Jeśli nie mogę mieć Senpaia (tłumaczenie fanfika DollySonikku)

Rozdział 2

_______________________________________________________________________________________

Ayano weszła do szkoły, Akademi High. Powróciły do niej wydarzenia z poprzedniej nocy. Musiała teraz uważać na delikwentów. Mogłaby pozbyć się ich jeden po drugim i sprawić, żeby poczuli to, co ona czuła poprzedniej nocy.

Ayano szybko zauważyła Taro Yamadę, a kiedy przeszedł obok niej, serce zaczęło łomotać jej w piersi. Nie było takiej rzeczy, której nie zrobiłaby dla tego chłopca. Jego brązowe włosy powiewały łagodnie na wietrze, jego ciemne oczy miały małe, jasne gwiazdki w środku, które tylko ona mogła zauważyć, a jego ruchy były eleganckie, jak u księcia. Poczuła jak na jej policzkach powoli pojawia się różowy rumieniec. Złożyła razem dłonie, żeby uspokoić swoje serce i oprzeć się pokusie chwycenia tego pięknego chłopca w swoje ramiona.

Ayano uspokoiła się i już miała wejść do szkoły, kiedy usłyszała cichy płacz w oddali. Odwróciła głowę i ujrzała Saki Miyu, dziewczynę o włosach o kolorze cyjanu, z telefonem w ręce. Wyglądało na to, że próbowała się do kogoś dodzwonić. Ayano podeszła do niej i wręczyła jej chusteczkę. Saki spojrzała na nią ze łzami w oczach, nadającymi niebieskim tęczówkom szklisty połysk.

- A-Aishi-chan... - chlipnęła i chwyciła chusteczkę, wycierając swoje niebieskie oczy. Ayano uśmiechnęła się łagodnie, pocierając jej plecy pocieszająco.

- Co się stało Saki-san? - zapytała zaniepokojonym głosem.

- T-to Ko-Kokona, myślę, że stało jej się coś złego. Wyszła ze szkoły w trakcie lunchu. W ogóle nie odbiera telefonów, to do niej niepodobne!

- O nie...! - powiedziała zszokowana Ayano, a jej brązowe oczy rozszerzyły się, podkreślając jej zaskoczenie. Ayano wiedziała, że Saki i Kokona były najlepszymi przyjaciółkami, wręcz siostrami. Saki wiedziała nawet o przemocy domowej u Kokony, nic więc dziwnego, że śmiertelnie bała się o swoją przyjaciółkę.

- N-Nie wiem co zrobić! - krzyknęła, na co łzy ponownie poleciały jej z oczu. Yandere-chan przytuliła biedną dziewczynę, a Saki przylgnęła do niej, płacząc w jej pierś. Poklepała ją po głowie i uśmiechnęła się do siebie. Rzeczywiście biedna, biedna Saki.

Budo Masuta obserwował dziewczyny z oddali. On też martwił się o Saki i zamierzał ją pocieszyć, ale zauważył podchodzącą do niej Ayano. Budo zdziwił się ponownie, kiedy Ayano podała swoją chusteczkę szlochającej dziewczynie i pocieszyła ją. Wyglądała jak matka pocieszająca małą dziewczynkę. Wydarzenia z poprzedniej nocy mignęły w głowie Budo. Ayano była dla niego jak świat pełen tajemnic. Musiał dowiedzieć się o niej więcej.

W końcu Saki przestała płakać i cicho podziękowała Ayano. Yan-chan uśmiechnęła się i pomachała turkusowowłosej, która skierowała się w stronę szafek. Ayano uśmiechnęła się do siebie złowieszczo i poszła do własnej. Otworzyła ją i wyciągnęła kilka książek do biologii, które dokładnie studiowała przez ostatni tydzień, żeby móc odpowiednio użyć środka uspokajającego. Gdy zamknęła swoją szafkę, spoczęła na niej czyjaś ręka. Odwróciła się i zobaczyła Budo Masutę, uśmiechającego się do niej. Spojrzała na niego bez wyrazu. 

- Aishi-chan, uciekłaś mi wczoraj, co z twoją nogą- - Budo przerwał nagle, zauważając, że jej noga była w pełni zszyta. Spojrzał na Ayano pytająco.

- Mówiłam, że potrafię się sobą zająć - powiedziała Ayano, uśmiechając się z dumą. Ręczne zszycie swoich ran do końca zajęło jej trochę czasu. Budo zamrugał i zacisnął pięści tak mocno, że zaczęły drżeć. Ayano była bardziej niż imponująca w jego oczach. Dziewczyna postanowiła, że nadeszła jej kolej na zasypanie go pytaniami, ale Budo odezwał się, zanim mogła otworzyć usta.