Chapter 1

Chapter 2

In het papier zat een klein doosje, een sleutel en een brief. Nieuwsgierig pakte ik de brief en haalde hem uit de envelop. Ik deed hem open en begon hem te lezen.

Beste Logan Clay Jackson.

Mijn naam is Jake Castellan. Ik weet dat dit waarschijnlijk heel moeilijk voor je te begrijpen zal zijn. Maar je moet iemand redden. De jongen, genaamd Nico Jackson, is je jongere broer van 12 jaar oud. Toen je moeder bevallen was van Nico, lag ze nog een nacht in het ziekenhuis. In die nacht hebben mijn baas en een paar van zijn mannen Nico ontvoerd. Ik was er al de hele tijd tegen, maar dat hield hun niet tegen. Onlangs hebben een paar van mijn collega's en ik een plan bedacht om Nico te bevrijden. De arme jongen ziet af en heeft dringend Moeder - en broederliefde nodig. Ik geef je de opdracht om Nico te redden, en hem een betere toekomst te geven. In de doos vind je foto's van je  jongere broer. Ook vind je een adres waar je nog verdere instructies krijgt. Ga hier naartoe binnen 2 dagen. Anders is er geen hoop meer voor Nico.

Jake Castellan

Ik ging met mijn hand door mijn haar. Een jongere broer, dit werd me allemaal even te veel. Ik pakte de sleutel en stak hem in het slot van het doosje. Ik draaide sleutel en hoorde een klik. De doos ging met een kraken geluid open. Binnenin lagen inderdaad foto's. Ik haalde er eentje uit. Er stond een jongen op met zwart haar en groene ogen. Hij lijk heel veel op mama, hij heeft haar ogen. Er waren wallen onder zijn ogen en hij zag er heel bleek uit. Ik legde de foto terug in het doosje. Ik haalde de andere foto's uit het doosje. Onderaan lag een klein briefje met een adres op

Sweetnesslane 46

The industries

Manhattan.

Dat moest vast het adres zijn voor het andere doosje. Ik moest vanavond vertrekken, ik moest hem redden. Koste wat het kost. Maar ik kon mama er niks over vertellen, dus ik vertrek nadat zij gaan slapen is. Die avond ging mama vroeg slapen, dus ik had geluk. Ik ging snel mijn kamer in en pakte een paar spullen in in men rugzak: een zakmes,  de foto's, de sleutel en het adres. Maar ook eten en drinken, extra kleren, een foto van mij en men mama, mijn gsm en nog meer belangrijke spullen. Ik liep mijn kamer uit en ging naar de keuken. Ik moest mama een briefje achterlaten.

Goedemorgen,

Dag mama. Ik hoop dat je goed geslapen hebt. Je zult me de komende sagen niet zien. Ik moet iets belangrijks doen. Alsjeblieft maak je geen zorgen. Bel de politie niet. Ik beloof dat ik heelhuids terug kom. Maak je geen zorgen en vergeet niet dat ik van je hou.

- Logie.

En toen vertrok ik. Op pad naar Sweetnesslane. Ik had dan wel geen idee waar deze straat gelegen was. Maar ik zal hem vinden, ik moet Nico redden. Het was twee uur s'nachts. Het was hard aan het sneeuwen. ik had het al meteen koud, maar ik mag niet opgeven. Ik moet doorgaan. Dus ik ging verder. Bij elke stap die ik nam, leek het alsof het alsmaar feller begon te sneeuwen. Ik pakte mijn gsm uit men rugzak en zette de GPS-functie aan. Ik drukte op de zoekopdracht een gaf Sweetnesslane Manhattan in. Even later kwam er een geluid uit mijn gsm. "U moet nog 15 km afleggen.".

Dat lukt me wel in een nacht, dacht ik. maar ik had me goed vergist. De sneeuwstorm werd alsmaar sterker, en ik werd bijna weggeblazen. Ik besefte dat ik zo niet verder kon. Ik haalde mijn gsm uit mijn zak en keek naar het vakje waar stond hoeveel kilometer ik nog moest afleggen. Nog 1 kilometer, dat hou ik wel vol. Na 20 minuten lopen kwam ik aan de bij de straat. Ik liep door tot aan nummer 46. Ik was er, eindelijk. Ik keek op mijn horloge en zag hoe laat het was. Kwart na acht in de morgen ?! Ik moet snel verdermaken. Ik liep het gebouw binnen. Het leek wel verlaten, maar toch waren er verschillende mensen. Er lag bijvoorbeeld een familie te slapen op een zetel. ik stond eventjes stil. Ik had geen idee wat ik moest doen.