The White Curse (Gazellian Series #2)

Chapter 17

Chapter 17

I am gasping for an air the moment the demonic voice disappeared into the thin air. My knees are shaking, my hands can't move on its will and my whole body is on fire.

Hindi na tubig ang nararamdaman ko kundi apoy, what the hell happened? Anong nangyari sa katawan ko?

Who was that male voice? Papaano niya na manipula ang katawan ko? And he's telling me that it was just an illusion?

That was just an illusion? I felt him, his every touch on my skin, his soft whispers, his lips and even his finge—oh shit!

Kahit nanlalabot ang aking katawan ay pinilit ko nang umalis sa aking paliguan. Agad kong binalot ng puting tuwalya ang aking paliguan, isinarado ko ang music box at ginalaw ko ang kawayang tubo sa isang direksyon para hindi na ito muling dumaloy sa aking paliguan.

I grabbed the lamp and I ran upward the stairs. Hindi ko na gustong manatili pa sa ilalim ng tore.

Halos madulas na ako sa hagdan para lamang makarating sa itaas, patungo sa aking kwarto. Hindi agad ako nagbihis sa halip ay agad akong nag-anyong ibon at pumiling lumabas ng tore para palamigin ang buong katawan ko.

I can still feel the heat and hotness. Hindi ito maganda.

I fly  with the air with uneven direction. Hindi ko alam ang patutunguhan ko, ang nasa isip ko lamang ay kailangan kong lumayo sa tore. Nagsisimula na akong matakot, papaano kung maulit? Papaano kung?

I frustratedly hum my loudest voice, until I convinced myself to sing just to calm myself.

Nagsimula akong humuning umaawit habang walang tigil ako sa paglipad, tumigil lamang ako nang kailanganin ko nang bumalik sa tore.

Nagbihis agad ako at inayos ang sarili ngunit hindi pa man ako tuluyang nagsasara ng aking cabinet nang makarinig ako ng malakas na ingay mula sa bintana.

Hanggang sa bigla na lamang nagpakita si Lorcan na may dala ng bote ng alak.

He looked like a mess. He's not in his usual appearance, para na itong isang lalaking walang buhay.

It's been years, buong akala ko ay masaya na ito dahil hindi na ito dumadalaw sa akin. What happened to him?

"Lorcan?"

Nanlaki ang mata ko nang ibato niya ang bote ng alak na hawak niya at ilang beses niyang inihampas sa sahig ang kanyang ulo, hanggang makita ko ang pagyugyog ng balikat niya.

I heard him crying.

"Lorcan, what happened to you?"

"Ilang beses? Ilang beses niya akong iniwanan? I waited for her, akala ko magiging masaya na kami. I was the happiest Kalla, mahal na mahal ko si Serena and she had our child, but she chose to sacrifice herself from the sin she never committed. She was possessed, bakit kailangan niyang sisihin ang kanyang sarili? How about me? Iniwan niya na naman akong mag-isa."

Kasalukuyan na itong sumusuntok nang paulit-ulit sa sahig.

"Lorcan.." nag-iinit ang sulok ng aking mga mata.

Hindi ko alam ang nangyayari sa imperyong pinanggalingan niya, pero bakit mukhang napaka komplikado ng mga kaganapan sa kanila?

I thought he already got his happy ending.

"Ilang taon, ilang taon na..akong nag-iisa, Kalla. I need you, I need you to help me to forget the pain."

"L-Lorcan.." hindi ko gusto ang naiisip ko.

Nag-angat ito ng tingin, agad kong iniwas ang aking mga mata sa kanya.

"Lorcan, magpahinga ka muna." Tatalikuran ko na sana ito nang marahas niyang hinawakan ang mga kamay ko.