Dear Arabella,

III

Δεν είχαμε καιρό. Η συνειδητοποιήση αυτού ήταν το χειρότερο.

 «Μην φρικάρεις, εντάξει; Δεν είναι τρομερό.» Και μετά γέλασες, και δεν υπήρχε τίποτα αστείο με την κατάσταση. Θύμωσα πολύ μαζί σου. «Δεν υπάρχει λαμπρότητα στην αρρώστια. Δεν έχει κανένα νόημα. Δεν υπάρχει τιμή στο να πεθαίνεις από κάτι τέτοιο.»

Το είχες αποδεκτεί, κατάλαβα. Το είχες αποδεκτεί και δεν σου άρεσε καθόλου. Δεν περίμενα να σου αρέσει, δεν βρισκόμασταν σε βιβλίο όπου ο χαρακτήρας αποδέχεται την αρρώστια σου σαν δώρο. Αυτή ήταν η πραγματικότητα, αυτό ήταν τώρα και ήταν απαίσιο. Και το καταλάβαινες, αλλά δεν ήθελες να το μεγαλοποιήσεις.

Και αυτό ήταν εντάξει με μένα γιατί δεν ήθελα να το ξανά ακούσω ποτέ στη ζωή μου.

 *

 «Είσαι σίγουρη πως μπορείς να σκαρφαλώσεις;»

 «Είμαι αρκετά δυνατή για να ανεβώ πέντε κλαδιά, Justin, αλήθεια.»

 «Συγγνώμη που νοιάζομαι.»

Μένοντας από πίσω της για παν ενδεχόμενο, κάναμε λίγη ώρα μέχρι να φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο του δέντρου. Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που έμαθα. 

Επίσης ανακάλυψα ότι αυτό του είδος του καρκίνου κολλάει. Που σημαίνει ότι η Arabella δεν ήταν πια παρθένα και εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο μαλάκας που φταίει για όλα αυτά.

 «Πού πιστεύεις ότι θα πάω;» με ρώτησε μετά από ώρα.

Ο ήλιος έδυε και ο ουρανός έμοιαζε με μία παλέτα ενός πολύ εμπνευσμένου ζωγράφου. Η Arabella έμοιαζε χαρούμενη, φορούσε το χαμόγελό που τόσο λάτρευα να βλέπω πάνω της. Ήταν ωραίο να ξέρω ότι μπορούσα να το καταφέρω αυτό.

 «Στον Παράδεισο φυσικά. Πού αλλού θα μπορούσες να πας;» Χαμογέλασα.

Χαμογέλασε και εκείνη κουνώντας τα πόδια της μπρος πίσω. Είχα να την δω από τότε που γυρίσαμε από το camping. Αρνιόταν να βγει μαζί μου και θέλω να την ρωτήσω γιατί.  Αλλά φοβάμαι.

Φοβάμαι πολύ αυτές τις μέρες.

 «Εγώ πιστεύω ότι δεν πάμε πουθενά. Σαπίζουμε στο φέρετρο που μας βάζουν 6 μέτρα κάτω από το έδαφος και υπάρχει μόνο σκοτάδι και υγρασία. Το πνεύμα μας γίνεται αόρατη σκόνη και ένα με τον αέρα και ίσως πέσω πάνω σου κάποια στιγμή,» γέλασε χωρίς χιούμορ. «Ωραίο θα ήταν αυτό, έτσι;»