Chapter 51: Love is.

Start from the beginning
                                    

"Problema nun?" I giggled.



"Brokenhearted." Sam stagewhispered.



Nagkatawanan nalang kami ulit. Pinagtripan namin si ate. Haha.



Pagdating nung waiter, binati lang kami tapos agad inabot yung menu. Kaya lang, di pa man namin nabubukas yung menu, nag-ring yung phone ni Sam.



"Ah. I should take this." Sam frowned. "It's dad."



I nodded. "Go on."



Sam stood up then kissed me on my forehead and headed somewhere. Ako naman, nilibot ko nalang yung tingin ko sa loob ng restaurant. Now that Sam's gone, I have a time to think for a while.



And I hate it.



Pag may mga oras na wala akong ginagawa, naaalala ko lang yung nangyari kanina. Nasasaktan ako. Ayoko ng ganito. Alam ko kasalanan ko pero, masisisi mo ba ako? I have developed a tendency of running away from something that hurted me. And that happened when I lost everything back in the Philippines.



I sighed. Then I remembered. Tatawagan ko pa pala sina lolo Martin and tita Marian. Matagal ko na rin silang di nakakausap. Naiwan ko pa naman yung purse ko sa sasakyan.



I stood up. "Excuse me. I'll just go take my phone from the car. Can you just tell that to the person I am with?"



"Yes, ma'am." he smiled.



I smiled at him then headed to the door. Pagdating ko doon, agad akong sinalubong nung door man na may hawak na payong.



"Leaving already, ma'am?" he smiled and asked.



I shook my head. "I was just going to get my phone on the car."



"Let me come with you, ma'am."



At that moment, may pumasok na isang group.



"Oh." the doorman frowned. "I have to take their car on the carpark. Are you willing to wait for me, ma'am?"



I smiled and shook my head. "It's ok. Just lend me an umbrella."



"Are you sure?"



"Yep."



Tumango naman yung doorman tapos may inabot na payong sa may counter. Nginitian ko sya pagkabigay sa akin.



Paglabas ko, agad kong binuksan yung payong. Whew! Lakas ng ulan. Buti nalang malaki yung payong kaya di ako nababasa masyado.



Pagdating ko sa may carpark, medyo madilim kasi konti lang yung ilaw. Kaya naman nagulat nalang ako nung biglang may yumakap sa akin.



I stiffened. Who's this? Nathan? It can't be. Owemgee. Sino to??



"You forgot to take the car keys." said the familiar voice of Sam.



Nakahinga ako ng maluwag. Akala ko si...



"Ow. Sorry naman." natawa nalang ako. Silly me. As if naman na andito yun.



Sam closed the umbrella he was using then took and held mine. Together, we took my purse at his car.



Pagbalik namin sa loob, (medyo basa yung mga binti namin. o.O) nginitian ko yung doorman tapos binalik yung mga payong.



Shut Up and Marry Me! (Complete)Where stories live. Discover now