Only One Gender [Dutch 2/3]

-23-

Pov Morris
Ik heb het dorpje door gelopen, maar er zijn alleen wat woningen en in het centrum eetplekken, bed en breakfasts, appartementen en kleine dorps hotels. Geen enkele plek waar ik langs kwam gaf me een gevoel van 'hier kan hij wel eens zijn.' Het is al donker en ik ben net terug in de kamer. De goede moed die ik had toen ik aan de zoektocht begon is me helemaal in de schoenen gezakt. De enige manier om hem te vinden gaat 'hulp inschakelen' zijn. Alleen ik weet nog niet van wie. Of hoe. Nu moet ik eerst een echt goed plan hebben. Niet meer zomaar iets doen. Geen idee hoe lang ik er over moe doen, maar zonder een beginnetje vinden we hem nooit. Dat beginnetje wordt een waterdicht plan. Hoop ik.

Pov Dylan
Ik ga nu een tijd om met mijn nieuwe vriendengroep. Ze hebben het gevoel dat ik er al bij hoor. Bij pas. En dat doet me goed. Misschien ga ik me dan wel inpassen hier. Ze gaan me namelijk wat toevertrouwen. Ik weet niet wat, maar als vriend van hen en lid van de 'gang' mocht ik het weten. Ik ben benieuwd. Ze wilden nog niet eens zeggen wat het was, dus dat moet wel heel bijzonder zijn. Voor mij is het waarschijnlijk niet zo bijzonder, want ik ben al bijzonder van mezelf, maar ik laat ze hun gang maar gaan. Haha twee keer gang, alleen je spreekt het anders uit en het is wat anders. Het is ook nog waar je bij een huis binnenkomt, maar dat heeft niks met dit verhaal te maken. Geen idee waarom ik het dan ook opschrijf. Het zal wel.

Op weg naar... geen idee eigenlijk. Jammer van de zin, we doen het even opnieuw. Op weg naar 'het' word ik nog nieuwsgieriger naar wat het wel niet moet zijn. We fietsen - en ik achterop bij Joep - steeds verder de middel of no where in. "We zijn er." zegt Joep tegen me, dus ik stap af. Iedereen stapt af en mikt de fiets op de grond. Het is gewoon een klein open stukje gras omringd door hoge bomen. Ik weet niet wat hier zo bijzonder aan is, maar dit is nog niet eens 10% van mijn bijzonderheid. "En wat is hier? Behalve gras bomen en een bankje van een oude boomstronk?" vraag ik met een gezichtsuitdrukking die laat zien dat het niet boeiend is wat we hier aantreffen. "Nu? Niks. Zo? Ons geheim en straks ook die van jou. Je zei toch dat je wel een geheim een geheim kan laten?" zegt Max een beetje vaag. Hij is ook een beetje vaag, dus voor hem normaal maar dat is bijzaak. Ik houd niet van bijzaken dus vergeet dat maar weer.

Niet veel later als ons komen er nog een paar mensen, maar dan op scooters, met helmen op en duidelijk een stuk ouder dan ons. Mijn gevoel zegt dat dit iets is wat ik beter maar niet had kunnen weten, gelukkig kan mijn gevoel niet praten dus zegt 'ie het niet hard op. "Er is een nieuw persoon bij, maar hij mag het weten." zegt Floris doelend op mij. "Ik neem er wel twee extra voor hem." Ik snap nog steeds niet waar het over gaat, maar volgens mij zijn dit niet de zaken waar ik in had moeten belanden. Veel geld komt te voor schijn en plastic zakjes met buisjes worden naar de groep overhandigd. Zonder dat de mensen hun identiteit bekend hadden smaakt rijden ze weer weg. De nadere richting in dan waar ze vandaan kwamen.

"Hier." Ik krijg twee van de buisjes in mijn handen gedrukt van Floris. Met een bedenkelijke blik kijk ik er naar. Wil ik dit wel hebben? Nee. Ben ik een poesie als ik dat zeg? Ik weet het niet. "Wat is het?" vraag ik maar. Dat weet ik namelijk nog steeds niet, maar niet iets wat ik mag hebben. Dat is duidelijk. "Het is een buisje met minuscule pilletjes. Lsd. Een tripmiddel." Het gekke is nog, Max zegt het ook alsof dat het normaalste van allemaal is. Nu weet ik 100% zeker dat ik dit beter niet kan hebben. Ik moet hun lozen. Hoe goed ik daar ook in ben, volgens mij gaat dit bij hen een stuk lastiger worden. Ik trip hem al zonder deze Lsd. Mijn hersenen werken als een malle. Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg?!