης ίσως, αλλά όχι τελειωμένος. Τελευταία στιγμή, άδραξες την ευκαιρία που σου παρουσιάστηκε και άλλαξες. Ο Πατέρας, θα πρέπει να σε αγαπά πολύ, για να σου εμφάνισε ακόμη μία, καθώς τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ίσως να πιστεύει σε εσένα όσο εσύ πίστεψες στη ανθρώπινη φύση και της έδωσες εξίσου μία ευκαιρία. Τώρα που είμαι τρωτός, τώρα μπορώ να τους καταλάβω εν μέρει τους θνητούς και να τους δικαιολογήσω. Για τον φόβο τους απέναντι στον θάνατο, για τον πόνο που νιώθουν, γιατί και εγώ τον νιώθω» προσπάθησε να πει βαριανασαίνοντας.

«Δεν θέλω να πιστεύει σε εμένα ο Πατέρας. Κανείς δεν θέλω να διατηρεί ελπίδες, καθώς με την πρώτη ευκαιρία τον απογοητεύω. Εδώ είναι το βασίλειό μου και όχι στους Ουρανούς. Εκεί, δεν υπάρχει θέση για μία μορφή σαν την δική μου. Εξάλλου,έφυγα με την θέλησή μου κάποτε. Αυτό είναι ένα αληθινό γεγονός και δεν αλλάζει» είπα κάπως απότομα και ο Μιχαήλ μου χαμογέλασε βουρκωμένος.

«Τα πάντα αλλάζουν. Η ζωή δεν χαρακτηρίζεται από στασιμότητα, αλλά αέναη αλλαγή. Όσο και αν το αρνείσαι, η καταγωγή σου είναι ο Παράδεισος και η πηγή της δύναμής σου, είναι το Φως. Θέλω μία χάρη από εσένα, καθώς δεν έχω πολύ χρόνο» ΄΄Ωχ, οι τελευταίες επιθυμίες των μελλοθάνατων, με τρόμαζαν πιο πολύ και από την κατάρα του Πατέρα΄΄ σκέφτηκα. «Θέλω να πάρεις τη θέση μου. Θέλω να οδηγήσεις εσύ τα Τάγματα, ενάντια στο σκοτάδι» τελείωσε και αν δεν βρισκόταν σε αυτή τη δεινή θέση, θα ξέσπαγα σε γέλια.

«Το έχεις χάσει για τα καλά. Αν διαβώ τις Πύλες του Παραδείσου, ο Γαβριήλ θα με τελειώσει» απάντησα.

«Όχι» επέμεινε «Έχεις το Φως και για όσο θα υπάρχει, το Άστρο δεν θα δύσει ποτέ. Κάνε το να λάμψει και άφησέ το να ξεχυθεί σαν ποτάμι και να γλυκάνει τον κόσμο. Δικός σου ήταν άλλωστε, η δική σου απέραντη επικράτεια» ήταν οι τελευταίες του κουβέντες, πριν νιώσω και τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του να προμηνύει το τέλος του.

Τα μάτια του έμειναν ορθάνοιχτα, γυάλινα, να κοιτάζουν το κενό. Ένας δυνατός πόνος στο στήθος μου και μία ενέργεια που με εγκατέλειπε, ήταν το επόμενο πράγμα που ένιωσα. Ήταν το κομμάτι του αδερφού μου, που πλέον είχε παραδοθεί στο απέραντο σύμπαν. Στη δική του επικράτεια. Το κεφάλι του είχε γείρει πίσω απότομα και ένιωσα τον κόσμο μου να χάνεται. Τα δαιμόνια με κοίταξαν σαστισμένα, καθώς η γροθιά μου προσγειωνόταν στο πρόσωπο του Μπελιάλ. Οι κραυγές μου, ήμουν βέβαιος πως έφταναν ως την επιφάνεια της γης, καθώς χτυπούσα όποιον και ό,τι έβλεπα μπροστά μου.