Only One Gender [Dutch 2/3]

-5-

Pov Dylan
We zijn nog maar één gang van onze kamer verwijderd. Dat is echt weinig vergeleken met de hoeveelheid kamer dat ze hier hebben. Het hele gebouw is een drie-lagen doolhof joh.

Eindelijk zijn we in de C gang. Nu nog op zoek naar nummer 257.

We lopen steeds verder. 158... 183... 226... 249... we zijn er bijna. Iets verder in de gang staat ook een jongen. Zijn hand ligt op de deurklink van zijn kamerdeur, maar in plaats van dat hij naar binnen gaat blijft hij ons aankijken. Hij lacht leuk, maar ik heb geen idee wat hij nou wil. Mats heeft het blijkbaar ook in de gaten, want kijkt mij niet-begrijpend aan. Ik trek alleen mijn schouders op. Ik lach een keer ongemakkelijk naar de jongen en loop dan met Mats de kamer in waar we onderhand aangekomen zijn.

We ploffen op mats bed, want hij slaapt beneden. "Weet jij wie dat was?" vraagt Mats. "Nee." antwoord ik waarheidsgetrouw. Ik vond het maar een beetje apart. Net als ik dus, maar ik ben leuk apart. Dat is mogelijk als je het mij vraagt. "Vond jij hem ook een beetje raar?" vraag ik Mats. "Jep."

Toen zaten we gewoon op het bed. We chillden wat, zaten een beetje op de mobiel, luisterden wat muziek en waren aan het praten over dat het best een aparte school is. De school is dan niet leuk apart. Even ter verduidelijking.

Ik zat wel de hele tijd aan aan de jongen te denken. Ik zat letterlijk, maar dat wisten jullie al. Ik vind het raar. De jongen zit nog steeds in mijn hoofd, maar dat ik figuurlijk zitten.

Ik wil hem niet in mijn hoofd, dus ik zet hem eruit. Makkelijk he. Was het maar zo makkelijk deze school uit te gaan, dan wist ik nu al waar ik niet was. Hier.

Er gaat weer een speciale bel. De bel die aangeeft dat het tijd is voor het avondeten. Ik weet alleen niet wat ik ervan moet verwachten. Als het avondeten net zo is als het middageten, is het geen eten. Misschien herinner je je nog de prut. O nee, die hoefden jullie niet te eten. Welkom in mijn leven waar we prut even. Het moest eten zijn, maar dat rijmde niet.

Met moeite staan we op en lopen de kamer uit. Maar eens zien of we de kantine vinden. De jongen staat er niet. Nogal logisch, hij zit nog steeds in mijn gedachten. Als hij in mijn gedachten zit kan hij ook niet meer daar staan. Is dit een voordeel of een nadeel? Geen idee. Technisch gezien was het ook geen idee maar een vraag, maar het is nu tijd voor eten want de kantine is in zicht.

We zijn op bijna dezelfde plek gaan zitten als vanmiddag. Jesse en Niels zijn weer tegenover ons gaan zitten.

Kom je de jongen niet tegen in de gang, zie je hem bij het avondeten. Hij zit aan dezelfde tafel als ons. Zodra hij ziet dat ik hem zie - mooi gezegd - knipoogt hij. Waarom? Alsof ik dat weet. Hij knipoogt. Waarom zijn sommige mensen zo dom.

We zijn aan de beurt. De kar komt langs en het eten wordt uitgedeeld over onze borden. We eten... iets. Als je zou zeggen dat dit is om de muur mee te isoleren, zou ik het ook geloven. Dit is alles behalve eten. Zo ziet het eruit tenminste, maar het is vast eetbaar.

Ik zou nog liever willen dat het niet eetbaar is, dat zou de beste manier zijn hier weg te komen. Nou dan ben ik er nog steeds... ach dood merk je niet waar je bent.

Dat neem ik aan dan. Ik ben nog nooit dood geweest. Anders kon ik dit niet meemaken. Niet dat ik dit wíl meemaken.

Mijn muur isolatiemateriaal voedsel is toch op gekomen. Er zat toch geen smaak aan en mijn mag knorren als een gek. Net als een varken zegmaar, maar toch weer iets anders. Snap je het nog? Ik zelf net.

Nu lopen we naar de woonkamer van ons leerjaar. We stappen er binnen en een super grote chillkamer komt tevoorschijn. Eigenlijk was het er al, maar dat komt dramatischer over.

Back to basic.

We hangen wat voor de tv. Er zijn maar een paar andere eerste jaars hier. De rest is er dus niet. Hoog niveau hè? Weet ik. De gekke staar-jongen hoort ook bij die rest. Die er niet is dan. Oké, het niveau stijgt weer. Ik heb gewoon een hoog niveau al zeg ik het zelf. Alleen, in vergelijking met deze school heeft iedereen een hoog niveau.

Het is inmiddels tien uur en de woonkamers worden gesloten. Iedereen moet naar de kamer. Gelukkig mogen we wel zelf bepalen hoe laat we gaan slapen. Dat wordt dus vrij laat.

We zitten weer, net als voor het eten, op Mats bed. "Onder het eten keek hij weer he?? vraagt Mats. "Jep. Ik ken hem niet eens. Kent hij ons wel?" vraag ik. "Hij kan ons toch niet kennen?" "Dacht van niet..." "Vaag." Hier stagneerde het gesprek. Boeien. Ik ben toch niet goed in sociaal doen. Ik ga voor de verandering wel weer op mijn mobiel. Onee, dat doe ik altijd dus is het geen verandering. Toch ga ik op mijn mobiel.

Zoals voorspeld gaan we vrij laat slapen. Het is nu half twee. "Trusten." zeg ik aan Mats. Ik kan nog een beetje sociaal doen. "Trusten." krijg ik terug. Nu ga ik proberen te slapen.

Alleen bleef het lang bij proberen, want iemand hield me wakker. Nee, niet Mats. Het is de jongen van de knipoog. Die houd me wakker door niet mijn hoofd te verlaten. Hij kan via mijn neus, oren, mond en desnoogd ogen naar buiten, maar blijft lekker zitten. Als dat nog lang zo blijft haal ik gewoon mijn hersenen via mijn neus naar buiten en rol me in wc papier. Leer kennismaken met Dylan Isaacs, de mummie der mummies.

Toen ging mijn fantasie zo ver, dat de jongen waarschijnlijk is gevlucht, want ik ben toch lekker in slaap gevallen.

Zin in morgen morgen.

Of wacht, ik wordt wakker op school.

Geen zin in morgen. Ik kan beter wakker blijven! Dat lukt helaas niet, want ik vertelde net al dat ik in slaap ben gevallen.

Toch tot morgen dan.