Only One Gender [Dutch 2/3]

-11-

Pov Dylan
Na een lieve zachte maar best lange zoen kijken we elkaar aan. Net dacht ik dat ik dit wilde, maar dit was juist de reden dat ik naar deze school moest. Dit was dus wat pap en pap niet wilden.

Eigenlijk is het best dom van ze gedacht. Naar een jongensinternaat zodat ik geen verkering zou krijgen, maar zelf heb ik ook twee vaders. Nu zien we wel weer dat je slechte eigenschappen - in dit geval naïef zijn - van je vader hebt. Of het komt omdat ik alle eigenschappen van mijn vader heb, omdat ik er daar twee van heb. Oké dat weten jullie nu ook wel een keer.

Even to the point, ik weet niet wat ik wil. Dat was moeilijk om te zeggen. Oké dat niet, maar ik maakte het moeilijk. Nu doe ik weer moeilijk. Het is nog steeds zondag, dus ik moet stoppen moeilijk te doen.

Ik zit hier nu nog steeds bij Morris op bed. Ik kijk hem aan. Zijn ogen stralen en hij lacht nog steeds. Hij maakt me in de war. Dus we moeten wel over op plan B. Weg.

Ik spring van bed en zonder iets te zeggen loop ik de kamer in en loop weg.

Ik loop door de gangen van school, maar geen idee waar. Dit gebouw is zo groot. Ik ben bij kamers, maar alles ziet er hetzelfde uit op de nummers en letters van de kamers na.

Ik had ook gauw mijn kamer in kunnen gaan en de deur op slot kunnen doen. Bedenk ik me ook nu pas. Weet je, beter laat dan nooit zeggen ze toch altijd. Dat was iets te optimistisch, want ik heb er nu niks meer aan. Ik had net gezegd dat het zondag is, dus daar komt het vast door. Minder denken op zondag.

In de tij die ik hier nu weer verspild heb, ben ik verder gelopen door nieuwe gangen. Ik sta nu bij de voordeur. Als ik echt niks meer weet ga ik wel weg, maar nu nog niet. Dan zou ik laf zijn. Misschien ben ik dat al door weg te lopen. We doen maar net alsof ik dat nooit heb gezegd, want ik geef jullie een verkeerde indruk van mij. Die wat klopt.

Nu ik toch bij de voordeur sta en het zondag is, ga ik wel even naar het dorpje hier dichtbijgelegen. Verder heb ik toch niks te doen. Wat wil je, als je woont op school. Wat voor elven heb je dan? Geen.

Alsof ik alle tijd van de wereld heb slenter ik door het dorpje. Technisch gezien heb ik ook alle tijd van de wereld. Al hoewel... heeft de wereld überhaupt tijd? Geen idee. Meestal kan ik ik mijn vragen zelf beantwoorden. Kan het niet, ben ik wel weer alleen. Welkom in mijn leven. Voor zover het leven mag heten.

Ik zie wat groepen jongens in uniform, dus die zitten bij me op school. Het boeit me alleen niet, want ik ken ze niet. Er zitten te veel mensen bij me op school. Ik heb humanofobia, dus zo veel mensen leren kennen gaat hem niet worden.

Ik ken wel iemand van school. Morris. Ik wil het niet, maar hij blijft in mijn hoofd rond spoken. Naast al deze onzinnige gedachten is er nog een plekje voor Morris. Niet dat ik daar zo blij van wordt, maar hij is er. Mijn lichaam wordt er wel blij van, maar pap en pap waarschijnlijk niet en daarom mijn hoofd ook niet. Zo dubbel is alles dus. Net zo dubbel als wanneer je teveel gedronken hebt. Dat is alleen waar een andere VROM van dubbel. Slechte vergelijking dit weer.

Oké vergeet dat, dan heb je weer een plekje in je geheugen. Voor Morris bijvoorbeeld. Of onthoud het wel, want Morris in je geheugen is ook niet wat je wil.

Nooit gedacht dat zondag zo moeilijk kon zijn.

In al die tijd dat ik dit met jullie heb gedeeld -niet dat alles zo interessant was, maar dat ter zijde - ben ik weer aangekomen in mijn eigen kamer.

Ik maak huiswerk. Goed he? Geen idee wat goed is. Deze hele school is slecht en het huiswerk is van school, dus technisch gezien is dat ook slecht.

De hele avond heb ik van alles geprobeerd, maar Morris blijft maar dat plekje vullen. Als hij dat zo graag wil is er nog maar één oplossing. Ik moet hem alleen nog zien in mijn gedachten.

Voor de personen die ook op deze school zitten en dus heel dom zijn. Daarmee bedoel ik: hem ontlopen. De school is er groot genoeg voor.