BEN EŞCİNSELİM!(Tamamlandı)

26.İtiraf

Sonuna kadar okuyun=)

Keşkelerim hiç olmasaydı hayat daha güzel olurdu. Keşke hiç keşke demeseydim.

Pişmanlık, nefret ettiğim bir duyguydu. Masona göre bu kalbimin güzelliğini gösteriyordu.

Ama bana göre, bir zavallıdan başka bir şey değildim. Eric'i hayatına sokacak kadar aptal bir zavallıydım.Ondan korkarak yatağına giren zavallıydım. Ona itaat eden bir zavallıdan başka bir şey değildim.

Ona sadece görüntülerim meydana çıkmasın diye itaat etmiştim.Peki sonuç ne olmuştu? Koca bir hiç!

Her şey berbat olmuştu. Masonla aramızdaki aşk dışında. Sanki bu kötü olay bizi birbirimize iteklemişti. Ve belki de aramızda hiç kapatamayacağımız o mesafeyi hızla kapatmamızı sağlamıştı.

Ericten nefret ediyordum ama o gün o görüntüleri herkese izletmese belki de şu an Masona sarılamayabilirdim. Ne ironi ama!

Eric... Hayatımı geri döndürelemez bir şekilde değiştirmişti. Benden izin istememişti ama olan buydu. Peki, bugün onu bana getiren şey neydi? Aşk mı? Güldürmeyin beni lütfen!

Motor sarsılarak durduğunda bu saçma düşüncelerden sıyrıldım. Evime gelmiştik. Okula gitmemiz gerekmiyor muydu?

-Neden eve geldik?

Yüzümü gömdüğüm sırtından ayırıp yeşil gözlerini görmeye çalıştım.

-Bu gün hafta sonu, şapşal.

dedi sevgilim.

Zaman şaşırtacak kadar hızlı geçmişti.

-Tamamen unutmuşum.

Unutmak... Ne güzel şeydi ya! Mason'ın arkasından ayrıldığımda o da benle birlikte motordan inmişti. Arkama dönüp gülümsedim.

-Gelmene gerek yok. Bana yaşattıkların için teşekkür ederim, koruyucu meleğim.Şimdi merak etme şu beş metrelik yolda kafama meteor falan düşmediği sürece güvendeyim.

Göz kırptım.Kıkırdadı. Melodik gülüşü içimi gıdıklıyordu adeta. Bana bütün dertlerimi unutturduğu gerçeği de olabilirdi bu etki.

Bir antideprasan gibi Mason bana iyi gelmişti.

-Onun için inmedim, sevgilim. Imm.Senden habersiz evden randevu almış olabilirim.

Gözlerimi pörtletip yarı açık ağzımla ona bakakaldım.  Antidepresan mı dedim?! Geri alıyorum. Bu çocuk benim yüreğime indirecekti. Mason bize mi gelecekti?!

Romla tanışmayı falan düşünmüyordu heralde? Rom benim gay olduğumu öğrenirse... Olacakları düşünmek bile istemiyordum.

Hem nasıl? Nasıl evdekilerle haberleşmişti ki?

Aklımdan bunlar geçerken cevaplarcasına konuştu.

-Amy sağolsun, Susan'ın telefonunu bana vermişti. Ben de onu aradım ve dönüşte seni eve bırakacağımı söyledim.O da eve kadar gelmişken beni misafir etmekten mutkuluk duyacağını söyledi.

Amy benden gizli pek çok dolap çeviriyordu, anlaşılan.Yarı açık ağzımı kapatıp başımı sağa sola salladım. Gülümsemeye çalıştığımda hala endişeliydim.Rom, kesinlikle her şeyi berbat edecekti.

Elimle yolu işaret edip kenara çekildim.

-O zaman hoşgeldin, Mason.

Mason gülümseyerek yanıma geçince kolunu kolumu geçirmemi beklercesine büktü ve beklemeye başladı. Şaka mı ediyordu bu? Onla kol kola eve asla giremezdim.