Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 1

______________________________________________________

Τελικά, μετά από μερικές στιγμές δισταγμού, αποφάσισα να αποχωριστώ τη ζεστασιά του κρεβατιού μου, αφού ήξερα πως ο ύπνος ταξίδευε ήδη μακριά μου ταραγμένος από τα περίεργα όνειρά μου. Ήταν Κυριακή κι έτσι το σπίτι ήταν σιωπηλό, καθώς οι γονείς μου δεν εργάζονταν σήμερα- το ροχαλητό του πατέρα μου και οι ρυθμικές ανάσες της μητέρας μου έσκιζαν την απόλυτη σιωπή του σπιτιού.

Φόρεσα τις παντόφλες μου και κατέβηκα την ξύλινη σκάλα για το κάτω πάτωμα. Κατευθύνθηκα στη μεγάλη σάλα με θέα την πίσω αυλή, η οποία συνόρευε με το σκοτεινό δάσος. Το δάσος... Με μάγεψε από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι. Με τράβηξε όπως ένα φανταχτερό λουλούδι ελκύει τις μέλισσες που διψούν για νέκταρ. Πάντα ήθελα να το εξερευνήσω, να περιπλανηθώ ανάμεσα στους αμέτρητους κορμούς του, να παρατηρήσω τις δροσοσταλίδες στις φυλλωσιές των δέντρων του. Ωστόσο, ποτέ δε μου δόθηκε η ευκαιρία όσο κι αν το προσπάθησα.

Το δάσος είχε ανακηρυχτεί «τοξικό» πριν από εικοσιπέντε χρόνια. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, το συγκεκριμένο δασικό οικοσύστημα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης τοξικών ουσιών στο υπέδαφός του. Όταν έγινε η συγκεκριμένη διαπίστωση, στην πόλη κυριάρχησε πανικός. Παρόλο που οι αρχές είχαν διαβεβαιώσει πως εφόσον είχε παύσει η εκμετάλλευση των πόρων του δάσους κι επομένως κανείς στα όρια της πόλης δεν διέτρεχε κάποιο κίνδυνο, οι πολίτες απαιτούσαν δραστικότερα μέτρα.

Έτσι, με κοινή απόφαση της τοπικής κοινωνίας, χτίστηκε ένας ηλεκτρικός φράκτης ύψους δέκα μέτρων που περιέβαλε ολόκληρη την πόλη και παρακολουθούνταν από κάμερες ασφαλείας, ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλειά μας. Έτσι μας μαθαίνουν στο σχολείο. Όμως στα δεκαεφτά χρόνια ζωής μου μόνο μία φορά άκουσα το βόμβο του ηλεκτρικού ρεύματος στη πλευρά του φράχτη που βρίσκεται στην αυλή μου. Και μάλιστα πολύ πρόσφατα... Πριν από δύο μήνες ακριβώς.

_______________________________________________

Ήταν η τελευταία μέρα του Απρίλη. Ο ήλιος βρισκόταν στη δύση του βάφοντας με πορτοκαλί πινελιές τον καμβά του ουρανού. Η φύση βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της. Άνοιξη... Τα μπουμπούκια του χειμώνα έδιναν τη θέση τους σε πλούσια, πολύχρωμα άνθη με μαγευτικά αρώματα. Στραφταλιστό χορτάρι γέμιζε τους λόφους και τα πουλιά κελαηδούσαν ερωτικές μελωδίες στα κλαδιά των πανύψηλων δέντρων. Η πόλη ήταν πιο όμορφη από ποτέ! Μπορεί να είχε αποκοπεί από το κοντινό της δάσος, αλλά και πάλι ξεχείλιζε από τη γοητεία του σα να είχε κλέψει ένα μέρος από την ανοιξιάτικη μαγεία του. Τα αμέτρητα πάρκα της, τα δέντρα που σχημάτιζαν αψίδες στους δρόμους, στις πλατείες, οι κήποι της- απαραίτητο στοιχείο κάθε σπιτιού- αποτελούσαν καταφύγια μιας υπέρτατης ομορφιάς, της ομορφιάς της φύσης.