Panganim na Kabanata
Tanong
Jameson //
After that night, I dont know how I able to sleep. Yes, Amanda is there. Looking at me so creepy. I don't know kung bakit nandito sya. I heard from Ama sa rancho nung unang bisita ko na, na laking Manila si Amanda at first time nya lang dito, so I dont know why she knew where I lived. Well kahit pa alam nya, nakapagtataka pa rin na alam nya na I will looked in my window that time. Hindi ako matatakutin but I find her so creepy. Malalaman ko din yun. Kailangan ko magdikit dikit sa kanya sa mga susunod pang araw. Pero whatever it is. Hindi pa kami nagkikita ni Amanda dahil hindi pa ako ulit bumabalik ng rancho, baki ba? Hahaha. Beside, sabi naman ni Ama na may inaayos pa sa rancho kung kaya't wag muna akong bumisita.
Hawak hawak ko ang tasang kape, sumisimsim habang ninanamnam ang tanawin. Mainit. Pero hindi gaya sa henerasyon ko na masakit sa balat ang init, dito hindi. Its 8 A.M yet ang ganda magpainit. Sobrang bitamina na naibibigay ng araw sa panahong ito. Now I know kung bakit ang sisipag talaga ng mga pilipino. Tama nga yung kasabihang "Necessity is the Mother of Invention" they create based on what they have or create something out of limited materials. Ganyan ang mga pinoy e. Ngayon, unti unti kong narerealize na living simple is peaceful. Sila. Mga bata na palaging nakangiti, mga Pilipinong masayahin kahit inaangkin ang sariling bayan ng mga dayuhan. Kahit inaaalipin. You know, what I realize na, wealth is nothing kapag wala kang dangal at prinsipyo. Sila, masaya sila sa pamumuhay nila, napaka simple, napaka payak. Unti-unti sakin nagsisink in na, napaka swerte ko dahil ako hndi ko naranasan yan, Im not bragging out my wealth here pero we are talking about principles and tinatanong ko ngayon ang sarili ko, yes. I do have principles pero taliwas sa mga prinsipyo ng mga taong nandidito. Sila ang mas swerte. Mas pipiliin ko pa ang payak kesa sa mundong maraming mapanlinlang, and yes again, thats me. I need to, I have to, para sa sarili kong satisfaction, para sa ikaaangat ko. Im almost a week in here. At sa bawat araw ang dami kong napupulot na aral. Gaya kung paano pahalagahan ang salapi, ang pamilya ang bayan ang trabaho.
Si Rene a perfect example of a hardworking Filipino. Kahit na ang daming kalokohan nya, kahit na minsan parang walang respeto sakin, I saw how dedicated he is in working in my familiy. I smile at the thought. Hindi ko pa nakikita si Rene simula kaninang umagahan. Usually kasi, he's the one who wakes me up everyday. Maglalakad lakad muna ako rito, patungo sa mga trabahador
"---- ay, Senyorito, magandang umaga ho---" bati nila mang Berto
"---- tay, hindi ho ba sabi ko ho saiyo, Jaime nalamang ho. Masyadong nakakairita na ho ang senyorito. Tay, Berto hahahaha"
"---- a-ahm, pasensya na Hijo medyo hindi lamang kami sanay"
"Ayos lang naman ho sakin yun tay. Uhm, ano ho yang ginagawa nyo?"
"Ay ito ba hijo? Tinatahi namin upang maging lagayan ng mga gamit namin sa tuwing kami ay pupunta ng bundok kapag kami ay pahinga rito sa Hacienda nyo" oh, wow. I never experience hiking before. Pwede kaya ako sumama?
"----- kapag may oras ka ho Ginoo, maaari kang sumama sa pagkakahoy namin" turan ng ni Mang Celso. Mind reader ba sila?
"----- aH! Oo naman sasama ho ako Tay! Kailan ho ba ang susunod ninyong pagpunta ron?
"A--ah s-si-sigurado ka ba Hijo? Ang mga katulad ninyong maharlika, hindi nababagay sa pangangahoy." Nagaalalang segunda ni Mang Berto.
"Okay lang yun Tay Berto, ako pa ba! Tuturuan nyo naman ho ako e!" ^____^
"O-o-ke? A-no ho iyon Hijo"
"A-eh ibig ko hong sabhin ayos lamang ho, kapag sasabihin nyo pong ayos lamang, sabhin nyo pong Okay lang hehehe"
VOCÊ ESTÁ LENDO
Tu Promesa
Ficção Geral"Ang kahilingan mo ang magdadala sainyo sa nakaraan, ikaw ay iibig sa iisang babaeng, hinulma ng panahon, inipon ng alaala at bunga ng pagmamahal"
