Τα εκτρώματα της θύελλας (Ολοκληρωμένο)

«Μετά την θύελλα»

Ξημέρωσε. Η καταιγίδα έδωσε την θέση της σε ένα βροχερό πρωί με ομίχλη. Ο γιατρός προσπάθησε να καλέσει πίσω αλλά η γραμμή ήταν νεκρή. Είχε συγκρατήσει αυτό που η Βίκυ τού είχε φωνάξει ταραγμένη στο τηλέφωνο. Οπότε, με το που ο Αποστόλης ξύπνησε ο γιατρός του πήγε λίγο καφέ.   
    «Ευχαριστώ, αλλά ο καφές δεν είναι του γούστου μου, είτε γλυκό μου τον κάνεις είτε αλατισμένο».   
    «Είναι για το καλό της υγείας σας», επέμεινε ο γιατρός.   
    «Είπα πως όχι». Πάντα όταν ξυπνούσε ήταν κατσούφης.   
    «Εντάξει». Ο γιατρός άφησε τον καφέ στην άκρη, αρκετά κοντά του σε περίπτωση που άλλαζε γνώμη. «Θα το αφήσω εδώ. Καλύτερα να το πιείτε προτού κρυώσει».   
    «Επικοινωνήσατε πάλι με την σύντροφό μου;» ρώτησε, λίγο προτού ο γιατρός αποχωρήσει.        
    «Έκανα άλλη μια απόπειρα σήμερα στις οκτώ. Δε το σήκωνε κανείς».
    «Θέλετε να μου πείτε τι ακριβώς ακούσατε;»   
    «Στην τελευταία κλήση;»   
    «Ναι».   
    «Παρόλο που υπήρχαν παρεμβάσεις λόγω της βροχόπτωσης, άκουσα ξεκάθαρα τις λέξεις ‘καφές’ και ‘λύση’». Η Βίκυ δεν είχε πει ποτέ την λέξη λύση. Απλώς ο γιατρός δεν ήθελε να αναστατώσει τον Αποστόλη. Αν του έλεγε πως άκουσε ‘τα σκοτώνει’, μπορεί να έκανε τον συνειρμό και να τον ξαναέπιαναν κρίσεις πανικού. «Νομίζω πως εννοούσε ότι ο καφές είναι η λύση στο πρόβλημα. Θα ήθελα να σας πω ότι εμπιστεύομαι τις υποψίες της γυναίκας σας, γι’ αυτό σας έφερα ένα φλιτζάνι καφέ».    
    Ο Αποστόλης φάνηκε σκεφτικός. «Σύντροφος. Δεν είμαστε παντρεμένοι. Αλλά αν όλα πάνε καλά, ίσως παντρευτούμε». Χωρίς να πει τίποτα άλλο, άρχισε να πίνει αηδιασμένος τον καφέ.