Only One Gender [Dutch 2/3]

-2-

Pov Dylan
Het is vijf uur en pap komt als een gek -wat hij is- de kamer instormen. "Je moet uit bed. Je komt nog te laat op school!" zegt hij en loopt de kamer weer uit. Ik had expres de wekker niet gezet omdat ik dat ding haat, gaat pap voor wekker spelen. Alsof hij denkt dat ik het erg vind om te laat te komen voor school, plus het is pas vijf uur.

Zoals iedereen zou opstaan om vijf uur, of niet als je een ochtendmens bent, doe ik mijn routine als een halve zombie. Of hele, ik ben vaak al een halve. Weetje, laten we het houden op drie kwart. Precies ertussenin. In kan goed rekenen hè? Weet ik.

Ik ben toch nog beneden gekomen. Als het niet raar over zou komen gaf ik mezelf even en schouderkloptje, maar dan lijk ik een debiel.

Ik trek mijn jas aan en pak mijn rugzak. Mijn andere spullen zitten al in de auto. In de laadruimte dan. Niet dat ze op de achterbank in de gordel ZITTEN hoor. Ik stap wel in en ga zitten. Pap stapt achter het stuur. Tijd om naar school te gaan. Wat een mooie tijd. Ik zei toch, minimaal 90% sarcastisch.

Het is wel een tijdje rijden. Ik zit maar dom wat op mijn mobiel. Beter mogen we die wel gebruiken daar. Anders ga ik nog dood daar. Ik heb geen zin om mijn crematie al te gaan plannen hoor.

We komen aan bij de de nieuwe school. Het ziet er nog erger uit dan een normale school. Ik zou hier gewoon flauw kunnen vallen is ik er geen foto's van had gezien.

"Stap eens uit. We zijn er." zegt pap te blij. Alsof ik niet zie dat we er zijn. Dat heb ik ogen voor. Twee zelfs, die ik bij dit uitzicht het liefst had uitgestoken. Gelukkig gat het uitzicht ooit veranderen. Als ik ze niet uitsteek dan, dus ik doe het maar niet. Hij denkt toch niet dat ik eruit wil hè? Ik kijk pap aan. Hij is al vrolijk alle spullen uit de laadruimte aan het halen. Shit, ik moet er dus echt uit.

Oké, misschien kan ik maar beter toch mijn crematie vast plannen.

Met al mijn bagage lopen we het grote gebouw binnen. Het is er kaal, wit en kil. Er staan nog wat meer ouders met kinderen. Allemaal moeten we wachten tot we onze naam hebben opgegeven en de kamersleutel gekregen hebben. Ik zou nu gewoon weg kunnen rennen, de auto instappen en wegrijden. Ik kijk wat om me heen. Ik schrok van pap die me goed in de gaten houdt. Het plan vluchten is dus ook afgeschreven. Het was nog wel zo'n slim plan.

Mijn naam is aangekruist op de lijst. Ik heb mijn rooster klas en kamersleutel gekregen. Rustig open is de kamer C257. Het is wit, er staat een stapelbed, een tafeltje en twee stoelen. Mijn kamergenoot is er nog niet. Whoop whoop.

Pap duwt me haast naar binnen om de spullen neer te zetten. Als hij het hier zo leuk is, waarom gaat hij niet even in mijn plaats. Ik ben weg!

"Nou, veel plezier en zie dat je het er een beetje goed vanaf brengt. Tot de vakantie!" zegt pap. Hij heeft me een kus op mijn wang en gaat weg. Waarom lopen al mijn plannen in de soep?

Nu zit ik hier.

Zo fijn en gezellig hier. Sorry, sarcastischer kon het niet. Of wel, maar je moet het hier mee doen.

De deur gaat open zonder dat ik er aan zit. Leuk, mijn kamergenoot is er. Daar heb ik nu zin in. Het kon dus wel sarcastischer.

Een normaal uitziende jongen komt binnen, ik hoop dat dit gaat werken. Ik ken deze hele persoon niet.