"My Vanilla"(COMPLETED)

V - 11

"Hahaha kaw hon ah, simula ng makilala mo baby Lee ko ay naging masayahin kana at parang d'mo na ako kailangan." Tatawa-tawang hayag ni Rajul habang nagmamaneho.

"Hahaha shut up! Just focus on the road." Nakangiti na sagot ko sa kanya. Yes, i miss my Vanilla. I want to kiss her again at di ako magsasawa gawin iyon. Kahit na puro katarayan lang ang ipinapakita sa akin.

"See? Para kang baliw na nakangisi jan. Si baby Lee ko iyang iniisip mo nuh? Hahaha." Pag te-tease pa din niya sa akin sabay lingon sa gawi ko.
.
.
.
.
.
.

Hanggang.....

"Rajul watch out!" Sigaw ko kasi may makakasalubong kami na isang malaking sasakyan na pagiwang-giwang ng mabilis sa dalawang lane ng kalsada.

At....

Bang!

Nagkasalpukan ang mga sasakyan namin at wala na akong namalayan sa mga sumunod pa na pangyayari maliban sa dalawang bisig na yumakap sa akin bago ako tuluyan mawalan ng malay.

*****

Nagising ako at parang ang hapdi ng ulo ko. Iminulat ko mga mata ko at may isa akong nakitang babae na naka puti sa tabi ng hinihigaan ko at parang may maingay at gumagalaw pa ang kinaruruonan namin.

"Sa-saan ako?" Sambit ko sa babae.

"Nasa ambulance pa po kayo ma'am dahil....." dina natuloy ng babae ang kanyang sasabihin dahil bigla akong bumangon ng maalala ko ano ang nangyari.

Hinawakan ko sa balikat ang babaeng sa tingin ko ay isang nurse at niyugyog ito. "Where's Rajul?" I asked na natataranta at pinipigalan huwag umiyak.

"Nasa kabilang ambulance po ma'am." Sagot ng nurse.

'Stop this ambulance!" Pasigaw ko na wika.

"Hindi po pwede ma'am, gagamutin pa po namin kayo at malapit na tayo sa hospital." turan ng nurse na may pag-aalala.

"I don't care! i want to see him." Sabi ko pa din na nagpupuyos na ang kaluoban ko.

Mag rereact na naman ako ng biglang huminto ang ambulance at agad agad nabuksan ang pintuan nito sa hulian.

Walang sabi sabi na bumaba ako at pinuntahan ang isa pang ambulance na nasa unahan lang pala namin.

Sinugod ko agad kung saan si Rajul ng bigal akong napahinto.

I'm socked, duguan ang buo niyang katawan.

Naalala ko na niyakap pala niya ako bago tuluyan mangyari ang aksidenti.

Kinakausap nila ako pero walang lumalabas na kahit isang salita na mula sa bibig ko.

Parang may kusang isip ang katawan ko na sumusunod sa kanila pa puntang ER.

May pumigil sa akin na bawal pumasok sa loob at ang katawan ko na mismo ang nag respond.

Bigla namanhid ang buo kung katawan at naalala ko lahat ng masasayang alaala naming dalawa.

Mga kalukuhan ko sa buhay.

Mga kalungkutan ko sa buhay.

At ang pangako ko sa kanya.

Kaya iyong luha sanang biglang tutulo ay kusang katawan ko mismo ang pumigil sa pagtulo nito.

Parang nawawalan ng lakas ang mga tuhod ko at unti-unti akong napapa-upo. Buti na lang maagap ang nurse sa pag-alalay sa akin papunta sa isang upuan sa labas ng ER.

Sa sahig na lang nakatutok ang mga mata ko.

May mga maiingay akong narinig pero wala akong maintindihan.

Sakit ang nangingibabaw sa akin now dahil may isang tao mawawala na naman ng dahil sa akin.

Iyong pangako ko sa kanya.

Kailangan ko iyon matupad.

May isang babae na bigla akong sinugod at ang daming sinasabi na wala naman akong maintindihan kaya tiningan ko siya na may pagbabanta.

Wala siyang karapatan dahil di niya alam ang aking nararamadaman at dinadaranas.

At ng akma na niya akong sasamapalin ay may isang kamay ang biglang pumigil sa kanya.

Tingnan ko ito at bigla akong nagulat pero mabilis din nawala dahil imposible.

May sinabi siya pero diko na pinakinggan.

Lumabas na ang doctor at narinig ko mismo sa bibig niya na wala na nga si Rajul.

Pinanatili ko ang sarili ko na huwag umiyak dahil sa pangako ko sa kanya na pag mawala siya ay di ako iiyak kahit anong mangyari.

Dahil wala na daw akong ginawa sa bawat taong lumipas kundi umiyak.

Oo, iyon ang pangako ko kay Rajul.

Bawat taon ay luha ang aking karamay.

Kaya sa pagkakataon na ito raw dapat ay maiba ko naman.

Para lang siyang timang na kahit mamatay na ako pa din inaalala.

Napakabuti niya sa akin.

Kahit sa burol niya ay hindi ako umiyak.

Ni katiting na luha walang lumabas sa aking mga mata.

Now ko lng na realize na wala na pala akong luha na pwede tumulo mula sa mga mata ko.

Noon pa man sa dami na nangyari sa buhay ko.

Wala.

*****

Ako ang sinisisi ni Leandra sa pagkamatay ni Rajul.

Kung diko daw pinilit pumunta ng Batangas ay di iyon mangyayari sa kanya.

Kahit alam ko sa sarili ko na inosente ako ay sinisisi ko din sarili ko.

Di sana siya agad mawawala kundi ako pumayag.

Hindi ko na lang binigyan ng pansin ang mga sinasabi niya dahil sa lintik na nararamdaman ko na ito para sa tao na nagpaparatang sa akin ng di totoo.

I like her.

Lumipas ang mga araw ay sa kuwarto lang ako ng condo ni Leandra nag stay.

Di gaanong lumalabas at nag-iisip ng maraming bagay.

Hanggang sa pinilit ko ibalik ang dating ako sa pagkakakilala nila Leandra upang itago ang totoong ako.

Magaling akong magpanggap kahit kanino.

Dahil sa pangako ko kay Rajul na maging masaya.

At sa mga karanasan ko sa buhay.

At isa lang pwede gumawa sa isang bagay.....

Ang mapasaya ako....

Iyon ay ang My Vanilla ko.

Kaya simula noon ay na pag pasyahan ko na ipagpatuloy ang mga pagnanakaw ko ng halik sa kanya kahit na pepeste ko siya.

Sarap kasi niyang manyakan.

I like her so much.

******

Nicolette0810

-edited