Sierota:
Znowu to robię
Otwieram duszę
Mówię co myślę i czuję
Choć przysięgałem
Że już przestanę,
W samotność troski swe rzucę
Lecz serce rwie się
Do serc pospołu
Na próżno mi stawiać opór
Choć zrozumienia
Wciąż nie zaznałem
To muszę zagrzebać topór
Znów smutku grudów
Krwawiących łez i
Bólu we mnie gorycz pała
Trawi od środka
Niszczy wnętrzności
Najmniejszą nadzieję spala
Słuchaj lamentu
Małego chłopca
W dorosłym ciele tkwiącego
Co po dekadach
Podnosi głowę
By zabrać głos przed gawiedzią:
Wy coście głośni
Gnuśni i zwarci
We wszystko szpony wpijacie
Z ust cieknie ślina
W oczach podnieta
Tak właśnie w stadzie działacie
Słuchajcie tego
Co wciąż stał z boku
Nie mogąc zrobić ni kroku
W tę dziką pogoń
Co was tak cieszy.
Czy dobrze? Zaraz, po trochu.
