SESSİZ GELİN (Tamamlandı)

34. Bölüm: "Ruh-u Revanım"

İnstagram hesabım: yusraergn
Tiktok hesabım yusraergunkitaplari

Keyifli Okumalar ☘️

Gözlerimi aralamak için verdiğim uzun uğraşlar boşaydı. Göz kapaklarım ısrarla aralanmak istemiyor, açılmamakta direniyorlardı. Beni içine çeken karanlıktan kurtulamıyor, aydınlığa kavuşamıyordum. Zihnimin en derin kuytularında kaybolurken bir anda kendimi Mardin'in tarihi ara sokaklarından birinin ortasında buldum. Etraf çok karanlık ve korkutucuydu. Şu an sanki bir korku filminin sahnesini yaşıyor gibiydim. Burası neresiydi, ne işim vardı benim burada? Kendi etrafımda dönmeyi bıraktım ve yürümeye başladım. Yürürken aynı zamanda bir şeyler görürüm umuduyla içimdeki korkuyu bastırarak etrafıma bakıyordum fakat karanlıktan başka bir şey yoktu. İçim ürperdi, kalbim korkuyla atıyordu. Ayağıma çarpan elbisemin kumaşı beni rahatsız ediyordu. Neden bu kadar uzun bir elbise giyerdim ki? O an dikkat ettiğim şey, elbisemin de en az bulunduğum karanlık kadar siyah ve ruhsuz oluşuydu.

Kafam çok karışmıştı ve neler olduğunu bilememek canımı sıkıyordu. Yürüdüğüm yolda, az ileride bir ışık gördüm. Bu ışık, sadece bir noktayı aydınlatıyordu. Tıpkı bir sahnede her taraf karanlıkken halka şeklindeki bir ışığın tek bir noktayı aydınlattığı gibiydi. Heyecanla oraya doğru hızlı adımlarla giderken gördüğüm kadınla adımlarımı yavaşlattım. Oldukça temkinli adımlarla yürümeye devam ettim. Işığın tam ortasında duranın Hale olduğunu görünce duraksadım. Kaşlarım çatılırken neler olduğunu anlamaya çalıştım. Daha dikkatli baktığımda Hale'nin kucağında bir bebek olduğunu fark ettim. Gülerek kucağındaki bebeği sallıyor ve ona bir şeyler söylüyordu. Oraya doğru gitmek için bir adım atmıştım ki bakışlarım Hale'ye doğru gülümseyerek giden Yiğit'e kaydı. Hale'nin elindeki bebeği kucağına aldı ve onun elini tuttu. Onlara doğru gitmek istiyordum ama ben gitmek istedikçe hareket edemiyordum, onlar ise uzaklaşıyordu. Neler oluyordu böyle, Yiğit nereye gidiyordu? Bağırmak istiyordum. Koşup Yiğit'i Hale'den uzak tutmak istiyordum ama olmuyordu. Ne yerimden kımıldayabiliyordum ne de Yiğit'i çağırmak için sesim çıkıyordu. Gözyaşlarına boğulmuştum ve kalbimin üstünde bir ağırlık vardı. Bir süre sonra Yiğit sanki hissetmiş gibi arkasını dönüp bana baktı. Fakat gözleri her zamanki gibi bana bakarken sevgiyle değil, soğuk ve nefret doluydu. Onun bu hâline bir anlam veremesem de sonunda hareket ettirebildiğim bacaklarımla ona doğru bir adım atmıştım ki arkasını dönüp elinden tuttuğu Hale ile yürümeye devam etti. Ben onlara doğru koştukça onlar daha çok uzaklaşıyordu. Sonunda tamamen karanlık ormanın içine gömülerek kaybolduklarından dizlerimin üstüne çöküp çığlık atarak ağlamaya başladım. Gitmişti! Beni bırakmıştı!

***

Gözlerimde açtığımda yerimden hızla doğruldum. Gördüğüm kâbusun etkisiyle kan ter içinde kalmıştım. Yüzümdeki ıslaklıktan ağladığımı anlamam uzun sürmedi. Kalbim deli gibi çarpıyordu, içimde engel olamadığım büyük bir sıkıntı vardı. Çok kötü bir rüyaydı, öyle sarsıcı öyle korkunçtu ki, bir türlü etkisinden kurtulamıyordum. Zihnim bulanıktı, o ana takılıp kalmıştı. Nerede olduğumu anlamak için bakışlarımı etrafta gezdirdim. Gördüğüm odayla hastanede olduğumu anladım. En son olanlar aklıma gelince o ana takılı kalan aklım bana yanlış şeyler düşündürtmeye başlamıştı.

Yiğit neredeydi? Hale'nin söyledikleri ne demek oluyordu? Beynim o kadar uyuşmuştu ki şu an doğru düzgün düşünemiyordum. Kapı açılmış, içeri gergin olduğu her hâlinden belli olan Yiğit girmişti. Uyandığımı görünce hızla yanıma gelip beni kolları arasına aldı.

"Arya, güzelim iyi misin?" diyen sesini duysam da hâlâ duyduklarımın ve o kâbusun etkisinde olduğum için tepki veremiyordum. Ne yaptığımın çok da farkında olmayarak Yiğit'i kendimden uzaklaştırdım. Gördüğüm kâbus beynimin içinde dönüp duruyordu. Kafamı kaldırıp Yiğit'in gözlerinin içine baktım. Gözlerimdeki donuklaşmış ifadeyi görünce kaşları çatıldı ve telaşla elini bana doğru uzatmıştı ki ondan uzaklaşıp elini ittim.