Promise Me, Aedan

Chapter 1: Going Back

   " Worthless!"

  "I didn't love you ! I just used you .."

  "What a pathetic bitch!"

  "You're nothing but a trash!"

Agad kong iminulat ang aking mga mata . Tumambad sa akin ang mga makukulay na neon stars na nakadikit sa kisame ng aking kwarto.

   Ayoko na.. those words keep on lingering inside my head..Pilit nilang sinisira ang aking isipan..

  I'm tired .. really tired with this bullshits ..

Nag-iinit na naman ang sulok ng aking mga mata at nagbabadya na sa pagpatak ng aking mga luha.

Why do I have to suffer like this..

Masama ba akong tao? May naagrabyado ba ako na hindi ko nalalaman? I..I can--

Tuluyan na akong naiyak ..
Wala ng bago.. Ganito nalang palage ang routine ko.

  Tinakluban ko ng unan ang aking mukha upang hindi marinig nila Mom at Dad ang aking pag-iyak.

  Ayokong makita at marinig nilang mas nahihirapan ako sa aking sitwasyon habang tumatagal..

   Yes..I was being bullied .. simula ng bata pa lang ako.

  Am I that weak that I can't even stand against them? ..

  Bakit ni minsan hindi ako dalawin ng lakas ng loob na yan.

Akala ko magiging okay ang lahat

  Tumagal pa ang ilang minuto at kusang tumigil ang mga luha ko .
Inabot ko ang isang bote ng gamot at kumuha ng isang piraso nito. Agad ko itong ininom. Anti-depressant..

   Ilang taon na rin akong umiinom nito pero walang nangyayari..

Anong araw na ba ngayon? ..

  Tumingin ako sa digital calendar ko..

Arrrghh. April 20,2018..

Bumangon ako't dumiretso sa banyo..

  For sure, aakyat na si Mom at kakatok dito sa kwarto.

  They can't see me like this . Not anymore. They've witnessed everything at ayokong mahirapan ulit sila.

Mabilis kong ginawa ang dapat kong gawin.

  "Ven! Are you awake?"

Rinig kong sigaw ng nanay ko .

Hindi ako sumagot at nagpatuloy nalang sa aking ginagawa.

Di nagtagal ay narinig kong bumukas ang pinto sa aking kwarto..Pumasok na si Mom .

  Lumabas narin ako sa cr.

Tumingin sya sa akin and after a second, her expressions changed. Same as yesterday.. full of pity,concern and regret.

  Ito pa ang rason kaya ayokong makita nila akong umiiyak . Hindi ko kayang makita ang mga iyon sa mata nila.
I felt weak.

  Dahan-dahan syang ngumiti sa akin na ikinabigla ko..

And with those words that left from her mouth, tila may mahinang kuryente na dumaloy sa aking buong katawan..

"We're going back to Philippines"..