Not anymore {13RW}

Tape 4, side A

Justin Foley, jij bent aan de beurt.

Ik pauzeerde even, voetstappen kwamen de trap op en maakte zijn weg naar mijn kamer. Rap verstopte ik de walkman.
"Ben je bijna klaar voor school, jongen?" Mijn vader kwam de kamer binnen. Alweer had hij zijn uniform aan, hij rechte zijn hemd even en keek naar zijn badge. Mijn ogen gleden naar het pistool in zijn holster. "Ja, sir." Was mijn standaard antwoord, dat ik nu weer gebruikte. Mijn rugzak was gemaakt en ik keek naar de grond, want ik had weer een halve leugen verteld. Alles was gereedgemaakt, maar ik was er niet klaar voor, mentaal en fysiek. Maar ik moest wel, was het niet. Ik kon niet weer een dag missen. Niet weer. Mijn vader knikte, "Is er iets, zoon?" Vroeg hij, hij ging zitten in mijn bureaustoel en sprak me aan, "Is er iets waar ik je bij kan helpen?" Vroeg hij weer toen ik geen antwoord gaf. Ik schudde mijn hoofd, "Nee, sir." Hij zuchtte licht, "Het gaat om dat meisje hé, die Eleanor. Ik snap dat je haar mist, zoon, maar je moet haar loslaten." Woede begon in me op te borrelen, hoe zou ik haar ooit vergeten? Hoe zou ik haar los kunnen laten, na deze tapes? En zelfs zonder de cassettes zou het me niet lukken. Ze is een deel van mijn leven dat me is afgenomen. En ik wil haar terug. Is dat zo veel gevraagd?
"Weet ik, pa." Loog ik. Want nee, ik wist het niet. Ik wist niet hoe ik haar moest loslaten, en of ik dat ooit zou kunnen. Want dat leek onmogelijk, hoe hard ik mijn best ook zou doen. Mijn vader glimlachte kort, "Ik ben blij dat je het weet. Tot vanavond, kiddo." Ik knikte, en herhaalde wat hij zei, ook al zou ik hem die avond waarschijnlijk niet zien. Hij is te druk bezig met zijn werk daarvoor. Ik pakte mijn rugzak en liet het los over mijn schouder hangen. Grabbelend naar de walkman en koptelefoon liep ik naar beneden. Wat ik al snel ondervond dat het geen goed idee was, ik sloeg een trede over en viel. Een dof gevoel in mijn hoofd ging door me heen, bloed kleefde aan mijn handen. "Shit." Wankelend stond ik op, ik moest zien waar ik bloedde. School ging bijna beginnen en ik moest er nog op tijd naar toe stappen. En daar stond ik dan, voor de spiegel. Bloed gonsde in mijn oren toen ik de wond op mijn voorhoofd bekeek. Bloed stroomde uit een diepe snee. Mijn hoofd begon te bonken, zenuwen namen me over. Hoe zou ik het kunnen verbergen? Niet, was het antwoord. Het slippen van banden liet me opkijken, geklop op de deur galmde door het huis. Gehaast deed ik de deur open, waar Zach en Ryan achter stonden. Ze keken geschrokken naar de wond op mijn voorhoofd.
"Het is niks, voordat je er iets over zegt. Ik ben van de trap gevallen." Legde ik uit voordat ze iets konden vragen. Ik pakte mijn rugzak van de grond en liep naar buiten, school was belangrijk. Ik had een soort ritme en afleiding nodig, de hele dag naar de tapes luisteren ging gewoon niet. Ik zou blokkeren, een breakdown krijgen, zoals gisteren. Ik moest sterk blijven, voor haar. Voor mijn Eleanor. "We kunnen je een lift geven, of dat was alleszins onze bedoeling." Offerde Zach, die me even aankeek. Zijn blik gleed terug naar Ryan voor een seconde, maar dan weer terug naar mij. Ik knikte maar hield mijn mond, ik zou liever alleen gaan, maar dan zou ik te laat komen. Dat was het laatste wat ik me nu permitteren kon. Ik had al een dag gespijbeld, ik zou het niet meer mogen doen.
We liepen met zijn drieën naar zijn auto, ik stapte in achterin en keek uit het raam. Ik wou de tapes opzetten, maar voor één keer liet ik het los. Deze komende tien minuten zou ik er niet aan spenderen. Deze tien minuten zou ik rust hebben, even aan iets anders denken dan de tapes. En voor de eerste keer sinds dat Eleanor dood was, leek ik dat te hebben.

Daar waren de dan, aangekomen op school. Voor iedereen leek het een normale dag te zijn, maar voor mij zou er veel veranderen. Ik weet nu veel meer dan ervoor, en het zou niet verbeteren. Hoe meer ik weet, hoe erger het zou worden voor de anderen. Hoe erger ze het erna zouden krijgen, want ooit moet mijn woede uitbarsten. En het zal niet meer lang duren voordat dat gebeurt.

Klas was begonnen, maar ik was niet echt aanwezig. Ik zat daar wel, maar mijn gedachten waren ergens anders. Ik kon aan niks anders denken dan haar, en hoe schattig ze eruitzag elke keer als ze haar lippen likte als ze nadacht over een wiskunde probleem, of hoe dat ze haar haar achter haar oor deed elke keer als ze moest spreken. Of hoe haar vinger in de lucht priemde bij geschiedenis, haar favoriete vak. Ik miste haar ik de klas, want zij maakte het waard om naar school te gaan. Ik ging voor haar, niet voor mezelf. Maar welke reden had ik nu om hier te blijven?
"Alex!" Ik schoot uit mijn gedachten, verward keek ik op. Mrs Bradley keek me bezorgd aan, "Gaat het wel?" Vroeg ze aan me. Ik knikte, ook al was dat een complete leugen. Maar zij had het geloofd, en ging verder met haar les. Mijn ogen bleven terugvallen op haar stoel, waar ze zat. Ik kon haar er al inbeelden, haar mooie zwarte haar viel voor haar gezicht, maar haar ogen priemde uit. Haar licht blauwe ogen, waar ik elke keer in verdronk. Waarom had ik niet opgemerkt dat die glinstering weg was, in die oh zo mooie ogen?
"Weet jij het antwoord, Alex?" Ik schoot weer op bij het horen van de stem van mrs Bradley. Ik keek haar even aan, "Nee, sorry." De klas lachte toen mijn wangen rood kleurde.
"Tuurlijk weet hij het antwoord niet, hij is te veel bezig met zijn doodde liefje." Riep Montgomery door de klas. Maar deze keer was er niemand die lachte.
"Fuck you, Montgomery." Ik raapte alles bijeen en liep de klas uit, niemand kwam me achterna. Niemand wou die moeite doen, buiten één iemand. Tyler Down, beste vriend van Ellie, liep me achterna, zijn camera tas over zijn schouder aan het hangend. Tranen prikte al in mijn ogen, waarom kwamen altijd die tranen op? Waarom moest ik zo een huil baby zijn? Waarom kon ik niet gewoon doen? Tyler kwam naast me stappen, en toen zag ik het. Ook hij had tranen in zijn ogen. Ik was misschien dan wel mijn vriendin verloren, maar hij was zijn beste en enige vriend verloren. Allemaal omdat ze die ene stomme beslissing heeft genomen.
"Je- je moet niet na-naar hem l-luisteren." Bracht hij uit, snikkend. En zo zag ik dat ik niet de enigste jongen ben die huilt, maar dat iedereen wel is kan huilen. En dat dat niet erg is. Tyler droogde zijn tranen, "Waar ga je naartoe?" Vroeg hij aan mij, zijn ogen voor zich uit gericht. Ik had hem nooit voorgenomen als iemand die veel oogcontact zou maken. Maar Tyler leek gespannen, alsof hij schrik had dat hij iets verkeerds had gezegd. Ik haalde mijn schouders op, "Als je wilt kunnen we naar Monet's." Stelde ik voor, ik keek hem even kort aan, zijn ijs blauwe ogen boorde door de mijne. Hij knikte, "Oké. Ik heb wel geen auto." Hij keek weer even naar de grond, zijn handen in zijn zakken. "Ik ook niet." We keken elkaar aan met een kleine glimlach en barsten toen in lachen uit, ons gelach echode door de school in harmonie met elkaar. Ik had hem al wel gesproken, hem zien lachen met Eleanor. Ze zag er zo vrolijk uit als ze met elkaar omgingen. Ze lachten constant en waren veel bezig over fotografie. Ook zij had een interesse daarin. Ik had ze zelfs al is horen samen zingen in school, beide konden het goed. Haar stem was zo zacht. Ze was een Engel, en ik hoop dat wherever ze nu zit, dat ze ook daar kan zingen in harmonies. Dat haar stem de hele kamer in stilte kan krijgen. Dat ik haar nog zou kunnen zien zingen, zoals ze eens deed. Haar wangen werden altijd rood en ze zong zacht terwijl ze naar de grond keek. Oh, alsjeblieft, laat haar oké zijn.
"Is spijbelen niet illegaal?" Vroeg Tyler, toen we net voor de deur waren aangekomen. Ik knikte, "Maar who cares? Al zeker niet deze school." Ik duwde de deur open en liep naar buiten, samen met Tyler die me op mijn hielen volgde. Hij leek wat gespannen, alsof hij dacht dat iemand een camera op hem had gericht, maar meestal was hij degene die dat deed. Hij leek het niet te kunnen laten om rond te kijken. "Het is oké, Tyler." Probeerde ik hel gerust te stellen. Hij knikte wel, maar het was niet overtuigend. We stapte in stilte, naar Monet's, waar we waarschijnlijk zouden praten over haar. Over mijn Ellie. En toen kwamen we aan, beiden wat moe van de lange wandeling. Zo zaten we neer, hij een koffie en ik een chocomelk. Ik herinnerde me dat Eleanor al is had gezegd dat Tyler enorm veel koffie dronk omdat hij slecht sliep. En nu ik hem zo bekeek, hij zag er niet al te best uit. Hij had wallen onder zijn ogen en zijn huid was bleek. "Waarom is de wereld zo kut zonder haar?" Vroeg hij luidop, ik keek hem aan, en schudde mijn hoofd. "Omdat zij de rede was dat alles oké was. Alles is nu zo fucked up." Tyler knikte en keek naar zijn koffie, "Ik mis haar." Concludeerde hij, een triestige blik op zijn gezicht. Voorzichtig legde ik mijn hand op zijn schouder, "Ik ook, Tyler. Ik ook." Ik zuchtte, een warme slok chocolademelk gaf een goed gevoel aan mijn keel. "Ik wou dat ze iets fysiek had achtergelaten, een brief of zo." Zei hij, rap keek hij naar de grond. Mijn blik gleed naar mijn rugzak, ze had hem wel iets achtergelaten. Iets wat ze in mijn boekentas had geschoven de laatste keer dat ik haar levend zag. Het beeld flitste voor mijn ogen. Ik griste naar mijn rugzak en deed die open, waarom ik vanonder een briefje uit pakte. Er waren een paar kreuken op, maar hij zou het niet erg vinden. Het was netjes opgeplooid in zes en bovenaan stond 'Tyler' in sierlijke letters gevormd. "Ze heeft jou wel iets achtergelaten." Rustig haalde ik de brief te boven, terwijl ik het aan hem overhandigde. Zijn ogen werden groot van verbazing. Voor hij iets kon zeggen hield ik hem tegen, "Ik herinnerde me net dat de laatste keer dat ik haar zag, ze iets in mijn rugzak had gestoken." Hij keek me even aan, en toen schoot zijn blik naar de brief. Een verdrietige glimlach verscheen op zijn gezicht, "Dat is haar handschrift." Zijn adem stokte even in zijn keel, een snik verliet zijn mond. Zou ik hem vertellen over de tapes? Zou ik hel vertellen waarom ik gisteren niet op school was?
Hij schraapte zijn keel, "Ik ga de brief thuis lezen, straks." Concludeerde hij terwijl hij de brief in één van zijn tassen stopte. Ik keek hem even aan, zijn fel blauwe ogen stonden triestig, zijn gezicht leek zelfs nog bleker dan anders en zijn krullen hingen los op zijn voorhoofd.
"Hoe kom je aan die wonde op je voorhoofd?" Vroeg hij om van onderwerp te veranderen, een lach verliet mijn mond.
"Ik ben van de trap gevallen, het stelt niet veel voor." Antwoordde ik, mijn handen raakte de wond zacht aan, ik probeerde niet te laten merken dat het wel pijn deed. Maar natuurlijk, Tyler merkte de verandering in mijn houding op. "Ik kan het wel verzorgen, ik heb dat nog wel gedaan. Maar dan bij mijn eigen wonden, maar die hoofdwonde van jou zal niet veel verschil uitmaken."   Hij bestudeerde mijn voorhoofd en knikte, "Ik kan het wel verzorgen."

Zo zat ik daar, thuis deze keer. Er was 5 uur gepasseerd voordat ik naar huis was gegaan, Tyler en ik hadden veel gepraat over haar, en alle dingen die we miste. Ik had de echte Tyler leren, niet die sociale outcast. Voor het eerst realiseerde ik me echt hoe hij was, zoals hij rond Eleanor was. Ik pakte de walkman en zette de tape verder.

Justin, verwonderd dat je hier op staat? Ik eigenlijk niet, maar ik ben dan ook degene die de tapes verspreid. Een weetje, wisten jullie dat hij eigenlijk mijn neef is? Dat hij familie van me is? Nee, hier is waarom jullie er niks van weten: Justin wou niks met onze familie te maken hebben, maar was wel bevriend met mijn broer. Je zei het op een familie feest, weet je nog? Je zei me dat je niets meer te maken wilde hebben met deze familie. Jij was één van de personen twee personen die ik vertrouwde, maar nee. Nee, jij ging weg en liet me alleen met Saturn. Waren we het niet waard om te blijven, Justin? Of waren we stom of idioot? Waren we niet goed genoeg? Ik zal het nooit weten, en Saturn heeft het ook nooit geweten. Voel je je schuldig om ons achter te laten in zo een gevaarlijke familie? Saturn was jouw zus, Justin, en je liet haar achter. Maar toch was je bevriend met Bryce, je bent echt ziek in je hoofd. Probeerde je gemeen te zijn, of kwam het vanzelf?  Ik snap dat je bent weggegaan, maar kon je gewoon niet ons meenemen? Jij, Justin Foley, mijn neef, broer van Saturn, stak een mes in onze rug. En ik weet niet of ik je kan vergeven. Meer kan ik niet zeggen, alles is al redelijk duidelijk.

...

De tape stopte, stilte overmande me weer. De tape was weer kort, maar wat kan ze meer zeggen? Alles was duidelijk, Justin liet zijn zus en Eleanor achter. De klootzak.