A letter away from you

Prologue

A life is full of mystery. Hindi natin alam o nasisiguro na totoo ang mga taong nakakasalamuha natin. Hindi maiiwasan ang mga hindi pagkaka-unawaan sa kadahilanang miscommunication.

Gaano nga ba ka importante ang komunikasyon ng bawat isa. Ito ay para magka intindihan ng lubusan.

I was in awe when I decided to stop using phone or any electronic devices by means of communication. I know how important it is in our daily lives. Kasabay non ang pagtigil ko pansamantala sa pagiging isang modelo.

My Mom was so depressed by my decision. I know my Dad understand me a lot of what I am going through. Hindi din madali sa akin tumigil sa isang bagay na nakasanayan ko ng gawin.

Everything is in process. Hindi madali, but I have to.

"Sophie, handa na ang sasakyan." Untag ni Manang sa akin habang pinagmamasadan ang kulay lavender kong kwarto kahit sa huling sandali.

Nilingon ko si Manang at binigyan siya ng matamis na ngiti. Malungkot na ngiti naman ang isinukli njya sa akin.

Alam ko. Sabihin na nating padalos dalos ako. This is not an escape, I just want to free myself, to go somewhere for the mean time, kung saan walang nakakakilala sa akin. Imposible man, kung gugustuhin ko, may paraan.

"Nay, wag ka na po mag-alala, I'm a full grown woman now. Gusto ko lang hanapin ang sarili ko." Bilin ko kay Manang. She's like a Mother to me, she's my Mom's yaya since then.

"Alam mo Neng, hindi mo naman maaalis iyon sa mga taong nagmamahal sayo. Hindi mo naman kailangan hanapin ang sarili mo sa malayo." Habag niyang sambit. Napangiti nalang ako.

"Pero kung iyan ang desisyon mo, ang tangi nalang naming magagawa ay ang suportahan ka sa abot ng aming makakaya."

"Salamat po, makakaasa po kayo na aalagaan ko ang aking sarili." Naglakad na ako pababa ng bahay.

I saw Mom and Dad at the end of the staircase. The sad part is, I'm an only child. Responaibility ko na alagaan ang parents ko, but I can't do that now.

"Iha, hindi ka na ba talaga namin mapipigilan?" Naiiyak na tanong ni Mommy while caressing the back of my hand. This is soothing and this is what I hate. Pero titikisin ko. Just this time.

"Ma, let her be. Babalik siya. Magtiwala ka lang sa anak natin." Segunda ni Daddy. Daddy is a man with lots of understanding. Sa kanya ko namana ang ugaling iyon. Pero, may mga bagay na napupuno ang lagayan mo ng pasensya. Everything happens for a reason, maganda man ito o pangit. Lahat may saysay.

I decided to finally dismiss this dramatic goodbyes.

"I will!" Tanging nasabi ko. Saka ako humalik, nag bless at yumakap sa kanila ng mahigpit. I'll surely miss them.

"I love you, Mom-Dad. I will miss you so much." With a crack in my voice, that I can't hide anymore. Kahut ngayon lang.

This is not the end of my journey. This is just the beginning of Sophie Maxine Alberts collecting tiny pieces of herself. At babalik ako ng buo at matatag.