Only One Gender [Dutch 2/3]

-12-

Pov Dylan
Ik neem een totale omweg naar de kantine deze morgen. De kans dat ik anders langs hem loop is te groot.

Na de grote omweg ben ik ongedeerd aangekomen in de kantine, dus het had wel nut. Zonder aandacht te trekken haal ik eten en ga bij Mats, Niels en Jesse zitten. Niet dat ik normaal wel aandacht trek, maar ik ben gewoon het bekijken waard dus deed is onopvallend deze keer. Oké, geen idee of ik echt het bekijken waard ben. Ik ben in ieder geval iemand met een groot ego. Het doet er ook niet toe. Ik eet wel een ontbijtje. Doet er ook niet toe, maar ik moest iets.

"Waar was jij in Gods naam vanochtend?" Vraagt Mats nieuwsgierig. "Op school en even ter info ik ben misschien heilig, maar god gaat wel erg ver." Mats kijkt me aan met een gezicht alsof ik net de stomste opmerking ooit heb gemaakt maar.... wacht.  Heb ik net de stomste opmerking ooit gemaakt? Niet dat iemand deze vraag kan beantwoorden, want ik zeg het niet hardop. Laat dan maar zitten. Er is nog wel een zitplekje vrij naast mij op de bank.

De hele tijd zijn ze stil gebleven. Alsof ze dachten dat ik geen zin had in een gesprek. Kwam goed uit, want dat was ook zo. Eigenlijk heb ik nooit zin in een gesprek. Haha zin in een gesprek, goede woordspeling. Zin, gesprek, WOORDspeling. Snap je? Ook al zou je het snappen, het is vast niet leuk. Alleen ik ben leuk.

Zoals op alle maandagen moet ik ook weer lessen volgen. Ik zit nu in het 4e uur. Techniek. Hierna is het pauze en dan mijn lievelingsvak gym. Nee, mijn lievelingsvak is duidelijk sarcasme.

Met alle mogelijke moeite probeer ik een spijker recht in het hout te slaan, maar het enige wat de klappen krijgt zijn mijn vingers. Uit totale frustratie gooi ik de hamer op de tafel en plof op mijn kruk.

"Gaat het met je hand?" Zegt Jesse terwijl hij bij me komt staan en mijn hand oppakt om hem te bekijken. "Hij wordt blauw, dus je hebt er nogal aardig op gehouwen." Met een scheef lachje kijkt hij me aan nog steeds de hand vast houdend. Opeens doet het me verschrikkelijk denken aan gisteren. Morris. Bij die gedachte trek ik meteen de hand terug. "Nee gaat wel."

Ik pak mijn werk weer op en ga verder met het proberen van het inslaan van een spijker. Leg de nadruk naar op proberen, want die spijker wordt niet veel geraakt.

Wonder boven wonder zit de spijker aan het eind van de les toch in het hout. Mijn totale hand ik blauw, maar ik moest en zou die spijker in het hout hebben. Zo ben ik nu eenmaal. Sarcastisch, droog, on-sociaal enzovoort enzovoort... en koppig. Ik moet echt een keertje een lijstje op gaan stellen met al mijn eigenschappen. Of niet... te lui voor. O ja, dat ben ik ook. Lui. Wat een toeval dat we dat nu zo noemen. Eigenlijk was dat van tevoren bedacht, maar dat laten we achterwegen.

Ik ga weer in de kantine zitten. Ik ben vergeten onopvallend te doen, dus misschien heeft Morris me gezien. Zolang ik maar op afstand ben kan er niks gebeuren. Daarom blijf ik op afstand. Wat een goede conclusie dit.

Zodra de bel gaat sta ik op. Ik had gehoopt dat ik aan de bank zou blijven plakken en niet naar gym zou kunnen, maar we weten allemaal wel dat dat te mooi is om waar te zijn in mijn leven.

Ik merk dat Morris me ziet, maar ik doe alsof ik dat niet merk en loop stug door. Nu ben ik eerder bij gym, maar dat is nog gunstiger dan dat Morris kans heeft bij me te komen. Als iets minder gunstig is dan gym, dan weten we wel hoe laat het is. Eigenlijk niet omdat het geen klok is of iets dergelijks, maar het gaat om de uitdrukking. Hoe laat het werkelijk is weet ik niet eens. Het enige dat ik weet is dat ik aangekomen ben bij de leukste plek van school, de gymzaal.

Zoals verwacht was gym weer geweldig... schijt. Moesten we handballen en zetten ze mij ook nog eens in de goal. Ik ben helemaal bond en blauw gegooid door die kinderen. Als je zou zeggen dat ik in elkaar ben geslagen is het ook geloofwaardig.

Ik probeerde ballen tegen te houden met handen en voeten - wat ik nog best knap vind van mezelf aangezien ik nooit wat doe bij gym - maar ze kwamen overal en nergens. Mijn neus is dik, ik heb een blauw oog, een aantal blauwe plekken op mijn benen en pijnlijke handen. Met mijn bleke huid krijg ik al snel blauwe plekken, dus nu zie ik er helemaal uit als een model van een schilder die wat is uitgeschoten met de blauwe verf. Niet dat ik ooit model ga zitten voor een schilder, maar ik vond de vergelijking gewoon leuk. Het gaat gewoon om het idee oké. Haha dat rijmt idee.. oké.

Het wordt een beetje te bond hier dus ga ik wel slapen. Snap je bond, omdat ik bond en blauw ben. Vast, dus zeg ik jullie allemaal: "welterusten." Alleen Mats hoort dit, maar ik zeg allemaal. Dan lijkt het alsof ik veel vrienden heb. Als je je niks verbeeld dan ben je ook niks. Dat heb ik thuis wel gemerkt... niet dat ik nu thuis ben. Nu volg ik het niet meer.

Tot morgen. Alweer.