Only One Gender [Dutch 2/3]

-8-

Pov Dylan
Ik wordt wakker, maar de gedachte is er niet aan de achterkant uit gegaan. Hij zit dus nog steeds in mijn achterhoofd, maar dat snappen jullie vast. Of je moet op deze school zitten. Dat is een synoniem voor dom zijn.

Ik ga naar het ontbijt met Mats. Volgens mij praat hij tegen me, maar ik luister niet. Het is vast niet interessant. Ik vind andere mensen toch niet interessant. Vooral niet als het ochtend is. Dan bij ik extra sociaal. Correctie: extra sarcastisch.

Het staat weer vol met lekker ontbijt. Vraag me niet hoe, maar dat kunnen ze wel maken. En voor de rest eten we prut. "Hoi." ik kijk op. Jesse en Niels zitten tegenover ons, maar die zaten er al dus zeiden vast niks. Ik kijk maar achter me. Slim hè? Dat ben ik wel vergeleken met hier. Hij is Morris. "Hai?" vraag ik meer dan dat ik het zeg. Vraag me niet waarom. Antwoordt krijg je toch vast niet. Ik luister niet. "Eet smakelijk." zegt hij met een lief grijnsje loopt hij weg. En... vraag me maar beter ook niet waarom ik lief zei, want daar weet ik geen antwoord op. Dan doe ik waarschijnlijk alsof ik niet luister.

Ik pak mijn boterham vlokfeest en neem een grote hap. "Ken jij hem?" vraagt Niels. "Zijn naam." zeg ik. Meer ken ik namelijk niet van hem. Dat snappen ze vast wel door mijn opmerking. Of niet... ze zitten vast niet voor niks op deze school. Ach, niet mijn probleem. Ik eet gewoon door.

Zo gaan lessen voorbij. Niet alleen die van vandaag, maar van deze week. Alles verliep hetzelfde. Net zo saai als de eerste dag. Maar één ding veranderd. Morris. Het lijkt wel alsof ik hem steeds vaker tegen kom. Dan groet hij me, of vraagt zoiets als 'hoe gaat het?' nogal basic. Hij is best basic als je het mij vraagt.

Wat ik nu doe? Niks. Ik hang in de woonkamer. Dan doe ik dus niet niks, maar dat is bijzaak. Het klinkt gewoon makkelijk 'niks'. En ik laat jullie weten wat ik doe. Maar dat kan allemaal tegelijk. Als jullie een beetje eens geheugen hebben - wat vast niet bij iedereen hier is - weten jullie nog wel dat ik kan multi-multi-multi-multi-multitasken.

Er was niemand anders, tot nu. Wel weer een persoon die mijn rust komt verstoren hoor. Waarom hebben pap en pap me dit aangedaan. Alleen zijn, zijn meer dan genoeg personen. Één ja, voor als je dyscalculie hebt of gewoon dom bent.

De persoon is naast me komen zitten op de bank, maar ik blijf op mijn iPad de serie verder kijken. Die interesse is groter dan die wat ik heb voor de persoon die nu naast me zit waarschijnlijk. Ik ben altijd één van de sociaalsten geweest. Als je van onderaan de lijst omhoog gaat.

"Hoi." hoor ik nog net door mijn oortjes heen. De persoon heeft wel lef me te storen. "Dylan?" Deze persoon kent me? Dan kijk ik toch maar op. Morris. Hoe kon het ook anders. Waar ik ben lijkt hij ook wel te zijn de laatste dagen. Behalve in de klas, maar daar wil je ook gewoon niet zijn.

Na veel moeite lukt het me toch om wat te zeggen, maar veel verder dan 'hoi' komt het niet. Anders word ik misschien nog bang van mijn eigen specialiteit. Als ik dat niet al ben.

Ik heb mijn muziek af gedaan. Morris blijft me maar aankijken. Ik heb geen idee waarom, maar ik vind het wel leuk. Zelf kijk ik ook naar hem, maar dat is logisch want anders had ik nooit gezien dat hij maar mij kijkt. "Hoe gaat het?" vraagt hij. "Zoals normaal." antwoord ik. "En hoe gaat het normaal?" vraagt hij nu een beetje grappend. "Wel goed. Niet zo bijzonder." Hij krijgt een klein glimlachje op zijn gezicht. Ik ben bang dat hij wat gaat zeggen. Niet echt bang, maar het gaat om de uitspraak. Ik moet ook alles uitleggen. "Jij bent wel bijzonder." Met die uitspraak haalt Morris me uit mijn gesprek met mezelf. Of met jullie, het is maar hoe je het bekijkt. Ja, met je ogen waarschijnlijk.

Nu pas dringt het tot me door. Hij noemde me bijzonder. Ik ben het ook, maar alsnog. Het geeft me een gek gevoel. Ik vind het namelijk leuk dat hij dat zegt, maar ook weer niet. Deze uitleg is net zo gek als het gevoel zelf. Dan hebben jullie een indicatie hoe gek. Wauw ik leg veel uit. Ik ben echt te lief voor jullie. Voor mij is dit lief. Neem dat maar van mijn aan.

In de tijd dat ik dit hele verhaal aan jullie vertel, zit Morris naar me te staren. Geen ongemakkelijke staar. Hij lacht er lief bij. Ik zeg te van lief nu. Ik ben te lief. Mag ik even en tijltje alsjeblieft?

"Waar denk je zo druk aan?" vraagt hij ineens. Ik wil verder, dus schud alles even uit mijn hoofd. Ter verduidelijking, ik zit hier letterlijk met mijn hoofd te schudden. "Wat ik is?" Meteen is Morris geschokt. "Niks. Ik schud gewoon mijn hoofd leeg. Dan hoef ik je ook niet meer te vertellen waar ik aan denk. Het antwoord is nu toch niks." Zo droog als altijd kijk ik hem aan. Hij lacht er om. Vraag me niet waarom. Dat kan je namelijk beter aan hem zelf vragen, maar ik hoop dat jullie zo iets nog wel kunnen bedenken.

Alsnog heb ik het voorgekauwd. Het is net zo voorgekauwd als het eten er hier altijd uitziet. Daar ben je ook snel op uitgekauwd. Oke, nu wordt deze grap uitgekauwd.

"Ik zei toch dat je bijzonder was?" "Ja." Als hij het nog weet, waarom vraagt hij het dan nog? "Je bent bijzonder leuk weet je. Jammer genoeg moet ik weg. Ik zie je nog of ik weet je wel te vinden.

Gij staat op en... Ja hoor... geeft nog een knipoog voor hij de gang in loopt het zicht uit. Heb ik al die tijd de naam Morris gebruikt, doet hij weer een knipoog. Als hij zo doorgaat wordt het definitief Knipoog-Guy.

Hij is nu weg, maar in mijn gedachten niet. Ik moet dit hele gebeuren verwerken, maar ik ben duidelijk geen machine want het lukt me niet. Ik kan zijn gedrag niet plaatsen. Nergens. Het zouden veel verschillende dingen kunnen betekenen. Ik heb er zelfs en lijst van gemaakt...

1. Hij is gewoon zo tegen iedereen.
2. Hij heeft mij als doelwit om te stangen.
3. Er zit een vuil plan achter.
4. Hij is compleet met me aan het flirten.
5. De redenen zijn op maar vijf ziet er mooier uit.

Mijn gevoel, die ik nu even compleet haat, zegt dat vier juist is. Al moet ik hopen van niet. Toch?